72. Kotor laatste kans?

De parkeerplaats was zeker in tegenstelling tot de vorige keer best wel rustig en ik had ontzettend lang geslapen. Ik was zo giga moe gisteren! En die infectie in mijn oog en die knie die nog steeds voor heel veel pijn zorgt gaan me ook niet echt in de koude kleren zitten. “Wat zullen we doen? Gaan we nog even terug of pikken we een stadje in Bosnië mee?” We besloten terug te gaan. Misschien vinden we het bij daglicht weer leuk hier.

Maar oh, wat een fout! We hadden het al kunnen weten, toen we de gordijntjes van de camper open schoven. Er waren vannacht maar liefst 2 cruiseschepen aangekomen en niet echt kleintjes! Mag jij raden waar al die duizenden mensen lopen! En dan, net voor de burcht ook nog een straat vol bussen! Waar zat ons verstand? Waarschijnlijk in de rugtas van gisteren.

Zo erg hadden we het in Kotor nog niet meegemaakt. Druk? Het was vreselijk! Op de markt voor de stadsmuur ging het nog net. We keken onze ogen uit aan de grote zakken, tassen en kratten vol met allerlei paddenstoelen, zakken vol olijven, twee kippen in een zwaar gammele kooi, kratten vol kleurig fruit, potten honing en in het overdekte gedeelte stapels eieren, vieze kazen, gedroogde ham en vis, die je buiten al rook. Niet echt mijn afdeling dus. De prijzen waren vandaag erg hoog en de verkopers niet echt aardig. Jemig, heeft Kotor twee standen? Een inclusief en een exclusief cruiseschepen? Het leek er wel op.

Het stadje zelf was een ramp. Echt over- en overvol en dan is het nu nog wel naseizoen?! Hier moet je ’s zomers dus echt niet willen lopen. Hordes irritante Japanners, blèrende gidsen, opdringerige verkopers en nu dan ook bedelaars. Waar hebben ze die zo snel vandaan gehaald? Allemaal kinderen en hondsbrutaal. Ze vragen niet eens om geld, nee ze eisen het. En toen een vrouw een foto van een jongetje maakte, die met een heel jong poesje speelde, werd hij toch agressief! Hij schreeuwde de hele straat bij elkaar en moest per se geld hebben voor die foto! Vreselijk!

Het personeel van de winkels was trouwens ook vreselijk. Ze spraken je aan, rustig vijf verschillende personeelsleden na elkaar in dezelfde winkel en bleven dicht achter je aan lopen, terwijl je duidelijk had aangegeven GEEN hulp nodig te hebben. Gatver. Ik ben al lang genoeg gestalkt. Het lijkt mij niet echt de manier om überhaupt een klant in je winkel te houden, laat staan iets te verkopen. Bij ons werkt het averechts en wij zijn meteen weer weg. In één winkeltje met beschilderde stenen en wat andere kleine, fleurige dingetjes was het anders. Deze vrouw liet je gewoon rustig rondkijken. Een verademing! En later hadden we ook nog een ontzettend leuk gesprek. Kijk, zo kan het ook! Zij wist ons trouwens nog te vertellen, dat het vandaag niet zo druk en niet zo erg was. In juli en augustus komen er dagelijks 2 tot 5 cruiseschepen plus de nodige ladingen bussen en is het ook nog 40 graden! NEEEE! Wij gaan vandaag slechts dubbel het (cruise) schip in en het is maar 26 graden! Mens tel uw zegeningen.

We wilden eigenlijk nog een laatste biertje op een van de vele terrassen gaan drinken. Het weer was er perfect voor, want het was ontzettend warm! Maar toen we ons voor de zoveelste keer door een kudde blatende toeristen heen moesten worstelen, keken we elkaar eens aan. “Is dit nog leuk? Wordt het niet de hoogste tijd om te vluchten?” Ja dus.

Weet je wat we doen?! We gaan toch naar Bosnië! Ineens durfde ik het wel. Alles beter dan hier te blijven! We raceten zo snel mogelijk het oude en overbevolkte centrum uit, ruimden wat zooi op en reden om 14.30 uur de stad uit. Kotor, je bent prachtig, maar niet vandaag.