69. Pittige pas

Na deze ontzettend leuke excursie reden we om 12.00 Cetinje uit. We moeten nog een pittige pas naar Kotor rijden. Deze weg is ooit aangelegd door Oostenrijkers en was in die tijd een ontzettend moeilijk project, een hele stevige uitdaging. Nou, dat was het voor ons ook!

De bergen zijn of kaal of licht begroeid wat een mosgroene zweem geeft. Andere delen hadden weer wat meer begroeiing, waar je de snel naderende herfst al goed in terug kon vinden. Wat we ook erg mooi vonden waren de bergen, die met wit poedersuiker bestrooid leken en waar allemaal rode bomen of struikjes groeiden. Ook waren er weer stukken waar een bosbrand geweest was. Gerard ging er helemaal uit zijn dak met bewegingsfoto’s, die er erg mooi uitzagen! Het was hier trouwens behoorlijk fris! Gerard ging zelfs zijn spijkerbroek nog aantrekken! Op een gegeven moment zagen we nog een vrachtwagen en een span paarden. Die hadden ze nodig om de boomstammen uit het bos te halen en hier gooiden de mannen alles in de vrachtwagen.

We wilden graag helemaal naar boven, waar ook een herdenkingsmoment en mausoleum van een belangrijke historische persoon voor Montenegro. Ik dacht een koning. Maar het allerlaatste stukje was niet alleen veel te steil, maar stond ook vol met geparkeerde auto’s. We konden niet alleen niet verder, maar ook niet parkeren. Tja, dan maar weer terug.

Aanvankelijk was de weg nog wel te rijden, maar het tweede deel was weer echt Montenegrijns: smal, slecht en die kanten waren ook weer zo naar, omdat ze een stukje lager dan de weg liggen. Tegenliggers begrijpen vaak niet, dat het met een camper bijzonder rot is om er dan af te gaan. Vrijwel overal in Montenegro zijn de mensen aardig en behulpzaam, maar vandaag dus niet. Wat een getoeter en lomp rijgedrag. Niet echt leuk. Wat wel heel leuk was, was dat we ineens uitzicht op het Skadarmeer hadden! Wat een verrassing! En een bocht of wat verder op de beroemdste berg Lovcen zagen we ook de Boka baai liggen, alias de baai van Kotor!

En het uitzicht op deze baai werd mooier en mooier. Wat is het ontzettend gaaf om een heel stuk Montenegro aan je voeten te zien liggen! Hier was het op het gebrek aan vangrail na, ontzettend leuk om zo hoog te rijden. Niet alleen omdat de zich ontzettend diep in het land draaiende baai zo prachtig blauw is en druk bevaren wordt, maar ook omdat we veel herkenden. “Hé kijk, daar ligt Tivat met de Porta Montenegro met al die luxe jachten! En kijk, daar is de zee! De landtong, die nog van Kroatië is!” En toen we de landkaart erbij pakten herkenden we ook het grote (schier) eiland waar we Rose bezocht hebben! We stopten om de haverklap om steeds tegen elkaar te zeggen, dat het hier echt heel mooi was! En hoeveel foto’s we gemaakt hebben? Dat wil je niet weten. Wij ook niet. Maar wat was het hier ontzettend gaaf rijden!

Behalve dan het laatste stuk. Dan denk je dat je er bijna bent, alleen nog even dit bergje af en daar blijk je dan volgens de tomtom nog 30 km over te gaan doen. En die 30 km is niet zo erg, maar het was een vreselijke afdaling. Het leek net een trap die je af moest. De stukjes weg liepen allemaal keurig parallel, maar werden verbonden door 30 haarspeldbochten achter elkaar. Ik werd er gewoon misselijk van en raar in mijn hoofd. Ik was dan ook blij dat we tegen 17.00 uur eindelijk beneden waren! En wat ook heel fijn was, was dat we het laatste stuk achter een flinke touringcar reden. Op zich belachelijk en levensgevaarlijk dat die dingen op zo’n weggetje rijden, maar hij duwde fijn alle tegenliggers de kant in en wij reden strak achter de bus. Voor ons was het een mooie bulldozer! Dus, speciale tip voor nieuwe Montenegrogangers met een camper: zodra je een niet al te brede weg moet rijden (wat vaak het geval is), wacht op de bus en sluit daarna meteen aan. Echt geweldig!