56. Crno Jezero

Vandaag was echt weer zo’n dag dat er niets ging zoals we gedacht hadden. De tocht langs de Tarakloof werd vervangen door een excursie ziekenhuis waar we overigens onze ogen hebben uitgekeken, de markthal was drie keer niets en het zwarte meer was niet zwart.

Pas rond 16.00 uur reden we dan naar het Crno Jezero, ofwel het zwarte meer. Ook dit meer ligt nog in het Durmitor Nationaal Park waar we gisteren zo intens genoten hadden. Dit 39.000 hectare grote park heeft geweldige bergen, bergmeren en hoge alpenweides. Het wordt aan twee kanten begrenst door canyons met prachtige rivieren, waarvan we er gisteren al een bewonderd hebben. Het park heeft maar liefst 27 pieken boven de 2.200 meter en in totaal zijn er 48 pieken boven de 2.000 meter waarvan de meerderheid goed te beklimmen is zonder speciale uitrusting. Er zijn hier maar liefst 5 canyons en 18 gletsjermeren, waarvan Crno Jezero de bekendste is.

Uiteraard ook veel flora en fauna, waarvan de Dalmatische gems het bekendst is en tevens symbool voor gevaarlijke situaties. In dit enorme karstgebied wemelt het ook van de grotten en sinkholes, maar die doen we even niet. Wij gingen dus naar het beroemdste meer.

Nou, in tegenstelling tot gisteren was het er nu stervensdruk. Al van ver stonden de auto’s in de kant geparkeerd en naarmate we dichterbij het begin van het huisje met slagboom kwamen, passeerden we ook nog maar liefst 9 touringcars! NEEEEE!!!!!! Gerard kreeg acuut een zwaar allergische reactie en wilde bijna subiet omkeren. Maar net voor touringcar zoveel was er een plekje vrij en zette hij de camper er mooi tussen. Van passanten hadden we gehoord dat de weg vlak en zelfs geasfalteerd zou blijven tot aan het meer. Mooi. Cabrio eraf en rijden maar.

Waarom dat hokje en die slagboom er stonden weten we niet, maar wij konden zo doorrijden. De 700 meter lange weg ging door het dennenbos en overal stonden leuke houten kraampjes met de inmiddels gedoodverfde potten honing en flessen drank. Vandaag dan af en toe wat vers geplukte bramen en paddenstoelen extra in het assortiment.

Even later waren we bij het meer, dat er met zijn groenblauwe water lag te schitteren in de zon en omgeven was door donker, dichtbegroeid dennenwoud, waar 400 jarige dennen zouden moeten groeien. Onderweg waren we het gros van de inhoud touringcars al tegengekomen, dus tegen de tijd dat wij er waren, was het al best rustig. We liepen over het door duizenden voeten platgetrapte gras naar de oever waar zand en grind lag. Toen we echter wilden gaan pootjebaden, bleek het drijfzand te zijn. Chips, heb ik daarvoor mijn poot uitgedaan? Ik wou eigenlijk nog wel zwemmen! Maar dat doen we niet, want mijn knie is nog heel kwetsbaar en als ik die gillende meiden daar zie, waarvan er een tot aan haar knie zowat in het zand staat, lijkt zwemmen me geen goed idee. Ik kom misschien het water nog wel in, maar eruit is een heel ander dingetje.

Ik had gelezen dat hier twee meren zouden moeten zijn, maar waar? We vroegen het een toerist en die wist het ons via een kaartje uit te leggen. Het tweede meer ligt er pal achter en wordt slechts gescheiden door een klein reepje land met een paar stenen, wat ’s zomers droogvalt waardoor je twee meren hebt. Komt het smeltwater in het voorjaar naar beneden, dan heb je weer één meer. Maar dat zagen we pas toen we weer bij het begin van het pad waren en we voor nop helemaal naar achteren waren geslenterd!

Maar ach, het is prachtig weer, het water is mooi blauw, het is best rustig nu en we vinden het geen straf om hand in hand in een mooi stukje natuur te slenteren. Van de man bij de vakantiehuisjes waar we net als gisteren weer mogen overnachten, hoorden we dat het het zwarte meer genoemd wordt omdat het meer erg diep is. Het kleine (er achterliggende) meer is 25 meter diep en het grote zelfs 50 meter diep!

We wisten toen nog niet dat we weer mochten overnachten, maar hoopten het wel. In Zabljak wilden we nog even tanken, maar daarvoor bleken we in de file te moeten staan. Er was maar één pomp en er stonden zes auto’s en een vrachtwagen voor ons! Nou, dan kunnen we intussen mooi even de nieuwe cd’s proberen. Die waren best leuk!

Zabljak is aardig wel toeristisch met zijn vele hotels - al dan niet in aanbouw -, overal hutjes met excursies in de aanbieding, vele eenvoudige terrasjes en zelfs twee campings waar wij gelukkig niet op konden! Maar net buiten het dorp staan me toch een aantal houten huizen in erbarmelijke staat! Je weet niet wat je ziet. Wij dachten eigenlijk dat dit niet meer bewoond zou worden, maar vandaag zagen we een man met twee koeien bij een van de huisjes, een andere man stond op een ladder wat te vogelen en Gerard zag ergens nog een vrouw bezig. Nou en als je nagaat dat het hier ’s winters – 25 graden wordt en er zo’n 3 meter sneeuw valt, waardoor de deur niet meer open kan en je tunnels moet graven om je huis in en uit te kunnen, dan weet je dat het leven voor deze mensen ontzettend zwaar moet zijn. Ik heb het met hen te doen!

Enkele kilometers verder kwamen we bij de plek waar we weer hoopten te mogen overnachten. We zetten de camper aan het begin van het terrein neer en liepen naar de huisjes, waar we meteen vriendelijk door twee mannen op een schommelbank begroet werden. We hebben nog een poosje gezellig met de man uit Toronto gepraat. Hij bleek in Dubrovnik geboren en met een meisje uit Zabljak getrouwd en op latere leeftijd naar Canada geëmigreerd te zijn. Hij schrok van mijn poot en dacht minstens dat we vandaag een bergtocht hadden gemaakt waarbij ik in een ravijn beland was. Maar dat hadden we gelukkig niet meegemaakt. We zijn blij dat we vandaag een dokter gevonden hebben, want mijn oogklachten worden in rap tempo erger. Ik heb erg veel last en kan hem nu amper nog openkrijgen. Ook Gerard is ‘blij’ met zijn antibiotica want zijn kaak ging ook hard achteruit. Het werd toch wat zorgwekkend. Hopelijk werken de pillen en zalfjes goed en kunnen we morgen weer fijn met onze mooie reis door Montenegro verder met zijn prachtige natuur en aardige mensen!