27. Petrovac
Door: Maan
Blijf op de hoogte en volg Gerard en Manuela
05 September 2017 | Montenegro, Petrovac
En na de nodige foto’s van het pittoreske eilandje gemaakt te hebben, reden we weer verder langs de schitterende kust. Het donkergroen van de bomen aan de kust of op de eilandjes contrasteert prachtig met het diepblauwe water!
Op een gegeven moment besloten we op een van de vele parkeerplaatsen waar we steeds foto’s van het uitzicht stonden te maken, te gaan eten. De mussen vallen dood van het dak zo heet is het, we zijn drijfnat van het zweet dat in straaltjes naar beneden loopt, maar wij gaan aan de warme havermout. Ik had de ramen van de camper open gezet, zodat er af en toe een zeer welkom briesje frissere lucht naar binnen kon waaien, waar je zowat een moord voor zou doen. Ineens doet Gerard het raam dicht?! “Hé, wat doe jij nou?” Zegt ie doodleuk dat het hier tocht! Jemig, daar moet je toch echt man voor zijn?!
Even later reden we dan door naar Petrovac. Dit zou een stadje met een mooie boulevard moeten zijn. Een parkeerplaats vinden lukte eerst niet, maar ineens reden we over een smal weggetje langs een sportcomplex en konden we de camper op een niet geëgaliseerd terreintje vol stenen en plassen water prima kwijt. Terwijl Gerard de rolstoel eraf haalde, pakte ik mijn bikini en een handdoek. Ik zat verdorie nog niet eens in mijn cabrio toen het al begon te regenen!!!! Gelukkig niet hard en de lucht zag er ook niet al te dramatisch uit, dus we besloten het erop te wagen. Het was binnen 5 minuten weer droog en zonnig. Al snel kwamen we bij zee uit. Lieve hemel, wat een drukte!!! We vonden Budva al heftig, maar dit was nog veel erger. Wat nu niet zo toeristisch stadje met lagere prijzen? Het is hier giga druk en je kunt er over de hoofden of billen lopen om in zee te komen, zonder ook maar één korrel zand aan te raken!!!! Jemig!
De boulevard was mooi met zijn mooie natuursteen, vele bloemen en wat bomen die voor zeer welkome schaduw zorgden. De boulevard liep in een halve cirkel tussen het lange strand en de mooie ouden huizen door. En natuurlijk heel veel winkeltjes met belachelijke prijzen. De jurkjes die ik vorig jaar in Italië voor € 20 kocht, moeten hier zo’n € 50 opbrengen. Waardeloos. Maar ja, mijn kast puilt toch al uit, dat is dan weer een voordeel. Maar even later ging Maantje dan toch voor de bijl. Er hing een prachtig, wit kanten jurkje waar ik als een blok voor viel. Zo mooi, maar ook zo onhandig, want wanneer en waar trek je zo’n gewaad in hemelsnaam aan? De vrouw van de winkel zei dat je hem gewoon over je bikini op het strand aankon en anders met een glad wit jurkje eronder. Ja, ja. We zien wel. Ik had dat schattige jurkje ook helemaal niet moeten passen, want hij zat nog perfect ook. Pfff en nu heb ik waarschijnlijk een chic nachthemd, maar ik ben er toch heel blij mee.
De luchtvochtigheid was weer bijzonder hoog, we hadden het slecht van de hitte en besloten dan ook om eerst het water in te gaan. Maar ai, ik was mijn slippers vergeten en het was hier weer zo’n grindstrand, wat ontzettend pijn aan mijn rechtervoet deed. Gelukkig konden we in een van de vele souvenir- en strandtentjes waterschoentjes kopen. Seminonchalant probeerde ik me onopvallend in mijn bikini te wurmen wat niet echt meeviel met zo’n drukte om je heen. Daarna de waterschoentjes aan, die Gerard meteen weer ging ruilen omdat ik daar óók in kon zwemmen. Toen ik versie twee net aan had, ging het verdikkie wéér regenen! Dat gaat lekker.
Gerard besloot meteen om nu zeker niet in het water te gaan. Nou, ik koelde van de spetters ook lekker af, maar ik had niet voor niets zo zitten klooien net. Ik ga mooi zwemmen. Dan maar geen singing in the rain, maar swimming in the rain! Wat maakt het uit, nat word je toch!
De meeste mensen pakten als een haas hun spullen in en het strand werd in rap tempo rustiger. Ik pakte mijn kruk en liep het kristalheldere water in. Oei, een paar meter verder kon ik al niet meer staan! Waarom ligt die lijn dan nog 50 meter verder? Dat is toch supergevaarlijk? Maar ja, ik ging fijn drijven en de regen duurde hooguit 10 minuten. Na een tijdje ging Gerard er zowaar ook in! We hadden best leuke contacten om ons heen en na een tijdje, toen ik redelijk droog was, reden we de boulevard verder af.
We lopen langs een levendig strand waar je ook kunt waterfietsen, vele boottochtjes kunt maken al dan niet met glasbodem en er liggen heel wat waterscooters waar de experts heerlijk op tekeergaan. Ze scheuren door de golven en springen er zelfs mee! Gaaf!
Aan het eind van de boulevard zagen we zowaar nog wat lichte vissersactiviteiten. Ook kon je een trap op naar boven, waar een gedenkteken van de Tweede Wereldoorlog stond. Gerard ging even poolshoogte nemen en kwam enthousiast terug. “Maan, als het enigszins gaat met je knie, moet je nu naar boven! Daar ga je geen spijt van krijgen!” Ik was zeer benieuwd en het ging vandaag best aardig qua pijn. Ik was er weliswaar vannacht weer wakker van geworden, maar verder ging het redelijk goed.
Voorzichtig liep ik naar boven om daar ineens een grot met intens azuurblauw water te zien liggen. Wauw! Echt supersupercool! Dat is nog eens een gave verrassing! Stom, dat zoiets niet eens in onze reisgids stond, maar wel leuk om dit te zien!
Gerard had wel zin om hier op de boulevard wat te gaan eten, maar ik had het eigenlijk wel gehad. Ik was moe en had het niet echt warm. Dat is het nadeel van september. De zwoele avonden zijn echt voorbij. Maar ja, hier aan de overtoeristische kust kan het nog een keer. Oké, maar dan ga ik wel naar die tent waar ik gezien had, dat ze goulash hebben! Zo gezegd, zo gedaan. We gingen expres maar niet aan de zeekant zitten i.v.m. de wind en even later zaten we aan een overheerlijke goulash waar we een shopskasalade bij namen (sentiment van onze Bulgaarse reis waar we dat elke dag aten) en een glas Montenegrijnse Vranacwijn, die we erg lekker vinden. Al snel hadden we het niet koud meer en genoten we van het heerlijke eten, hadden we een leuk gesprekje met de vrouw naast ons, die de eigenaresse van de toko bleek. De bediening was vriendelijk en we hadden ook nog een mooie zonsondergang. Top!
Na het heerlijke eten liepen we vrij snel over de sfeervol verlichte boulevard terug, waar nu ook kleine avondhandelaartjes waren. Wij gokken het erop dat het terreintje waar we staan licht uitgestorven is en we mooi kunnen blijven overnachten. En laat dit nu zo zijn! Wel stond er een flinke touringcar pal voor ons. Gerard heeft de camper mooi helemaal achteraan gezet en dat was een fijne plek. Heerlijk rustig. Mocht er ook hier een wild nachtleven zijn, dan hebben we daar fijn niets van gemerkt.
We waren vandaag nogal moe en we hebben vanavond vooral veel gelezen. Zelfs geen fut voor jambo! Ernstig maar waar. We hebben nog een klein stukje tussen de tegenoverliggende scholen gelopen. Wat overdag een schoolplein is, is ’s avonds gewoon een parkje met veel bankjes en oleanders! En zo niet, hebben we toch leuk gelopen!
Op een gegeven moment besloten we op een van de vele parkeerplaatsen waar we steeds foto’s van het uitzicht stonden te maken, te gaan eten. De mussen vallen dood van het dak zo heet is het, we zijn drijfnat van het zweet dat in straaltjes naar beneden loopt, maar wij gaan aan de warme havermout. Ik had de ramen van de camper open gezet, zodat er af en toe een zeer welkom briesje frissere lucht naar binnen kon waaien, waar je zowat een moord voor zou doen. Ineens doet Gerard het raam dicht?! “Hé, wat doe jij nou?” Zegt ie doodleuk dat het hier tocht! Jemig, daar moet je toch echt man voor zijn?!
Even later reden we dan door naar Petrovac. Dit zou een stadje met een mooie boulevard moeten zijn. Een parkeerplaats vinden lukte eerst niet, maar ineens reden we over een smal weggetje langs een sportcomplex en konden we de camper op een niet geëgaliseerd terreintje vol stenen en plassen water prima kwijt. Terwijl Gerard de rolstoel eraf haalde, pakte ik mijn bikini en een handdoek. Ik zat verdorie nog niet eens in mijn cabrio toen het al begon te regenen!!!! Gelukkig niet hard en de lucht zag er ook niet al te dramatisch uit, dus we besloten het erop te wagen. Het was binnen 5 minuten weer droog en zonnig. Al snel kwamen we bij zee uit. Lieve hemel, wat een drukte!!! We vonden Budva al heftig, maar dit was nog veel erger. Wat nu niet zo toeristisch stadje met lagere prijzen? Het is hier giga druk en je kunt er over de hoofden of billen lopen om in zee te komen, zonder ook maar één korrel zand aan te raken!!!! Jemig!
De boulevard was mooi met zijn mooie natuursteen, vele bloemen en wat bomen die voor zeer welkome schaduw zorgden. De boulevard liep in een halve cirkel tussen het lange strand en de mooie ouden huizen door. En natuurlijk heel veel winkeltjes met belachelijke prijzen. De jurkjes die ik vorig jaar in Italië voor € 20 kocht, moeten hier zo’n € 50 opbrengen. Waardeloos. Maar ja, mijn kast puilt toch al uit, dat is dan weer een voordeel. Maar even later ging Maantje dan toch voor de bijl. Er hing een prachtig, wit kanten jurkje waar ik als een blok voor viel. Zo mooi, maar ook zo onhandig, want wanneer en waar trek je zo’n gewaad in hemelsnaam aan? De vrouw van de winkel zei dat je hem gewoon over je bikini op het strand aankon en anders met een glad wit jurkje eronder. Ja, ja. We zien wel. Ik had dat schattige jurkje ook helemaal niet moeten passen, want hij zat nog perfect ook. Pfff en nu heb ik waarschijnlijk een chic nachthemd, maar ik ben er toch heel blij mee.
De luchtvochtigheid was weer bijzonder hoog, we hadden het slecht van de hitte en besloten dan ook om eerst het water in te gaan. Maar ai, ik was mijn slippers vergeten en het was hier weer zo’n grindstrand, wat ontzettend pijn aan mijn rechtervoet deed. Gelukkig konden we in een van de vele souvenir- en strandtentjes waterschoentjes kopen. Seminonchalant probeerde ik me onopvallend in mijn bikini te wurmen wat niet echt meeviel met zo’n drukte om je heen. Daarna de waterschoentjes aan, die Gerard meteen weer ging ruilen omdat ik daar óók in kon zwemmen. Toen ik versie twee net aan had, ging het verdikkie wéér regenen! Dat gaat lekker.
Gerard besloot meteen om nu zeker niet in het water te gaan. Nou, ik koelde van de spetters ook lekker af, maar ik had niet voor niets zo zitten klooien net. Ik ga mooi zwemmen. Dan maar geen singing in the rain, maar swimming in the rain! Wat maakt het uit, nat word je toch!
De meeste mensen pakten als een haas hun spullen in en het strand werd in rap tempo rustiger. Ik pakte mijn kruk en liep het kristalheldere water in. Oei, een paar meter verder kon ik al niet meer staan! Waarom ligt die lijn dan nog 50 meter verder? Dat is toch supergevaarlijk? Maar ja, ik ging fijn drijven en de regen duurde hooguit 10 minuten. Na een tijdje ging Gerard er zowaar ook in! We hadden best leuke contacten om ons heen en na een tijdje, toen ik redelijk droog was, reden we de boulevard verder af.
We lopen langs een levendig strand waar je ook kunt waterfietsen, vele boottochtjes kunt maken al dan niet met glasbodem en er liggen heel wat waterscooters waar de experts heerlijk op tekeergaan. Ze scheuren door de golven en springen er zelfs mee! Gaaf!
Aan het eind van de boulevard zagen we zowaar nog wat lichte vissersactiviteiten. Ook kon je een trap op naar boven, waar een gedenkteken van de Tweede Wereldoorlog stond. Gerard ging even poolshoogte nemen en kwam enthousiast terug. “Maan, als het enigszins gaat met je knie, moet je nu naar boven! Daar ga je geen spijt van krijgen!” Ik was zeer benieuwd en het ging vandaag best aardig qua pijn. Ik was er weliswaar vannacht weer wakker van geworden, maar verder ging het redelijk goed.
Voorzichtig liep ik naar boven om daar ineens een grot met intens azuurblauw water te zien liggen. Wauw! Echt supersupercool! Dat is nog eens een gave verrassing! Stom, dat zoiets niet eens in onze reisgids stond, maar wel leuk om dit te zien!
Gerard had wel zin om hier op de boulevard wat te gaan eten, maar ik had het eigenlijk wel gehad. Ik was moe en had het niet echt warm. Dat is het nadeel van september. De zwoele avonden zijn echt voorbij. Maar ja, hier aan de overtoeristische kust kan het nog een keer. Oké, maar dan ga ik wel naar die tent waar ik gezien had, dat ze goulash hebben! Zo gezegd, zo gedaan. We gingen expres maar niet aan de zeekant zitten i.v.m. de wind en even later zaten we aan een overheerlijke goulash waar we een shopskasalade bij namen (sentiment van onze Bulgaarse reis waar we dat elke dag aten) en een glas Montenegrijnse Vranacwijn, die we erg lekker vinden. Al snel hadden we het niet koud meer en genoten we van het heerlijke eten, hadden we een leuk gesprekje met de vrouw naast ons, die de eigenaresse van de toko bleek. De bediening was vriendelijk en we hadden ook nog een mooie zonsondergang. Top!
Na het heerlijke eten liepen we vrij snel over de sfeervol verlichte boulevard terug, waar nu ook kleine avondhandelaartjes waren. Wij gokken het erop dat het terreintje waar we staan licht uitgestorven is en we mooi kunnen blijven overnachten. En laat dit nu zo zijn! Wel stond er een flinke touringcar pal voor ons. Gerard heeft de camper mooi helemaal achteraan gezet en dat was een fijne plek. Heerlijk rustig. Mocht er ook hier een wild nachtleven zijn, dan hebben we daar fijn niets van gemerkt.
We waren vandaag nogal moe en we hebben vanavond vooral veel gelezen. Zelfs geen fut voor jambo! Ernstig maar waar. We hebben nog een klein stukje tussen de tegenoverliggende scholen gelopen. Wat overdag een schoolplein is, is ’s avonds gewoon een parkje met veel bankjes en oleanders! En zo niet, hebben we toch leuk gelopen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
