57. Ook goedemorgen!

Het eerste wat Gerard ’s morgens doet als hij wakker is, is het keukenraam open doen om te kijken wat voor weer het is. Zo ook vanmorgen. Ik hoorde hem vaag zeggen, dat de lucht weer stralend blauw was. Ik had vannacht niet best geslapen. Eerst was het steenkoud – fijn, zo’n hoogvlakte- , daarna veel pijn en net toen ik eindelijk leek weg te soezen ging het heel hard waaien. Ik was er tegen de ochtend redelijk klaar mee. Ik was al zo moe van al die weken pijn en nam een halve slaappil en kroop nog even fijn weg onder de stapel dekens. Ineens hoorde ik Gerard roepen: “Maan, Maan, kijk nou eens!” Verbaasd ging ik in bed zitten. “Wat kan dat nu zijn?

Gerard had zich gebukt om de melk uit de koelkast te halen en zag even later alleen maar grijsbruin door het raam i.p.v. blauw. Hij schrok zich rot en keek nog een keer. En net op dat moment draaide het dier zijn kop richting raam en zag hij een grote koeienkop voor zich!

Voorzichtig deed ik de gordijntjes open en ja hoor, daar stond madam uitgebreid de camper te onderzoeken. Gelukkig hadden we het raam dicht, anders had ze vast haar hoofd er ook nog door naar binnen gestoken. Jemig, dat zou schrikken zijn. Lig je lekker te slapen, doe je even later je ogen open en hangt er een koe boven je!” Gelukkig was dat dan niet het geval.

De koe besnuffelde de rolstoel, likte aan de bumper, bonkte met haar dikke kont tegen de camper aan, ging er later nog eens met haar flinke horens tegenaan om vervolgens op haar dooie gemak bij de buitenspiegel uit te komen, die ze wel heel interessant vond. Ook stond ze gezellig naar binnen te kijken. Wat een beest! Gerard deed het raam open, klopte steeds op ramen en wanden, maar mooi dat het weinig hielp. Ze kuierde hooguit een klein stukje verder om het volgende deel van de camper te bestuderen. Nu was de voorkant aan de beurt en ging ze pal tegen de motorkap staan. Oh nee, en niet al te ver weg staat nummer twee al heel geïnteresseerd te kijken en komt ook al steeds dichterbij. En deze koe was echt heel groot! Tjonge, hoe gaan we hier weer straks weg komen? Gerard moet toch echt naar buiten om de poten eerst in te draaien! En een stukje achter ons komen nóg een paar koeien aangeslenterd.

Boink, boink, en weer de horens tegen de zijkant aan. Gelukkig hadden de opa’s dat ook gehoord en gezien en even later kwam er een vrouw met een stok aan lopen, die de koeien probeerde op te jagen. Ai, toen hadden we er vier om ons heen. Maar dit duurde niet al te lang. Een koe kreeg een schop en even later hobbelde het hele spul dan richting de weg, waar ook nog een kudde schapen liep.

Het deed ons wel denken aan de vakantie in Zweden, waar we op een heel groot terrein overnachtten en wakker werden omdat de camper zo heen en weer ging en we steeds gebonk hoorden. Toen stond er een kudde om ons heen en bonkten ze steeds met hun kont tegen de camper waardoor we heen en weer gingen. Bij ons schrokken ze toen omdat ik de verduisteringsgordijnen liet klappen en daarna gingen ze naar de andere campers waar ze aan fietsen likten, aan pannen en tafels en alles wat maar buiten lag. Op een gegeven moment kwam er een met zijn kont tegen een caravan aan. De vrouw die daar lag te slapen, was zich waarschijnlijk wezenloos geschrokken en rende even later gillend in haar ondergoed naar buiten. ’t Is me wat met die beesten.