54. We zitten in de lappenmand

We waren blij dat we gisteren bij de vakantiehuisjes mochten staan, maar al gauw gingen we twijfelen. Er was een hond begonnen te blaffen en anderhalf uur later was dat beest nog steeds non-stop bezig! Waar haalt ie de energie vandaan? Wij vonden het niet echt fijn en begonnen al te twijfelen over blijven of weggaan. Gerard ging even buiten kijken, vond de schoonvader van de eigenaresse, die goed Engels sprak en vroeg wat er met die hond aan de hand was. Ik weet niet wat ze gedaan hebben, maar daarna was het stil. Volmaakt stil voor de rest van de nacht!

We hadden prima geslapen, maar voelden ons niet goed. Gerard heeft al dagen last van zijn kaak, waar hij onlangs aan geopereerd is. Het is dik, rood, de wond is open, er wordt een steeds groter deel van het membraan zichtbaar en het gaat steeds zeerder doen. Het smeren met de speciale gel verbetert niets. Dus van ellende de implantoloog maar gebeld. Hij adviseerde meteen een stevige antibioticakuur van 10 dagen. Hij heeft ons ook meteen het recept gemaild. Mooi.

Mijn ontsteking in de knie wordt minder, want hij is al veel minder warm, maar mijn oog doet al dagen zeer. Eerst dacht ik dat er zand of zo in zat, maar na het spoelen werd het alleen maar erger. Het brandt, het traant, het jeukt, het is erg dik en zit zowat dicht. Ook ben ik al dagen gigantisch moe. Bah!

We gingen dan ook pas laat weg. In Zabljak bleek in het centrum een apotheek te zitten. Top! Maar mooi dat we de antibiotica niet meekregen. Daarvoor moest ze een recept hebben. Tja, dat snap ik ook wel. Dat recept hadden we echter wel, maar we hadden geen ontvangst en konden dus de mail niet openen…… Bij de tourist information waren ze zo vriendelijk om ons in te loggen op hun systeem. De betreffendemail bleek er echter niet te zijn. Chips! Zij adviseerde ons om even naar het ziekenhuis te gaan. Dat scheen hier maar 400 meter vandaan te zijn. “Moeten we dan geen afspraak maken?” Zij zei van niet. “Welnee, je loopt gewoon even naar binnen en na vijf minuten heb je het wel.”

Wij dus naar het ziekenhuis. We hadden ons braaf aan de aanwijzingen gehouden en liepen al snel een straatje in met oude huisjes, gammele hekjes en een smal, vaag weggetje. Zou het hier zijn? Gerard was even terug naar de camper en ik stond te wachten. Al snel kwam er een vriendelijk vrouwtje naar me toe, wat me begroette en van alles vroeg. Ai, maar na zdravo (hallo) houdt het Montenegrijns bij ons al vrij snel op. Gelukkig begreep ze het woord hospital en gebaarde dat het daar aan het eind van de weg was. Vreemd, ik zie daar niets.

Al snel kwam Gerard er weer aan en liepen we samen verder. Aan het eind van het weggetje was een ongelijk terreintje waar twee kliko’s stonden en je een paar auto’s in het grint of gras zou kunnen parkeren. Even verderop waren wat garages en voor ons was een totaal afgebladderd hekje waarachter twee niet al te grote gebouwen stonden, die er bijzonder haveloos uitzagen. De ijzerdraden staken uit het beton. Het gebouw is ooit fris wit geschilderd, maar de helft van de verf is er zo te zien af. De kozijnen waren verveloos en de ramen smerig en er zaten grauwe gordijnen achter. Er stond geen bord voor of op het gebouw. Voor het linker gebouw stond een zware bank pontificaal voor de deur. Het rechter gebouw had een deur boven een trappetje gribusbeton, dat zijn beste tijd al héél lang geleden gehad had. We keken elkaar eens aan. Dit is toch geen ziekenhuis? We liepen toch maar naar binnen en zagen een ruimte waar aan de ene kant zwaar verkleurde posters van Montenegro hingen. Het had ook een reisbureau uit de oudheid kunnen zijn. Aan de overkant was een loket, waar echter niemand te bekennen was. Tja en verder alleen teksten in het cyrillisch. Daar sta je dan in een grauwe ruimte, die ooit wit was, maar nu zo ontzettend vervallen. Gerard besloot maar op verkenning te gaan en liep onder een bord met voor ons onleesbare tekst door. Daar zag hij een man op een soort behandeltafel zitten met een verband om zijn been. Gerard vroeg of hier de receptie was, waarop de man de andere kant op wees. Ik was naar de linkerkant van de receptie gelopen. Ik zag ergens licht branden, maar hoorde geen stemmen. Terug naar het middelste hok maar weer.

Even later kwam er een vrouw naar binnen lopen aan wie Gerard ook vroeg waar de receptie was. Ze gaf geen antwoord, maar liep weg. De andere vrouw die er rondliep sprak ook geen Engels. En ineens horen we toch een gebrul! Alsof er iemand vermoord werd! Vreselijk! Wordt er hier iemand zonder verdoving of zo geopereerd achter die deur met dat kale peertje aan het plafond?

Gerard liep een beetje rond in het kleine gebouw en zag dat er tussen de zwachtel van de man op de behandeltafel een flinke ijzeren staaf uitstak en het leek wel alsof er ook allemaal vijf cm lange spijkers uit het verband staken. Wow, dat zag er heftig uit. Maarre, zijn wij in een tijdmachine gestapt en in de middeleeuwen terecht gekomen of hebben ze in Zabljak een museum met martelkamers waarover niets in het reisgidsje stond?

Ineens ging de deur open van waarachter wij het gebrul gehoord hadden. Er kwam een vriendelijke man in een rood polootje op gympen naar ons toe en vroeg of hij ons kon helpen. We gaven aan dat we een dokter nodig hadden. Nou, dat bleek hij te zijn. Hij nam ons mee naar een kamertje waarvan we vermoedden dat het de eerste hulp was. Er stond een behandeltafel die al heel oud leek en verder was het afgerond naar boven absoluut niet modern, wit, strak of steriel.

We legden Gerards probleem voor en hij wilde ons eerst naar een tandarts sturen. Nou, daar hadden wij niet zo veel zin in. We zeiden, dat we al met de dokter in Holland gebeld hadden en dat hij ook een recept had voorgeschreven. Dokter Philipe besloot daarna het recept dat Gerard ook per sms had gekregen over te nemen. Dat ging mooi. Nu ik nog. Hij dacht natuurlijk dat ik voor mijn voet kwam, omdat ik met krukken en een walker liep, maar ik zei dat ik zo’n last van mijn oog had. Hij bekeek het even en kwam al snel met een term, die wij niet begrepen. De computer die er stond had geen internet, waarop de vriendelijke dokter zijn telefoon ging halen om het via google translate uit te leggen. Maar daar kwam hetzelfde onbegrijpelijke woord uit. Waarschijnlijk een vakterm.

Het was in ieder geval een bacteriële ontsteking en zou absoluut niet vanzelf over gaan. Hij schreef een zalf voor, die ik in mijn oog moet smeren. Daar was ik al bang voor. Maar ja, nu zie ik toch ook niets. Met veel moeite vond de dokter nog een receptenpapiertje in de rommelige la en schreef ook voor mij een recept uit. Intussen vroeg hij ons nog van alles over Holland. Het was een leuke man.

Het consult bleek gratis te zijn en even later liepen we weer naar het plein om de pillen en zalf op te halen. Dit keer kregen we het wel mee. Gerard besloot meteen maar een pil in te nemen en kwam erachter dat er maar 16 pillen in het doosje zaten. Wel gloeiende, nu moeten we weer terug. Ik ging even plat en Gerard liep dus voor de derde keer naar de apotheek. Hij zei dat hij maar 16 pillen had en er 30 moest hebben. De vrouw sprak nauwelijks een woordje Engels maar was vrij resoluut. Wilden we nog 14 pillen, dan hadden we wéér een recept nodig en zo liep Gerard even later maar weer terug naar het ziekenhuis in de hoop dokter Philipe nog ergens te kunnen vinden.

De dokter was snel gevonden en had het Nederlandse recept niet goed overgenomen. In plaats van 30 stuks had hij een doosje opgeschreven. Maar wel met 10 keer daags 3 pillen…… Maar goed. Na het vierde bezoek aan de apotheek hadden we dan toch 30 pillen voor het schokkende bedrag van € 1, 80! Mijn zalf kostte ook maar € 0, 93! De medische kosten vielen dus niet echt tegen! Jemig, dat zulke bedragen nog mogelijk zijn. Wij hadden ons ingesteld om tussen de bedrijven door nog wel op zoek te moeten naar een pinautomaat. Hopelijk helpt alles net zo snel als de Montenegrijnse zalf tegen mijn kapotte tenen. Dat ging na slechts één keer smeren al veel beter!