15. Spoorzoekertje

We vertrokken pas laat uit Trogir en besloten de 30 km terug te rijden naar het heerlijke plekje van vannacht! Onderweg nog snel wat boodschappen gedaan en rijden maar weer. Maar we stonden verdorie nog maar net of er kwam een auto aan. En nog een. Er kwamen rumoerige, brallerige types uit die met veel verbaal geweld gingen jeu-de-boulen. Een brommertje, bla, bla, bla, en ai, nog een auto. Chips, die kerel heeft een grote koelbox bij zich. En ik heb niet de illusie dat die voor een jeu-de-boulebal is. Oh nee, nu gaat er nog een barbecue aan ook! Even later scheurde de vierde auto ‘ons’ fijne plekje op. Oh nee, hè!!! Het zag er niet naar uit, dat dit snel op zou houden, dus besloten we maar weg te gaan. Het is stikdonker en zeker in de binnenlanden, maar wie weet vinden we nog een romantisch dorpspleintje of zo.

De weg naar het eerste dorp was smal en ging door een uitgestorven gebied. Een kilometer of 7 verder kwamen we dan in het gehucht wat we op de kaart uitgekozen hadden. Maar ai, dit gat kan zo als decor in een zwaar middeleeuwse film. Het weggetje werd smaller en smaller en. Gerard kon nog net onder het balkon door, voordat we klem kwamen te staan. Hoera, daar gaan we weer. Zucht.

Er was echter een vrij rechte plek naast het karrenpad, waar Gerard het wel zag zitten. Hij besloot het ergens te gaan vragen. Aanvankelijk leek het dorp uitgestorven of in slaap, maar uiteindelijk vond hij twee oude mensjes die hij zeer waarschijnlijk uit bed geklopt had. Tja, de deur stond nog open….. De eigenaar van het stukje grond sliep al, maar zij dachten dat het vast wel mocht. De eigenaar van de hond, die als een bezetene boven ons tekeerging, was zo te zien ook al in slaap gevallen. Echt heel knap in die klereherrie.

Nou ja, we gingen het maar proberen. Maar dan wilde ik wel 180 graden draaien, want ik ga niet aan de weg en onder dat balkon liggen. Het draaien van de camper op een iets te smal weggetje vol stenen was een crime. Ik moest er dan ook uit. Nou, daar stond ik dan weer in het donker met mijn zaklamp en krukken te hompelen. Het werd tig keer steken en millimeterwerk boven een irritant in de weg liggende steen. Terwijl wij geconcentreerd bezig waren, vliegt die hond ineens van het balkon af en zie ik zijn felle kop door de struiken boven me komen! Wel gloeiende! Hij gaat toch niet springen hè? Ik kan niet zeggen, dat ik daar echt heel relaxt stond. En ik kan verdorie niet eens lopen, laat staan wegrennen! “Gerard, help! Ik wil hier weg!!!!!” Nou, dat had nog heel wat voeten in de aarde.

Intussen hing de slaperige gast en eigenaar van de hond ons gemier geïnteresseerd te bekijken. Even later kwam er een nogal knorrige man driftig naar me toe lopen. Hij vroeg niet eens wat er was of zo, maar begon meteen over de politie bellen te schreeuwen, vergezeld door woeste gebaren. Jemig, ik vind de meeste Kroaten echt niet vriendelijk, maar zo lomp hoeft nu toch ook weer niet? Ik zei dat we verdwaald waren en op weg naar Trogir. Nors wees hij ergens de inktzwarte nacht in, waar in de verte lichtjes van de kustweg flonkerden. Nou chagrijn, nu weten we het hè! Je zou de cursus normaal doen voor beginners misschien eens kunnen aanvragen? Zou je reuze van opknappen. Misschien krijg je geen groepskorting, maar landenkorting want er lopen hier wel heel veel onsympathieke boeren! Bah!

Maar goed, de camper stond uiteindelijk 180 graden gedraaid op het karrenpad en ik ben maar ingestapt. Wegwezen hier! Dus toen konden we het steile fietspad weer terug. Toen we weer op de kustweg kwamen, hebben we deze op goed geluk overstoken en zagen al snel een redelijk groot parkeerterrein van een supermarkt waar nog mensen aan het werk waren. Gelukkig waren zij vriendelijker en mochten we voor één nachtje hier wel staan. Nou, op hoop van zegen maar weer, want we staan vrij dicht langs de weg, dicht bij de bevoorrading en nu staat er weer een auto waar mensen naast staan te schreeuwen. Doe toch eens normaal, stelletje ontplofte testosteronbimbo’s! Bah! Jammer, dat ik de afstandsbediening niet van die gasten heb, want dan ging ie nu op uit! Zo! En nu gaat Maantje ook uit. Ze is doodmoe, de knie doet weer zeer en in plaats van een rustig avondje na een heerlijke dag, werd het spoorzoekertje in het donker. “Zeg Geer, is die fles honingwhisky al leeg?”