14. Trogir

Ondanks de drie honingwhisky’s die ik met voorbedachte rade ingenomen had, was het toch weer bal. Ook deze nacht werd ik beroerd van de pijn wakker. Ik had zo gehoopt dat de derde slok Bryonia voldoende zou zijn! Niet dus. Gerard zag dat de pijn niet te harden was en zei, dat we een ziekenhuis op gingen zoeken. Ik zag dat buitenlandse gedoe niet echt zitten en stelde voor zijn nieuwe homeopaat te bellen. Gelukkig nam ze op en stelde een ander middel voor, dat ook in onze homeobox zit in combinatie met heel veel rust. Krukken dus. Nou, die hadden we ook nog bij ons. Ze was helemaal verbaasd hoe wij op vakantie gingen. Tja, ik zeg maar niets.

Het middel sloeg snel aan (het testte ook bijzonder sterk) en een poosje later gingen we weer op pad. Ooit moeten we Dubrovnik toch eens gaan halen? Nou, we hadden al 15 km gereden toen we vlakbij de plaats Marina strak langs zee reden. Hij was prachtig blauwgroen, niet echt wild, er lag een mooie haven bij en er vlakbij werd gezwommen. En we konden de camper meteen langs de weg kwijt! Het was zo vies heet vandaag! Toen we vanmorgen weg wilden gaan, bleek er nog een flesje water op het dashboard te liggen. De thermometer wees maar liefst 57 graden aan!!!! Het water was echt loeiheet! Nou, dat is handig, kon ik er meteen een theezakje in doen! Ik denk dat ik vanavond maar weer een flesje achter de ruit leg.

Heel voorzichtig, voetje voor voetje, krukje voor krukje, schuifelde ik de trap naar beneden af. Ik liep met krukken de zee in en daarna kon ik op de meegenomen spaghetties heerlijk in het niet echt koude water gaan dobberen. Er was nauwelijks stroming. Even later kwam Gerard er zelfs ook in en langer dan 30 seconden!

Na een tijdje dobberen waren we weer lekker afgekoeld en zetten we onze reis voort. Ik was het rijden zat en wilde gewoon iets leuks doen. Ik had op de kaart gekeken en Trogir ligt mooi op de route, ligt op een klein eiland net voor de kust en schijnt een van de pareltjes van de Dalmatische kust te zijn. Nou, dat leek me wel wat en Gerard vond het ook wel een goed plan. Al vroeg in de middag waren we in Trogir. Parkeren was hier belachelijk duur, maar laten voertuigen met een gehandicaptenkaart nu vrijgesteld worden! Het was nog een hele klus om de camper tussen twee auto’s te krijgen, op een gegeven moment hing de rolstoel bijna boven de motorkap van de auto achter ons, maar uiteindelijk is het toch gelukt! We hebben halverwege het inparkeren eerst de rolstoel er maar afgehaald.

We moesten een flinke boogbrug over om vanaf de parkeerplaats in het stadje te komen. Het was in het kanaal eronder vergeven van de bootjes. Gelukkig voor ons was er ook een andere brug naar het stadje, die vlak was. Nou, dan die maar. Maar eerst even langs de vele kramen op de grote markt. Binnen 10 minuten had ik al twee jurkjes en een gave broek gekocht! Ik was al helemaal blij voordat we het stadje überhaupt gezien hadden! Het grootste deel van de stad ligt op een eilandje en wordt al eeuwen omgeven door flinke stadswallen, waar twee poorten inzitten. Alles is nog helemaal intact.

Het oude Trogir heeft lichtgekleurde marmeren, gladde straatjes waarlangs allemaal prachtige witte, hoge huizen staan, die ons wel Italiaans aandeden. Maar dat is niet zo gek. De stad heeft eeuwenlang onder Venetiaans bewind gestaan. Veel bloemen, luiken en paleisachtige huizen waartussen heel wat smalle steegjes liepen. Ook waren er veel leuke details te zien. Een fraai bewerkte stenen vensterbank, ergens anders weer prachtige boogramen, die ietwat oosters aandeden, een mooi, gebogen balkonnetje, een prachtig rozetraam. Het was genieten om in dit kleine, sierlijke stadje rond te dwalen.

Bijna elke pand was wel een winkel, een ijssalon, pizzeria of barretje. In het hoogseizoen is het hier zó ontzettend druk, dat je over de hoofden kunt lopen. Gelukkig voor ons was het vandaag prima te doen. Wel het weer van het hoogseizoen en niet de hordes mensen. Wat ook heel fijn was, dat er overal een zacht zeebriesje door de straten woei. Heerlijk!

Nadat we de eerste stadspoort door waren, kwamen we op een kleine kunstmarkt waar vrolijke schilderijen over voornamelijk Trogir hingen. Al vrij snel kwamen we door romantische straatjes op het plein waar de prachtige Laurentiuskathedraal aan ligt. Het plein was haast niet meer te zien door alle terrasjes die erop aanwezig waren! Maar aan de randen stonden mooie gebouwen, waaronder ook het raadhuis en de oude klokkentoren.

Na een tijdje streken we neer op een van de vele terrasjes. Tja, advies van de dokter hè! Eindelijk eens een biertje op een terrasje! Dat hadden we in Slovenië wel een beetje gemist. Maar ja, dat was onze eigen schuld, want wij waren daar alleen maar in de natuur en bierbomen hebben we niet gezien.

Via de zeepoort kwamen we aan de andere kant van het eilandje uit, waar heel wat boten aan de kade lagen. In de zeepoort is een mooie lichtgekleurde steen gemetseld, waarop de Venetiaanse leeuw van Sint Marco prijkt. Maar dat las ik pas, toen we de stad al lang en breed uit waren. Dat is dan weer een klein nadeeltje van spontane excursies.

We genoten van het water, de boten, de boulevard met zijn mooie huizen en majestueuze palmbomen, het uitzicht op het kasteel en de gezellige sfeer. De pijn in mijn knie was na de tweede slok gelukkig weer wat afgenomen en viel nu onder de categorie draaglijk. Wat was ik daar blij mee. Ik kon gewoon weer genieten en dat hebben we in Trogir dan ook gedaan. Het was heerlijk om even in zo’n leuk stadje geweest te zijn! Een echte zomerse vakantiedag!