91. Welkom thuis!

Om 12.00 uur stapten we in om nu echt het aller-, allerlaatste stuk te gaan rijden. Het is de bedoeling om non-stop door te karren tot we in Zegveld-city zijn. Het weer wordt iets beter en na een tijdje hadden we zelfs een lichtblauwe lucht! Maar die ellendige rotfiles hadden we ook vandaag. Het rijden in Duitsland is echt niet leuk meer. Bah! Hoewel we reizen fantastisch vinden, is het nu maar goed dat we naar huis gaan. Niet alleen met mijn knie en voet is er iets niet goed, maar met Gerards kaak gaat het ook helemaal niet goed. Hij heeft al weken last en de zware antibioticakuur heeft niet echt geholpen. Er moet nu toch dringend iets gaan gebeuren! Gelukkig heeft hij al een afspraak staan voor morgenochtend. En nog gelukkiger was, dat we toen nog niet wisten, dat hij meteen door kon naar de operatiekamer, om het membraan te laten verwijderen waar een ontsteking op zat. Arme jongen, hij zit meteen weer op rietjesvoer. Terwijl Gerard stevig doorreed, schreef ik de stukjes over de laatste dagen. Dat gaat best aardig zo en bovendien gaat liggen beter dan zitten. Wat dat toch is met die knie? Nou ja, dat horen we binnenkort wel. Nu weer door met kilometervreten. Even tanken. Wow? € 1,40 per liter? Dat is veel! In Montenegro was het € 1, 09 en in Bosnië zelfs maar € 0,90! Dat waren wel even betere prijzen! Om 15.25 zoefden we het bord ‘Nederland’ voorbij. We rijden nu zelfs al voor op schema. Yes! Onze favoriete cd ging weer aan en ik zat lekker mee te fluiten. We reden een uurtje later dan ook letterlijk en figuurlijk fluitend Woerden in, om meteen door te rijden naar Zegveld, waar we enthousiast door pap en mam begroet werd. Het was heerlijk om hen weer te zien. We hebben uren over de vakantie verteld, de ‘gekke’ Balkanbroeken laten zien en natuurlijk ons nieuwe koperen theeservies. Mama bleek dat gat in mijn nieuwe poncho wel te kunnen repareren. Ze had in no-time gezien hoe het zat. Echt fijn! Tussen de verhalen door brachten ze ons nog even naar Arjan en Heidi en de kids, waar we ook al een heerlijk warm welkom kregen in hun mooie boerderij. De kindjes stonden te springen en te juichen bij de deur en Elise sprong zo in mijn armen. Dat blijft ontroerend mooi. En na een poosje kletsen en luisteren naar alle nieuwe dingen die ze al weer konden, kwam Elena er ook gezellig bij. Of ze ons nog helemaal herkende, weten we niet, maar wij waren blij haar ook weer te zien! Daarna stond taxi Donselaar al weer op het erf en reden we mee terug, om daar te gaan eten en verder te praten. Jammer dat het te laat was om naar Sem te gaan. Hopelijk zien we hem ook weer snel! Om 23.00 uur reden we dan bij ons eigen huis voor. Wat een auto’s en wat is alles overvol! Veel busjes, auto’s in de bocht, half op de stoep. Bah! Op vakantie zouden we gezegd hebben: “Hier gaan we echt niet staan, veel te druk!” Maar ja, nu moest het wel. Het was heel vreemd om thuis te zijn. Ik had zelfs even een moment waarop ik dacht: Waar is het bed? Maar ja, dat staat natuurlijk boven. Het was maar goed dat ik die knieblessure in de vakantie had, want ik had niet eens trappen kunnen lopen! Nu gaat het wel een beetje. En wat lief dat er een mooie bos bloemen op tafel stond! Bedankt pap en mam! Wat hadden we een geweldige reis. Echt alles ging voorspoedig en ondanks lichamelijk gedoe, konden we toch heel veel genieten en ontspannen. We voelen ons dankbaar en gelukkig!