39. Veel nationaliteiten hier

Er staan best heel veel stalletjes zij aan zij met opblaasdingen voor in zee, badlakens, strandhoedjes en zonnebrillen, maar er staat ook al redelijk wat leeg. Het zomerseizoen nadert zijn einde en de herfst treedt al overduidelijk in.

De zoutpan lukte niet. De weggetjes zijn zó dubieus smal, dat zelfs Gerard het niet durft te riskeren. De doorgaande wegen zijn al niveau fietspad qua breedte….. Keren maar. Na nog een paar laatste fotootjes van wat houten krotten in de rivier doken we nu dan eindelijk de binnenlanden van Montenegro in. Licht spannend, maar we zijn heel benieuwd en hebben er zin in!

We blijven ons verbazen over de ontzettende puinhoop die de Montenegrijnen van hun land maken. Alles wordt maar in de kant gegooid. Wat ontzettend zonde. Matrassen, stukken van een dashboard, een wc-pot, dekens, flessen enz. Bah! Dan zijn de citroenengaarden en watermeloenvelden leuker om te zien. Er stonden (net voor de binnenlanden) nog best veel stalletjes met fruit, waarvan ook hier de watermeloenen onder de douche gestopt werden om koel te houden.

Er is geen enkel land waar we zo ontzettend veel nationaliteiten hebben zien rijden als hier in Montenegro. Belgen, Fransen, Spanjaarden, Italianen, Luxemburgers, Duitsers, Polen, Hongaren, Oostenrijkers, Zwitsers, Slovenen, Kroaten, Tsjechen, Slowaken, Roemenen, Bulgaren, Macedoniërs, Oekraïners, Russen, Bosniërs, Serven, Grieken, Albanezen, Denen, Engelsen en natuurlijk deze twee Hollanders. Maar waar die auto’s met RKS nu vandaan komen? Pas een jaar later, toen we de stukjes gingen uitwerken, bleek dat deze auto’s uit Kosovo komen. Tja, dat lag qua letters niet echt voor de hand. Er rijden ook auto’s met een Amerikaans kenteken, maar of die echt uit Amerika komen? Vreemd trouwens, want voorop hebben zij geen enkel kenteken? Zou dit de beruchte Albanese maffia zijn? Maarre, dat Montenegro niet toeristisch is, daar klopt geen barst van!

Even later reed een sliert auto’s ons al toeterend tegemoet waarvan uit de eerste wagen een grote rode vlag stak. Veel vrouwen waren mooi gekleed. De meesten hadden van die Turkse hoedjes op en de wat ouderen een sluier. Het lijkt erop dat hier vooral op zaterdag en zondagen getrouwd wordt. Wat verderop was een villa rijkelijk versierd met strikken en linten. Hier wordt vast het feest gehouden.

Op een gegeven moment zagen we bordjes met Shasi en Sas en de vermelding ‘Old town’. Ook zou er een vogelmeer aan die weg liggen. Dat lijkt ons wel leuk. Zouden we nu dan toch flamingo’s en pelikanen gaan zien? Nou, dat Shasi was drie keer niets. We reden heuvel op en de weg hield op en ging over in keien. En wat denk je? Kom je uit op een vlak veld met twee doelen zonder net. Een paar bankjes onder een boom en in de verte stond een ruïne van een kerkje. Terwijl we daar stonden kwamen er twee mensen aan. We maakten een praatje en zij bleken uit Finland te komen! Weer een land toegevoegd aan ons nationaliteitenrijtje! We besloten te keren en door te rijden naar het vogelreservaat. Bij een restaurant moesten we de poort door en konden we de camper op het gras kwijt.

Wauw, wat een mooi spulletje hier. Een ontzettend groot, gezellig huis van grove stenen, goed gemetseld en strak in de verf. Leuk aangekleed met allerlei oude spullen en op het grote strak gemaaide grasveld stonden speeltoestellen en kon je voet- en volleyballen. Een man wist Gerard te vertellen dat het maar een paar minuten lopen was naar de vogels.

We staken het grasveld over en liepen verder. Aan onze rechterhand was een trekkertje bezig om het metershoge riet te maaien. Een groep mensen maakte er bossen van. Het was leuk om te zien en de mensen zwaaiden vriendelijk. Het erachter gelegen meer was compleet uitgestorven qua vogels. Niet eens één lullig meeuwtje of zo!

Wel lag er een grote, houten, vrolijk geschilderde vierkanten constructie met banken en stoelen erop. Er hing ook een motor aan. Die dingen zagen we ook in Zweden en daar kun je mee varen! Echt leuk! Maar nu was er niemand en keerden we maar weer om. Jammer.

Net buiten de poort moest Gerard even stoppen. Ik had het namelijk smoor- en smoorheet en een half uurtje geleden had ik hier ergens een tuinslang gezien. Mooi, dan kan ik me weer even fijn opfrissen. En zo stapte ik even later zeiknat weer de camper in. Mijn rokje had ik nog uitgedaan, maar mijn poot was ik vergeten. Oei, dat duurt weer een paar dagen. Nou ja, pech. We gaan eerst maar eens een stukje doorkachelen, want we hopen vandaag nog wel bij het reusachtige Skadarmeer te komen.