6. Bliksembezoekje

Tegen 16.00 uur reden we het door toeristen uit heel veel verschillende landen bevolkte Bled dan uit. Nederland is hier trouwens zeer royaal vertegenwoordigd. De wegen rondom Bled waren ook erg druk. De tegenliggers hadden allemaal file en de mensen die uit Bled weg wilden ook. Behalve wij. Wij reden weer eens voorop. Smile!

Net voordat we de afslag naar het gehucht met de waterval zouden nemen, kwamen we in een stevige file terecht. Tja, we zitten vlakbij de grens met Oostenrijk en Italië, er wordt hier nog stevig door de douane gecontroleerd en de Karavankentunnel is ook maar eenbaans. Zucht. Maar daar moesten wij dus niet heen. Na een half uur gesmoord te zijn, konden we dan eindelijk van de snelweg af.

Slovenië ziet er vrij landelijk uit en overal staan van die hoge hekken, waar men het gras op hangt om te drogen. Wat erg jammer is, is dat het land en zeker in de buurt van Bled vergeven is van de enorm grote reclameborden langs de weg. Zonde!

Helaas wordt er hier niet veel aangegeven met borden voor toeristische attracties en zo ook vandaag niet. We moesten dus even puzzelen om op de goede weg te komen. Maar na even vragen in combinatie met Google Maps vonden we dan toch vrij rap de goede weg.

Al gauw reden we langs de ijsblauwe rivier de Sava. Wauw, wat ziet dat er heerlijk uit. Ik was nogal naar van de warmte en zag een duik dan ook wel zitten. Na een tijdje over het smalle weggetje gereden te hebben, konden we onze camper ergens kwijt. Mooi. Even een fotostop en misschien wel natte voeten.

Nou, dat werd het zeker. Gelukkig kon ik er vanaf de kant vrij gemakkelijk in. Zeker ook omdat er delen van de rivier droog lagen. Enthousiast stapte ik in het water. Oh, dat valt mee! Ik zocht al naar een plekje waar het wat dieper was en ik me erin kon laten vallen, maar tegen die tijd was ik al bevroren en gesponsord door Iglo. Jemig, wat ongelooflijk koud zeg. Echt ijs- en ijskoud! Mijn pootje trekt dat voor geen meter, dus snel maar weer naar een grintgedeelte. Dan maar water scheppen met mijn handen en dat over me heen gooien. Dat was ook lekker. Heerlijk opgefrist en afgekoeld reden we even later verder. Ik was drijfnat. Dat wel.

Na een aantal kilometers klimmen met mooie doorkijkjes op het frisse riviertje kwamen we dan bij de Pericnik Slap aan. En er was gewoon een plekje! Yes! Enthousiast stapten wij uit. Er kwam echter een norse man naar ons toe. Hij zei, dat het hier verboden was voor campers en dat wij nu een boete van € 400,00 riskeerden. Oh nee, hè! Hebben we nog stroopwafels aan boord?

Hij was nogal lomp en zei dat we dat bord onmogelijk hadden kunnen missen. Vreemd. Wij hadden alleen een bord gezien, dat je er niet mocht overnachten. Gerard wachtte tot de kwast wegliep en zei: “Maan, kom op, we gaan toch snel even kijken. Misschien zien we daar wel iets van de waterval!” En ja hoor. Al snel kwam hij terug en zei, dat ik echt even kijken moest. Gelukkig hoefde ik maar een meter of 20 te hobbelen om de prachtige waterval te kunnen zien. In de verte, dat wel. Ik vond het gaaf om hem te zien, maar gunde me amper de tijd voor een foto. ik wil hier echt weg als dat € 400,00 boete is.

Gerard had er wat meer lak aan en ging toch nog even een paar foto’s maken. Wel jammer dat we niet naar de waterval konden lopen. Het zou maar 10 minuten duren eerdat je eronder stond. En het bijzonder aan deze waterval was, dat je er ook onderdoor kon lopen. Wij hadden ons hier helemaal op verheugd. Dat leek ons toch weer eens wat anders.

Maar niet hè. We moesten als de wiedeweerga terug, want ik zag die norse asbak er nog wel voor aan dat hij een vriendje bij de politie ging bellen en dan ’s avonds lekker samen de boete delen. Op de terugweg hebben we elk bord bekeken, wat we tegenkwamen, maar mooi niets hè! Op een gegeven moment stond er een heel groot bord waar heel veel verboden op stonden, zoals het daar overnachten, maar ook de prijzen voor het parkeren van campers en busjes. Wel gloeiende, we hadden daar dus gewoon een uur of wat kunnen staan en ons lekker met onze camera’s uitleven! De zak!

We besloten om niet weer terug te gaan. Het was al na 18.00 uur en het was best duur. Dan maar verder. Op zoek naar een camperovernachtingsplekje. Nou, hoewel het hier in Slovenië stikt van de campers, is het overnachten hier een crime. Overal borden met verboden voor campers. Waardeloos. In het stadje verderop waren wel drie overnachtingsplekken, maar allemaal duur en notabene met een hele negatieve beoordeling. Vijf km buiten de stad was er echter wel een goede en ook nog gratis. Mooi, die nemen we. Há, wat denk je? Moesten we de grens over, want die lag in Italië! En nu staan wij dus hier een nachtje. Vlakbij een mooi meer, onder de bomen en aan de voet van de majestueuze Dolomieten waarvandaan je af en toe wat geklingel van een geiten- of schaapskudde hoorde.

Er stonden best wat campers met uitzicht op het meer, maar er was nog net een plaatsje voor ons. Omdat wij het nogal onrustig vonden, besloten we om na ons wandelingetje naar het meer toch maar om de camper een stukje naar achteren bij de bomen te verplaatsen. Dan maar geen mooi uitzicht. Helemaal gelukkig stonden we daar toch wel 30 seconden. Toen kwam er een camperbusje met de gehate schuifdeur bij ons staan en nog geen vijf minuten later een auto met drie personen en een grote hond, die gewoon in de auto gaan slapen, maar eerst een tijdje ‘gezellig’ bij de auto stonden te ratelen! Ik kreeg er behoorlijk wat stress van, maar na 21.00 uur was alles eerlijk gezegd toch best heel rustig. Hopelijk blijft dat zo, want ik wil graag weer zo’n nacht als de laatste! Maar eerst nog een potje Asante! Dat lijkt op ons favoriete spel Jambo en kan prima gecombineerd worden, aldus de achterkant. Dat gaan we straks fijn proberen. Ik heb er helemaal zin in!