17. Montenegro, here we come!

17 Montenegro, here we come! 1 september Herceg Novi

Ook deze nacht werd ik weer wakker van de afschuwelijke pijn. Omdat het bij een beetje bewegen beter lijkt te gaan, besloot ik maar zachtjes uit bed te strompelen en even buiten te gaan lopen. Oeps, ineens besefte ik, dat ik niet echt veel aan had en ik was bovendien mijn bril vergeten, waardoor ik die kuilen en stenen niet goed zag. Gauw maar weer naar binnen. Helaas niet meer geslapen. Te veel pijn.

Even douchen, wat een luxe ondanks het feit dat het warme water op was! Gezellig praatje met de Nederlanders en ook een leuk gesprek met onze buren uit München. We vertelden dat we naar Montenegro gingen en vroegen of zij misschien wisten hoe het daar was. Zegt die vent doodleuk: “Oh ja, daar lopen ze allemaal met pistolen en geweren.” Ik schrok me wezenloos en dacht nog: ‘zou het dan toch veel op Albanië lijken waar de maffia nog zo veel macht heeft?” Gelukkig bleek even later, dat hij een geintje maakte. Jemig, ik was me wezenloos geschrokken!

Het Kroatische echtpaar dat deze camping beheert is trouwens ontzettend aardig. Fijn om er op de valreep nog achter te komen, dat het ook anders kan. Onze buren hadden ook al zo veel moeite met de arrogantie en lompheid van de Kroaten. Nou, wij ook! Maar goed, om 12.00 uur reden we dan toch weg. De temperatuur was hoog, maar het weer was heiig, wat jammer was. Dan heb je toch veel minder gave foto’s. Ook nu reden we weer vlak langs de blauwe zee en genoten van dit stuk prachtige kust. Vlak voor Dubrovnik kwamen we een klein eilandje tegen, dat we ineens herkenden van onze vorige vakantie in Kroatië. Geinig! Ook de grote, superhoge hangbrug net voor Dubrovnik herkenden we weer. Net als toen hebben we ook nu onze ogen uitgekeken aan de vele bootjes en dan met name de gigantische cruiseschepen, waarvan er twee aan de kade lagen. Niet normaal. Het zijn complete drijvende flats!!!

Een stukje verder zagen we dan ook het oude Dubrovnik een stuk onder ons in de prachtig blauwe zee zien schitteren. Leuk om te zien, maar fijn om door te rijden. We hebben gehoord dat het er vergeven van de toeristen is, dat de Japanners het nu ook massaal ontdekt hebben en dat het er stervensduur is. Nou, geef mijn portie maar aan fikkie. Het is nu veel te heet voor een grote, drukke stad. Misschien op de terugweg. Maar nu gaan we echt naar Montenegro!

Ai, ineens werd het wel heel rustig op de weg en hadden we geen polonaise van auto’s meer achter ons. We naderen nu heel snel de grens! Pfff….. Er komen best wel wat campers ons tegemoet. Zijn die allemaal gevlucht of is het gewoon einde van hun vakantie? Morgen weten we het.

Kroatië uit duurde niet al te lang. Zeven auto’s en een scooter voor ons. I.t.t. de Italiaan die van de andere kant kwam, hoefden wij gelukkig niets uit te laden. Onze paspoorten laten zien was voldoende! Wauw, appeltje eitje zeg.

En net toen we dachten, dat er geen grens meer zou komen – we reden alweer bijna 2 km – stonden we ineens wéér in de rij. Maar het duurde niet zo lang en ook Montenegro in stelde niets voor. We kregen leuk een stempel in ons paspoort en verder wilden ze alleen de groene kaart zien. Klaar! En toen waren we dan echt in Montenegro.

Het is hier beduidend armer, maar ook veel drukker en nóg tropischer dan in Kroatië. We wilden eigenlijk de stad Herceg Novi even bekijken, maar dat was geen doen. Een kilometers lang lint van parkeerplaatsen met parkeermeters en of parkeerwachten, maar nergens plaats voor de camper. Balen. Trouwens? Waar is die stad eigenlijk? Is deze lange straat, die een beetje Turks aandoet het misschien? Wij weten het niet en zijn maar doorgereden. We wilden er graag uit, maar ja, dat viel nog niet mee. De borden doen trouwens ook heel oosters aan, want die staan hier voornamelijk in het Cyrillische schrift. Ai, dat moeten we vanavond dan maar even oppoetsen, want daar bakken we niet gek veel meer van.

Eindelijk, eindelijk aan een stukje van de wereldberoemde baai van Kotor, die op de Unesco werelderfgoedlijst staat, konden we dan even stoppen. De zee lag vol met jerrycans en flessen, naast ons stonden een paar stinkende containers waar meer naast dan in lag en vlak bij ons stonden twee grote kranen die aardig doorgeroest leken. Tjonge, echt idyllisch is het allemaal nog niet. Eerlijk gezegd vinden wij het begin één grote gribusbende! Waar zijn we nu toch weer beland?

Na de havermoutstop gingen we licht sceptisch weer verder. De baai was niet lelijk, maar mooi? Unesco? Nee, dat hadden wij er niet uitgehaald. Van bovenaf schijnt het uitzicht echter schitterend te zijn, omdat de baai gigantisch lang is en kronkels maakt, maar nu was het vooral heiig en zag het water er niet echt mooi uit. Misschien is het anders ook azuurblauw of groen?

Overal langs de kant stonden auto’s en waren mensen aan het zonnen op gammele stoelen of waren ze aan het zwemmen. Er lagen ook best wat aftandse bootjes in het water. Het zag er allemaal behoorlijk armoedig uit. Behalve de mensen gelukkig. Die kwamen normaal en westers over. En het autorijden, wat ze hier als gekken zouden doen, valt ook best mee.

En ineens springt er een agentje op de weg, die naar ons zwaait en het was geen kennis. Wel gloeiende, wat nu weer. Gaan we Macedonische taferelen beleven waar agenten achter hooibalen verdekt opgesteld stonden en er dan achter vandaan sprongen met zo’n middeleeuws bordje wat net niet doorgeroest was om ons dan een vage boete in de schoenen proberen te gaan schuiven?

Maar nee. Hij vroeg waarom we onze gordels niet om hadden. Oeps, dat waren we inderdaad vergeten. Maar we deden net of we onze heupgordels afdeden, ik ging staan en gebaarde hem dat we dus heupgordels hebben. Tja, oude auto he, dan heb je dat. Hij lachte begripvol en we gingen weer door. Potverdorie, wij hebben altijd de gordels om, maar nu dus even nog niet. Maar ach, het is best afgelopen.