13. Wat een ellende

Het hondje van gisterenavond was twee keer zodanig heftig aan het tekeergaan, dat ik toch wel licht onrustig ging slapen. Aanslaan deed ie prima, maar afslaan zat niet echt bij de prijs in. Maar gelukkkig voor ons heeft het beestje zich de hele nacht niet meer laten horen. Mooi! Helaas werd ik weer wakker van helse pijnen in mijn been en dan met name voet en knie. Het maakte niet uit hoe ik lag, het deed pijn. Heel veel pijn! Voor de gezelligheid kwam er ook nog een stevige nachtmerrie (PII) over, zodat ik met een kater wakker werd. Tjonge, wat een dierentuin.

De mensen van het huis waarvoor wij overnacht hadden, bleken al weg. Toen hebben we maar een kaartje in het Kroatisch geschreven om hen te bedanken. Lang leve Google Translate! Hopelijk is het redelijk leesbaar geworden en is het Kroatisch van Google beter dan het Turks, want daar haalde ik als beginner destijds al fouten uit! Nou ja, het gaat om het gebaar en de strekking zal wel duidelijk zijn.

Ook vandaag was het zonnig. Maar omdat er een frisse wind stond, was het perfect uit te houden. We genoten van het stukje ruige binnenland, wat hor- en hordroog was. Een deel van de bomen had zelfs haar herfstkleding al aan! Wat een verschil met Slovenië waar alles groen, groen en groen is!

We besloten om de tolweg links te laten liggen en rechtsaf te slaan naar Zadar, zodat we lekker strak langs zee konden rijden. Zadar hebben we nog gehaald, maar intussen lag ik al wel weer plat. De pijn was vreselijk in het kwadraat. Een vuurwerkexplosie in mijn been en knie. Buigen lukte niet, strekken deed net zo veel pijn. Dekentje eronder, kussen eronder, op mijn rug, op mijn zij, maar het was geen doen. De pijnstillers hielpen niet en ik kon de pijn op een gegeven moment niet meer verdragen. Het was om stapelgek van te worden. Gerard zette de auto aan de kant en zo stonden we even later nog geen meter van de zee af! Hij pakte de homeokoffer erbij en zijn boek. We testten wat middelen uit en kwamen op een vrij zwaar middel uit. Ik zag het somber in, maar ja, wat had ik te verliezen? Ik kon niet eens meer in een rolstoel zitten! Hij maakte het middel en ging even later te voet een supermarkt zoeken, want door ons koelkastdefect was onze superverse melk uit de automaat hartstikke zuur geworden!

Na twee uur lang de hoofdrol in een vage zombiefilm te hebben gespeeld, begon de pijn wat af te zakken. Ik kon mijn knie weer licht bewegen. Wel haalde dokter Bernard de krukken maar uit de ballenbak, want lopen ging nog niet. We hebben snel wat foto’s van de zee gemaakt en even later gingen we maar weer proberen of het rijden weer ging. De pijn was nog stomvervelend, maar ik kon weer een beetje voorin zitten. Een poosje later zijn we zelfs nog even in zee geweest. Met kruk en een absoluut zwemverbod, maar daar was ik niet eens rouwig om. Kun je nagaan hoe ontzettend zeer het deed.


Het rijden langs de kust was lang niet zo gaaf als we dachten. Tot nu toe is de hele kust net een ketting met maar vier soorten kralen; campings, appartementen, megagrote reclameborden en huizen, maar dan wel non-stop. Een foto van de op zich eens zo mooie kust maken, viel nog niet mee. Zonde! En als er eens geen gebouw stond, zagen we door de bomen het bos alias de kust weer niet. Hij gaat weer lekker. Toen wij de vorige keer in Kroatië waren, was de kustweg veel mooier. Toen zaten er wel overal mannetjes op stoeltjes met bordjes: Apart man, maar die zijn ook redelijk uit het beeld verdwijnen. Jammer, want toen was het echt apart man!

Ook is het hier langs de kust vergeven van de Lidls. Die wij hadden was van 7.00 tot 23.00 uur open en binnen was de groente- en fruitafdeling zelfs drietalig! Op de parkeerplaats stonden auto’s uit wel heel veel verschillende landen. Hoezo toeristisch hier?

We hadden gehoopt vandaag in de buurt van Dubrovnik te komen, maar dat is niet echt gelukt. Hopelijk gaat de intense pijn snel afnemen, want ik ben er helemaal dizzy van. Ergens op de gok gingen we van de doorgaande weg af en belandden in een slaperig, en zwaar niet toeristisch dorpje waar geen enkele toerist is, behalve wij nu. Wij staan op een mooi vlak terreintje en het is er heerlijk rustig. Morgen hopen we even een rondje door het dorp te kunnen lopen of rollen.

Nog even een spelletje, een pot thee en dan maar snel de koets in. Hopelijk morgen beter. En zo niet dan ga ik alsnog aan de nog steeds gesealde fles notendrank of aan het bloemetjesbier wat we vandaag bij de Lidl zagen.