20. We doen er nog een dagje bij

20 We doen er nog een dagje bij 2 sep. 17 Kotor

We gingen mede in verband met de herrie pas heel laat slapen en om half vijf was ik weer klaarwakker. Nou dan loop je weer in het holst van de nacht als een zombie met je zaklamp rondjes om de camper. Veel helpen deed het helaas niet. Gelukkig had ik nog valium bij me en dat heb ik toen maar genomen. Gelukkig viel ik daarna weer in slaap.

Toen we voor de tweede keer wakker werden, was het ontzettend heiig. Nog erger dan gisteren. De lucht zat helemaal dicht. Hé, er ligt een cruiseschip vlak voor ons in de baai. En toen we even later buiten stonden bleek er nog zo’n drijvend hotel aan de kade te liggen. Jemig, dit is echt een waanzinnig populaire bestemming. Later op de dag hoorden we, dat er hier elke dag wel eentje aanmeert.

Net toen we weg liepen, bleek het joekel aan de kade te gaan vertrekken. Zowat iedere toerist in de buurt sprong op de brug of kade om er een selfie mee te maken. Het is gewoon ongelooflijk om te zien, hoe ontzettend veel mensen de hele dag door verliefd in hun smartphone staan te kijken. Maar goed, ieder zijn meug. Ik zou zeggen, kijk je partner of een ander wat vaker zo aan en de wereld wordt een stuk gezelliger.

Even later staken we over naar het oude charmante stadje. Dit keer gingen we niet meteen de poort door, maar liepen we iets verder. Ik wilde wel eens weten waarom er een stukje verder zo veel parasols naast elkaar stonden. Er bleek een markt te zijn. Buiten stonden de groente-, fruit- en bloemenstalletjes en binnen lagen het vlees en de kazen. Maar daar heb ik weinig van gezien. Omdat ik behoorlijk veel pijn had vannacht en vanmorgen, besloten we maar weer een ander middel in te zetten. Bij homeopathie kun je een beginverergering krijgen. Nou, lieve help, dat heb ik geweten. Het deed verdorie al zeer genoeg en ik had het al niet heel breed met dat gehobbel in de rolstoel, maar ineens kreeg ik zulke heftige steken, dat ik het niet meer kon houden. Ik klapte dubbel van de pijn, kon mijn been nu helemaal niet meer bewegen en de tranen liepen in straaltjes over mijn wangen. Het werd ook even helemaal zwart. Dit is toch geen doen meer. Ik voelde me licht opgelaten omdat ik huilde en wel kon gillen van de felle pijn, dus ik besloot ter plekke maar een studie van de vloer te maken……. Maar er waren al mensen die het gezien hadden. Een vrouwtje kwam naar ons toe, vroeg wat er was en wilde het beruchte glaasje water gaan halen. Heel lief, maar dat water durven wij hier niet te drinken en om nu meteen om spa rood of bier te vragen is ook zo wat. Aan de andere kant stond een omaatje in een lange, zwarte, ouderwetse jurk met een bosje peterselie in haar handen. Zij gebaarde Gerard niet door te rijden. Ze ging een stuk kaas inpakken en kwam het aan ons geven?! Wat ontroerend lief!

Snel staken we over naar de haven waar de MSC Musica met zijn minstens 8 verdiepingen al los was. We hebben het reusachtige schip nagekeken tot hij het andere cruiseschip gepasseerd was en de baai uitgevaren was. De mensen van dat andere schip moesten met behulp van kleine bootjes naar de stad gebracht worden. Gerard gooide meteen de kaas maar even in de koelkast en daarna reden we weer richting het charmante stadje Kotor. Ook bij daglicht hebben wij ons hier prima vermaakt en vergaapt aan de mooie gebouwen en paleizen. Het bruisende stadje hangt van horeca en toerisme aan elkaar, maar dat hebben ze hier zo ontzettend gezellig aangepakt, dat het nergens stoort. Grote parasols, leuke tafels, mooie verlichting, wijntonnen, druivenranken. Het ziet er allemaal even leuk uit.
De crèmekleurige huizen met hun oudgroene luiken, de vele bloemen en de smalle steegjes en sfeervolle markiezen of luifels maken het enorm sfeervol. Doorkijkjes naar boven, een kerkje bovenop een trap, grote bogen waarin de deur en het raam tegelijk verwerkt zijn, prachtige in steen uitgehakte kozijnen rondom oude deuren, sierlijke lantaarns, sfeervolle uithangborden, mooie versieringen erboven en tja, die Ottomaanse elementen in de stad vind ik helemaal leuk en dan met name de boogramen en het kunstige gefiligreinde steen om deuren en ramen heen. En dan ook nog die half Turkse winkels met die schitterende lampen. Prachtig!

Omdat het ongenadig vies heet was, zaten we al snel aan het bier. “Klein of groot, madam?” “Nou, doe maar groot, want het is veel te warm voor klein!” Daar was de ober het hartgrondig mee eens. Daarna slenterden en rolden we verder door het stadje dat met stip in onze steden top tien binnen was gekomen. We genoten van de knusse pleintjes, de sierlijke architectuur, de middeleeuwse huizen en schoten dan ook weer heel wat foto’s. We bleken gisteren niet alles gezien te hebben en zagen vandaag ook de bekendste kerk van het stadje, een paar paleizen en leuke poortjes. Vlak bij de andere stadspoort kon je nog naar boven, vanwaar je niet alleen een schitterend uitzicht over de haven en de baai van Kotor had, maar waar je ineens die levensgrote zus van Pipi Langkous zag zitten, die we gisteren bij binnenkomst in de stad ook al hadden gezien. Echt leuk gedaan!

Een poosje later lieten we ons verleiden door heerlijke geuren die bij een Italiaans tentje vandaan kwamen. Het eten op de borden van de gasten zag er goed uit en zo zaten wij even later aan de rand van het plein met de grote kerk op onze bestelling te wachten. Uiteraard weer met een groot glas bier. Gerards lasagne was best aardig maar mijn pizza was zo veel beter!!! Tot onze verbazing werd er ook een sauskom op ons tafeltje gezet. We vroegen of het voor de lasagne of de pizza was, maar dat maakte volgens de ober niet uit. Nou, dat bleek te kloppen. Deze superlekkere tomaten-peterseliesaus maakte het eten alleen maar nóg lekkerder. De Servische ober wist ons te vertellen dat Kotor ontzettend toeristisch was en dat het al 100 jaar de meestbezochte en de duurste stad van heel voormalig Joegoslavië was. Voor de gewone Montenegrijn was Kotor ook best heel prijzig. Het heeft trouwens tientallen jaren de bijnaam Tito-stad gehad.

Hij zei dat het stadje Budva ook nog wel duur zou zijn, maar de rest van het land minder. Gisteren in de T-shirtwinkel hadden we ook nog een leuk gesprek. Het meisje vroeg hoe lang we in Montenegro bleven, waarop wij 3 weken zeiden. ‘Wat, drie weken? Wat moet je hier in hemelsnaam drie weken doen? In vijf uur tijd ben je in de andere kant van het land?!” Tja, wij reizen nu eenmaal intensief en bekijken alles goed. Dat gaat echt wel even duren en bovendien zijn er hier zo veel mooie dingen te zien!

We waren net klaar met onze Italiaanse maaltijd toen het licht begon te spetteren. Al gauw ging het harder en harder en sjeesde Gerard me op topniveau door de steeds gladdere steegjes. Onderweg kreeg hij nog een plastic tasje aangeboden voor de camera. Wat attent! En zo waren we ineens heel snel terug in de camper. We hadden al besloten om vandaag niet verder te gaan rijden omdat we van onszelf toch al wisten pas laat in de middag weer terug te zijn. Nou, om dan nog te gaan rijden door onbekend land terwijl er ook nog regen en onweer voorspeld wordt, leek ons geen succes. Nee, dat doen we niet. Wij slapen (of hanewaken….) hier fijn nog een nachtje en morgen gaan we verder Montenegro in.