52. Zo vrij als een vogel

Ook deze nacht hadden we weer een goede slaapplek. Maar donker dat het was! Toen ik vannacht het raam open deed, zag ik helemaal niets! Geen boom, geen steen, niente, nada, niets. Alleen Inktzwarte duisternis. Dat was wel bizar. Zou dit het leven van een blinde zijn? En het was ineens zó koud, dat we niet alleen een laken, maar ook een fleecedeken en zelfs nog een slaapzak op bed moesten doen!

De zon scheen en we hadden een strakblauwe lucht. Dat ziet er veelbelovend uit. Voordat we het Durmitor Nationaal Park in zouden gaan, wilden we eerst een stuk van het Pivsko Jezero zien. Het lijkt echter meer op een rivier dan op een meer. De weg was rustig en lag hoog. Al snel zagen we het exotisch aandoende water liggen schitteren in de zon. Aan de ene kant van de weg was het petrolblauw en aan de andere kant diep smaragdgroen. Wat een kleuren en wat fantastisch. We blijven ervan genieten!

Daarna reden we het Nationaal Park Durmitor in. Nou, dat binnenrijden viel niet echt mee! We moesten van de doorgaande weg af en doken niet alleen meteen een tunnel in, maar in die tunnel was ook nog een haarspeldbocht en ging de weg steil omhoog! Oei, dat begint veelbelovend! In de tweede tunnel hadden we notabene een afslag en een camperbus als tegenligger. Dan moet je in een niet verlichte tunnel achteruit! Het moet niet veel gekker worden!

Het is hier ruig! Langs hoog boven de weg uittorende pieken van kale, ruige bergen met hier en daar wat struikjes, slingerde de weg zich langs de afgrond naar boven. En wat waren de uitzichten op die intens blauwe uitloper van het meer en de canyon mooi. Geweldig om weer zo’n brok imposante natuur te zien. Om de haverklap stonden we dan ook weer foto’s te maken.

Na nog wat laatste haarspeldjes die onder over de weg hangende rotsblokken doorgingen, waren we dan eindelijk boven. Het park ligt eigenlijk op een hoogvlakte en we hadden meteen een totaal ander landschap. Een licht golvende, gelige vlakte die zich eindeloos leek uit te strekken, met heel af en toe een huisje, een boompje of een beestje. Een kudde schapen waarvan de vachten glansden in de zon, een herder met een stel honden, Ruige, kale bergpieken, die hooguit met een struikje, wat gras of mos gestoffeerd waren, grillige vormen en boven ons in de strakblauwe lucht zweefden talloze haviken, die hier op deze vlakte vrij spel hadden. De zon op je wangen, de wind door je haar en één worden met een fantastisch landschap! Reizen in optima forma en je zo vrij voelen als een vogel. Rondzwerven, genieten en wel zien waar je uitkomt! Heerlijk, heerlijk, heerlijk!

We hebben het hele park stapvoets gedaan, elke rots, berg of schaap staat vast wel op de foto, maar oh, wat was het hier ontzettend mooi. De wereld was eindeloos en je leven leek tijdloos. Wauw!