29. Even shoppen

We blijven heerlijk langs zee rijden. Het lijkt hier op en langs de weg wat minder toeristisch te worden, maar de grotere stranden liggen steeds vol. De Montenegrijnen vinden de stranden nu niet meer vol, vertelde de uitbaatster van het restaurant van gisteren. Nu zijn de kinderen weer naar school, maar vorige week nog niet en toen was het nog veel en veel drukker! Toen kwam het gewoon heel veel voor dat er geen plek meer was en je terug naar huis moest. Er was geen vierkante centimeter vrij! Jemig, wij vonden dit al redelijk claustrofobisch en hadden nog mazzel dat het gisteren ging regenen!

Vlak voor het naaktstrand was er trouwens nog bijna een ongeluk gebeurd. Een tegenligger kwam veel te hard aanrijden en had de snelheid van zijn voorganger helemaal verkeerd ingeschat, waardoor er ineens een wit busje met gierende banden en piepende remmen erger probeerde te voorkomen. Wij schrokken ons wezenloos omdat het pal naast ons gebeurde en ineens kwam het ongeluk in Spanje weer even terug. De tranen sprongen in mijn ogen. Heftig!

De stad Bar ziet eruit zoals ie heet. Moderne, strakke winkels en verder echt aftandse flats. Het begint hier toch wel armer te worden. Ineens zagen we een bij een winkelcentrum langs de weg een bordje met apotheek. Yes, die hebben we precies nodig.
We hadden echter de verkeerde afslag en moesten keren. Maar net op dat moment zagen we dat deze weg naar de haven ging. Oh leuk, laten we daar even kijken. Nou, daar viel zeker wat te bekijken. Niet zozeer het ontsnapte paard wat over de weg galoppeerde achter een stel honden aan, maar vooral ook enkele oorlogsschepen die er volgens ons in zwaar deplorabele toestand bijlagen. Echt foto’s durfden we niet te maken, want er reed ook politie rond. Wij veinsden dan ook interesse in het cruiseschip erachter. Een schip had een kanon voorop, bij een andere lagen raketten op het achterdek en de derde zat zo ontzettend vol met kogelgaten, dat het een wonder was, dat hij nog dreef. We vonden het gaaf om hier even een rondje te rijden.

We reden weer terug naar de rotonde en even later stonden we al in de apotheek. De apotheker sprak gelukkig een beetje Engels en toen ik mijn kapotte tenen liet zien, die helemaal dik en rood ontstoken waren, wist ze het wel. Resoluut pakte ze een tube zalf uit de kast en zei dat ik een heftige schimmelinfectie had. We waren zo slim geweest om de tube van de huisarts mee te nemen en zeiden, dat we dit al drie weken probeerden, maar dat het alleen maar erger werd. Ze zei, dat deze zalf veel sterker was en dat het nu toch echt met een paar dagen beter zou moeten gaan. Nou, laten we het hopen, wat het zweert en het bloedt soms ook al. Het ziet er uit als een enge ziekte. Bah!

Daarna wilde ik wel eens een kijkje in de ernaast gelegen megasupermarkt nemen. Ik ben hier al een week en heb nog geen supermarkt gezien. Fijn hoor, zo’n knie. Oh ja, hier hadden ze ook tubes Arnicazalf voor overbelaste spieren en de prijzen zijn wel een stuk vriendelijker dan bij ons. Mijn sterke zalf kostte maar € 2,54 en de grote tube arnica slechts € 4,00!!!

In deze supermarkt stonden zelfs potjes kaviaar in de koelvitrine en daarnaast lagen knalgroene zeewiersalades. Kan niet zeggen dat ik er trek van kreeg. Bij de drankafdeling werd ik enthousiaster. Daar vonden we de Montenegrijnse, heerlijke Vranacwijn terug die ze steeds op de terrasjes schenken. We hebben meteen maar een zooitje flessen ingeslagen. Vier gewone Vranac en twee flessen met een speciale code die nóg lekkerder zou moeten zijn. We zijn benieuwd. Snel onze voorraden opeten, dan kunnen we fijn een mooi voorraadje mee terug nemen. Alhoewel, als we Albanië en Bosnië ook nog even in willen en we steeds van die fijne controles gaan krijgen…….. Daar moet ik eerst nog maar eens over nadenken. Of de wijn hier meteen maar opdrinken. Proost jongens!