4. Vintgar gorge

De camperenclave was ondanks de royaal vertegenwoordigde Italianen verrassend rustig. Helaas voor ons was er ’s avonds laat nog een autootje naast ons komen staan, waar de mensen in bleven slapen. Ervaring leert, dat dit niet fijn is. Ze hebben geen ruimte, liggen niet lekker, moeten om te plassen naar buiten enz… en ja hoor, ook nu was dit weer het geval. Deurtje open, deurtje dicht en even later weer ‘gezellig’ deurtje open, deurtje dicht. En dat gaat met zo’n schuifdeur niet echt geruisloos. En dat ging maar door, hè. Zou ik mijn magische cocktail maken met slaappillen en sterke drank? Of zou ik erop gokken, dat die gasten ook nog een paar uur rustig zullen zijn? Had ik het maar gedaan…..

Tot overmaat van ramp bleek dat verlichte gebouwtje de achterkant van een grote supermarkt te zijn die om 5.30 uur met de nodige decibels bevoorraad werd. Lieve hemel, we schrokken ons kapot van die herrie! Na de nodige bedfitness linkerzij, rechterzij en weer terug gedaan te hebben, bleken we toch weer in slaap gevallen te zijn om ons daar weer helemaal suf te dromen. Lang leve de ochtend!

Gelukkig voor ons gingen we meteen maar aan de havermout, want ons geplande wandelingetje van hooguit twee uur zouden er zowat acht worden!!!!! Dan is een beetje bodem in je maag toch geen overbodige luxe!

Vandaag stond de wandeling door een mooie kloof langs een snelstromend riviertje op de planning. We hadden er al plaatjes van gezien en hoopten dat het water er inderdaad zo smaragdgroen uit zou zien. Maar druk dat het was! We konden de camper nog maar net op het grote parkeerterrein kwijt en daarna moesten we zeker een half uur in de rij staan om een kaartje voor de wandeling te mogen kopen?! Jemig, en dan moet je nog zelf lopen ook!

Aanvankelijk leek het een kruising tussen de avondvierdaagse en een schoolreisje te worden. Help! Wat een hordes mensen en hoe kunnen we hier in hemelsnaam relaxt een paar (honderd) foto’s schieten? We moesten namelijk continu over smalle houten vlonders en bruggen lopen. Gelukkig verspreidde de menigte zich redelijk snel en waren er momenten dat we even een foto konden nemen. En naarmate de tijd verstreek ging het steeds makkelijker. We bleven gewoon staan. Ze konden er wel langs. Want de moeite van het fotograferen was het hier meer dan waard.

Het was inderdaad een woest snelstromend riviertje. Soms wit, soms met een blauwe gloed en inderdaad ook regelmatig een smaragdgroene poel waar het gebruis even tot rust was kwam. Het had wel iets van eenCenterparksstroomversnellingenbad weg, maar dan nog mooier! Het was supergaaf om hier te lopen. Al die bomen in frisse groentinten en eronder het wilde water waarlangs een flinke muur van de gorge omhoog rees. De zon in ons rug en op plaatsen waar het helder was, zag je aardig wat vissen.

Ons kennende weet je al dat dit niet een wandelingetje van 20 minuten gaat worden. Nee, wij deden zowat 4 uur over deze anderhalve kilometer door de gorge waar op het eind een spectaculaire waterval zou moeten zijn. Nou, spectaculair? In het voorjaar misschien, maar nu niet. Ik was er al bang voor, want ik hoorde steeds geen donderend geraas. Nou, dan weet je, dat het niet heel veel is. Maar hij lag in een mooi gebied, kwam van grote hoogte, er was een stenen brug overheen en de waterval eindigde in zo’n prachtig smaragdgroen meer. Toch wel een heel mooi plaatje.

Daarna was het tijd voor een biertje. Nou ja, biertje….. De gewone flesjes waren op. Tja, dan maar een halve liter. Maar oei, wat viel die vrolijk naar binnen op onze lege magen. Pff, we gingen zowat zingend en met zo’n pinguïnloopje weer terug. Genietend van het prachtige landschap en vooral van de fotogenieke wildwaterrivier, waar we ons helemaal met onze camera’s hebben uitgeleefd! Heerlijk! Vandaag hadden we een lekkere vakantiedag!

De terugweg legden we zowaar in slechts anderhalf uur af en daarna was de fut toch wel heel erg op. Ik ben de supermarkt nog ingegaan, maar lopen lukte niet meer. Ik zakte zowat door mijn benen heen en verrekte van de pijn in mijn voet. Bij de waterval had ik mijn poot even uitgedaan en mijn voeten in het water gestoken. Zó, dat was me een partij steenkoud! Het voordeel was wel dat ik minstens een uur verdoofd was en zodoende de terugweg nog redelijk haalde.

Net als gisteren staan we weer op de drukke parkeerplaats van vannacht, die nu zelfs nog veel voller is, maar wij hebben een beter plekje. Iedereen wil achteraan staan, maar wij niet meer. Daar komen ze morgenochtend wel achter. We hebben lekker gegeten. We hadden heerlijk vlees en een zalige foute chocolade-hazelnootkoek als toetje. Dat wordt weer havermout en hoepelen! Maar eerst nog een spelletje (ik zit al uren te schrijven) en dan naar bed. Dat meer van Bled wordt het niet meer, dat doen we morgenochtend wel en daarna hopen we een prachtige route door de Julische Alpen langs een mooie rivier te gaan rijden. Tot later!