73. Trebinje

73 Trebinje 23 september Bosnië

Tot onze verrassing reden we een weg die we nog niet gehad hadden. We moesten de bergen in en hadden aanvankelijk nog een paar keer een mooi uitzicht over Kotor en zijn beroemde baai. En bij Perast konden we ook nog net een foto maken van de twee beroemde eilandjes voor de kust.

We konden weer steeds meer genieten. Wat een land, wat een prachtige baai en wat een bergen! Niet te geloven. En steeds zijn ze weer anders! En natuurlijk ook weer snelheidscontroles. Daar zijn ze hier abnormaal goed in. Elke dag heb je dat minstens één keer. De weg was verbazingwekkend goed en na de tank nog even volgegooid te hebben, kwamen we om 16.40 uur bij de Montenegrijnse grens. Niemand voor ons. Een leuke vent, die ons even aan het schrikken maakte, door een wandelstok achter Gerards stoel vandaan te vissen waar een scherpe punt aan zat. “Oh nee, hè, dit gaan ze toch niet bestempelen als slag- en/of stootwapen? Nu gaat hij hem ook nog aan zijn collega laten zien!” Maar hij vond de stok, die nog van Gerards opa was blijkbaar echt leuk, want even later kwam hij weer teruglopen, gaf de stok terug en konden we meteen doorrijden. Hij had niet eens om de paspoorten gevraagd?! Mooi, dit ging lekker. En vijf minuten later waren we bij de Bosnische grens, waar het al even fluitend ging. Wel moesten we de paspoorten en autopapieren laten zien en kregen we een stempel, terwijl de douanebeambte met een half oog de voetbalwedstrijd probeerde te blijven volgen. Daarna konden wij verder. Wauw, alweer binnen 1 minuut! Daar hadden we niet op durven rekenen!

Vanaf het stukje niemandsland werd de natuur wel zo spectaculair mooi! Wat een hoge, groene bergen! Wat veel en wat ruig! Even later zagen we een riviertje, dat zich tussen de bergen door slingerde, die helemaal zilver leek omdat de zon er fel op stond te schijnen.

Al vrij snel zagen we ook dit riviertje groen worden en zich een weg door een kleine canyon banen. Onderweg was er al twee keer vriendelijk gezwaaid naar ons, wat mij een prettig gevoel gaf. Een half uurtje later waren we in Trebinje, waar we fluitend een parkeerplaats vonden naast het postkantoor, waar we mooi even de wisselkoers konden vragen. Die was 2:1. Mooi, dat rekent heel prettig en we konden naast de ingang meteen flappentappen. We blijken hier Bosnische Marken nodig te hebben, ook wel BIM’s genoemd.

Het stadje zag er ontzettend oud uit en had wat Turks aandoende trekjes. Wij vonden het er wel gezellig uitzien. Veel terrasjes en niets modern. Kijk, daar houden we van. In het eerste souvenirtentje kocht ik een paar fluiten voor de kids en een leuke tas. Hier zijn de winkels weer normaal en de prijzen ook en nu heb ik een leuk aandenken aan Bosnië. Ik voel me helemaal trots maar nog veel meer blij dat ik hier loop. Natuurlijk zag ik van tevoren weer leeuwtjes en teddybeertjes, maar dat lijkt vooralsnog niet nodig. We hadden een leuk contact, werden onderweg heel vriendelijk te woord gestaan toen we de weg vroegen en ook in de tweede winkel was het contact ontzettend spontaan en gezellig! Wauw, dit begint echt goed!

We genoten van het kleine, oude centrum waar de tijd al eeuwen stil lijkt te staan. Het centrumpje was helemaal ommuurd en er stonden nog twee moskeetjes en een kerk in. Daarna gingen we op zoek naar de oude brug. De wandeling ernaartoe langs de brede rivier was mooi. We kwamen ook nog twee waterraden tegen, die nota bene nog gewoon werkten en al snel kwamen we bij de brug. Wauw! Gaaaf! Super!

Deze brug is het bekendste monument van Trebinje. Een Turkse Pasja gaf ooit de opdracht voor de bouw van deze brug. De constructie is uniek vanwege de gestapelde bogen aan de zijkanten en de grote, hoge bogen in het midden aldus de reisgids, die gelukkig in het Nederlands is. Leest echt lekker! En dan die oeroude steentjes waar al zo veel voetstappen op gezet zijn. Het was een romantisch plaatje. Zeker ook, omdat de zon al onder was.

Daarna gingen we weer terug naar de oude stad in de hoop er bij een gezellig tentje wat te kunnen eten. Tentjes zat, gezellig ook, maar eten? Nee, dat kon er niet. We zagen nog een kerk, waar we een kijkje namen. Hij zag er vanbinnen prachtig uit! Wel heel anders dan die in Montenegro. Geen iconostase, maar wel vol met vrolijke, heldere muurschilderingen. Maar wat helemaal gaaf was, was dat er net een dienst aan de gang was. Er stonden redelijk wat mensen te zingen toen wij binnenkwamen. Wat klonk dit mooi! Er waren verschillende priesters of hulpdienaren bezig met kaarsen, rondjes lopen en later kwam er nog iemand een rondje doen met de wijwaterkwast waar ook belletjes aan zaten. En tussen hen in, mocht een klein jongetje ook meehelpen, wat erg leuk was. Hoewel we er geen woord van verstonden, vonden we het toch fijn om hier even te zijn. Niet alleen een mooie kerk, maar ook bezield!

Inmiddels was het erg donker en gingen we over een marmeren en redelijk uitgestorven boulevard terug naar de camper die langs de hoofdstraat stond. Daar heb je de wat modernere winkels, maar zodra je van de hoofdstraat af bent, is het anders. Stokoude huisjes met hier en daar wat verlichting. Niet eng of luguber, het had eerder wat nostalgisch. Wij voelden ons er helemaal prima! We vinden het zo leuk om in Bosnië te zijn! Echt top!

Na nog wat boodschappen gehaald te hebben (de camper stond voor een supermarktje) reden we weg. Hopelijk kunnen we bij het klooster overnachten, wat we vanaf hier al prachtig verlicht op een heuvel kunnen zien liggen. Dat is niet echt gelukt. We hebben denk ik een bord gemist. Trouwens, over borden gesproken! Alles is hier in het cyrillisch. Op de borden is het gelukkig nog wel tweetalig, maar in de stad en op de borden van winkels echt niet! Ai, moeten we op de valreep toch dat cyrillisch nog op gaan halen!

We zijn er nog maar net, maar het lijkt of de wegen hier beter zijn. Niet qua verroeste en afgebladderde vangrail, wel qua breedte. Het is hier absoluut niet toeristisch en in het nieuwe deel van Trebinje zagen we ontzettend veel winkels. Niet modern, niet westers, niet toeristisch, maar gewoon voor de mensen zelf. Heerlijk! Dat hebben we in Montenegro niet echt gezien!

En nu staan we op een parkeerplaats, waar het licht onrustig is, maar wel veilig. We vermoeden dat er morgen op het eerste deel een versmarkt zal zijn, maar dat zien we dan wel. Eerst maar eens slapen! Maar nu wil ik wel eens horen wat Gerard over Bosnië en Mostar heeft gelezen, terwijl ik me suf typte aan tig stukjes van gisteren en vandaag. Dan een borrel en heerlijk slapen. Ik heb nu al zin in morgen! Oh, en gelukkig zijn de paar woorden die we in Montenegro geleerd hebben, hier ook prima te gebruiken. Dat is mooi. Laku noch en tot morgen maar weer!