80. Water, water en nog meer water!

Heerlijk hoor om een camping voor jezelf te hebben! Wat was het trouwens lekker om weer zin in muziek te hebben! Ik was dat gevoel al heel lang kwijt en had eigenlijk niet gedacht, dat het nog terug zou komen. Wel dus! Ik kon het dan ook niet laten om vanmorgen dat leuke liedje nog een keer te doen. Hier kan het!

Wat hebben we ontzettend veel mazzel met de overnachtingen gehad. Volgens mij was elke nacht rustig! Wat een verschil met vorig jaar, toen we van de gekste dingen steeds wakker werden. Dit bevalt toch beter. Hoewel we al op eind september zitten, blijft het maar fantastisch weer. Super! Wel een raar gevoel, dat dit onze laatste echte vakantiedag is. Morgen moeten we kilometers gaan vreten. En geen dieetversie!

Op weg naar de douche met hartstikke warm water – hoe luxe wil je het hebben – zag ik wel 10 salamanders en ze maakten niet echt veel aanstalten om hard weg te rennen. Jasses. Gelukkig zaten ze niet in de douche. Dat heb ik eerst maar eens gecheckt. Dat moest op de Cookeilanden ook steeds en op een dag stond ik daar onder de douche, wilde mijn haar uitspoelen en toen zat er een hele grote pal boven me! Vreselijk! Ik ben keihard het strand op gerend. Mazzel, dat ik dat toen nog kon. Maar goed, hier was de kust veilig voor deze dappere dodo.

Op die beesten na was het een beste plek. Mooi aan het smaragdgroene water, water en stroom bij de hand, een bar, die nu dicht was en waar je anders leuk aan het water had kunnen zitten. Nu waren de enige bezoekers een stel gele paddenstoelen in de oude olijfboom. Wel apart!

Vandaag zouden we nog een Ottomaans stadje en misschien een waterval gaan bezoeken. En sinds die rot zigeuners van zondag heb ik steeds lichte stress om ergens heen te gaan. Zo ook vandaag. Onderweg bij een autokerkhof zagen we ook nog een gribuszooitje waar een paar zigeuners woonden. We reden dan ook fijn door. Ook hier was de rivier waar we langs reden weer schitterend groen. Zo zie je nooit smaragdgroene rivieren en zo zie je de hele vakantie niet anders? Ik wist niet dat we zulke mooie rivieren in Europa hadden.

We rijden inmiddels hoog en onder ons zien we de laagvlakte langs de rivier met schier eindeloze wijngaarden. Toch zie je in de winkels weinig Bosnische wijn. Of het staat niet op het etiket. Ook zagen we vandaag weer een paar lavendelvelden. In Bosnië schijnt nog een kruidenplukcultuur te heersen volgens het boekje. Dat boekje is echter al 10 jaar oud en bovendien is alles wat met landbouw te maken heeft, zo ongeveer onmogelijk gemaakt door de burgeroorlog. De velden schijnen nog zeer gevaarlijk te zijn in verband met de vele mijnen die nog overal op het platteland moeten liggen. Steden en herstel van wegen gaat voor. Nou, de wegen zijn hier eindeloos veel beter dan in Montenegro! Heerlijk dat het overal gewoon tweebaans is! Wat wel jammer was, was dat de lucht steeds meer betrok. Het werd steeds donkerder. We besloten om eerst maar naar de waterval te gaan en later weer terug te rijden naar Pocitelj.

Het was vanaf de rustige parkeerplaats niet al te ver lopen en onderweg hadden we een aardig uitzicht op het waterspektakel. Waardeloos dat onze camera’s steeds raar doen. Bovendien konden we aanvankelijk niet echt mooie foto’s maken, omdat er steeds bomen voor stonden. Bah! Later werd het iets beter. Echt heel enthousiast was ik niet. Maantje is te moe en/of zit vol. Gelukkig ging het later beter.

Van een hoogte van zo’n 25 meter stort het water van de Trebitzatrivier zich hier enthousiast naar beneden. En niet in één waterval, nee het is een hele rij! In het voorjaar is het misschien wel één hele aaneengesloten waterval van 100 meter breed!

Beneden aangekomen, bleek het best druk te zijn en hadden de oude, nog net niet vervallen restaurantjes behoorlijk wat klandizie. Ook bleek hier dat je niet tot onder de watervallen kon komen omdat er een groot meer voor lag. Wel kon je hier een poot uit laten draaien, door je op het smalste stuk voor € 5,00 per persoon in een halve minuut over te laten zetten. Die prijs was echt belachelijk. We hadden al entree moeten betalen, wat we al stom vonden, parkeergeld voor de auto en nu dus ook nog voor een bootje om je in 30 seconden over te zetten? Ik dacht het niet. Daar zijn we principieel op tegen.

De man van het bootje zei, dat we ook door het water heen konden gaan lopen. Tja, Gerard had weliswaar zijn jezussanddalen aan, maar we vreesden toch het daarmee niet droog te gaan redden. Even later zagen we andere mensen ook door het water waden met de tassen hoog boven zich. “Geer, zullen we dat dan doen?” En tot mijn stomme verbazing hoefde ik hem niet eens zo heel erg over te halen. Het leek hem koud en zijn kleren zouden nat worden en zou de camera wel droog blijven, maar al gauw leek het hem toch wel een goed idee. “Geer, het gaat toch straks regenen, dus nat word je toch wel. Je kunt je T-shirt oprollen en dan blijft hij net droog (ja, bij hem wel….) en straks in de camper trek je gewoon weer iets droogs aan. En anders ga je eerst even zonder de rugtas om te kijken of het niet te glad is?” Hij vond het zowaar allemaal goede ideeën en al snel liep Gerard naar de plek van de boot om het water in te stappen. “Aaaah, dit is koud!” Maar qua bodem bleek het prima te lopen en al snel was hij halverwege. “Hé schat, kom je niet terug om je tas te halen?” Dat deed hij.

Ik deed mijn jurkje en rokje in de tas en besloot in mijn lange hemd en op mijn gympen de doorsteek te maken. En zo liepen we even later in het koude, heldere water tussen de vele vissen door naar de overkant. Ik vond het wel wat hebben. Een soort jungletocht voor dummies of zo.
Het was gaaf om aan de overkant te zijn. Hier konden we veel betere foto’s maken. Ik werd alleen steeds gevraagd om foto’s van andere mensen te maken. Dat komt echt door het toestel wat ik nu heb. Vroeger renden ze altijd naar Gerard?! Maar ik vond het niet erg. Ik had leuke gesprekjes met de mensen en vooral die ene vent uit Australië vond mij helemaal awesome! Zeker omdat ik met kleer en kruk en al door het water was geploeterd?

“Hé, allemaal kringetjes op het water?! Nee toch?” Ik keek eens naar boven en ja hoor, het was begonnen met regenen. Hoewel wij inmiddels al nat waren, besloten we toch maar terug te gaan. We kunnen nu toch geen foto’s meer maken, want de lens wordt steeds nat en we kunnen hem nergens meer mee droog maken…. En zo gingen jut en jul weer door het water heen terug naar de overkant. In het water, boven ons water en achter ons het geruis van de vele, gave watervallen!