47. Haastige spoed....

Vlakbij de camper raakte ik met het stel Engelsen in gesprek dat even verderop een huisje heeft gehuurd. Ze vroegen of wij weg gingen, wat ik bevestigend beantwoordde. Ze zei, dat ik dan maar geen foto’s meer moest maken, want ik wist toch wel dat ze met de weg bezig waren en dat ie in principe overdag afgesloten was, maar elk hele uur hooguit 10 minuten open was? Nou, dat wisten wij helemaal niet!

Ik liep snel terug naar de camper om het Gerard te zeggen. We hadden geen zin om een uur te wachten, dus zette Gerard snel de vaat in de gootsteen, sloot alle kastjes en ramen terwijl ik nog snel een foto maakte van hoe we stonden. We sprongen op onze stoelen, motor aan, gordels om en gaan! Beetje jammer, dat we meteen de helling op moesten. Ik hing half uit het raam nog een uitzichtfoto te maken van het spul terwijl Gerard naar boven zwoegde.

Knal, kletter, pats! Wel gloeiende, wat gebeurt er? Ik keek achterom en zag dat de theepot die nog vrijwel vol zat, op de grond gekletterd was. Hij leek nog heel en de kamillebloemetjes zwommen ook nog braaf in de pot. Voordat ie tegen het trappetje of de kachel te pletter zou vallen, probeerde ik hem nog te redden. Gordel af en over het bedje klimmen! Maar net toen ik stond, trapte Gerard op de rem waardoor ik een schok kreeg en een rare beweging maakte met die knie waar mijn pees verrekt van was. De pijn vloog als een raket door mijn been en ik wist dat het niet heel goed was.

“Waarom ga je nu ineens bovenop je rem staan, man! Je ziet toch dat ik die theepot wilde pakken!” Maar die theepot bleek niet het enige probleem. De helling was te steil en de camper trok het niet. Gerard moest wel remmen, want anders was de motor toch afgeslagen. Nog maar een keer starten. Maar mooi dat het niet lukte. Shit! Langzaam moesten we ons van de helling achteruit laten zakken. Nog maar een keer proberen. Weer niet! Ik schoot helemaal in de stress. Hoe moeten we ooit uit dit gat komen? Gerard zei, dat het vast wel zou lukken. De motor is gewoon nog niet warm. Ja, ja, dat zal wel. De ellende was ook dat we niet alleen van vlak meteen de helling op moesten, maar dat er in die helling ook weer een haarspeldbocht zat waardoor we tempo verloren als we dat al hadden. Hoera!

“Jemig, zo halen we 11.00 uur nooit en gaat die weg weer minstens een uur dicht! Maar nadat we ons wel drie keer terug hadden moeten laten zakken, kwamen we de vierde keer zwoegend boven en stonden net voor 11.00 uur achter onze Engelse buren bij de wegversperring. Pfffff! Dat was een typisch gevalletje van haastige spoed……