71. Afscheid van Kotor en Montenegro

Rond 20.00 uur reden we Kotor binnen, waar we meteen de parkeerplaats op reden. Tja, dat is het voordeel van de terugreis: je kent de plekjes. Aangezien ik meer dan verrot was, ben ik eerst nog even gaan liggen in de hoop wat sprankjes energie te verzamelen voor onze laatste Montenegrijnse avond. Daarna een nieuw jurkje aan en mijn mooiste shawl om. Ik ben er klaar voor!

Op de valreep nog twee leuke T-shirts voor onze geweldige neefjes laten maken. Althans, dat hopen we. Maar jemig, wat hadden we weinig tijd. De winkel bleek over 5 minuten te gaan sluiten. HELP!!!!! En hoe goed we ook ons best gedaan hadden, we hadden de hele vakantie geen leuke souvenirs kunnen vinden. Daarna gingen we op zoek naar het restaurant waar we het precies drie weken geleden zo naar ons zin hadden.

Het was niet heel druk in de stad, want het cruiseschip was zojuist vertrokken. Wel was er overal muziek, die helaas niet echt onze stijl was. Ook werden er op meerdere plaatsen beelden op de muren geprojecteerd. Vreemde beelden. De sfeer was dan ook meteen anders. Na veel steegjes geprobeerd te hebben, vonden we zowaar ‘ons’ restaurantje terug. Er zat niemand meer, maar we konden nog wat bestellen, zei de serveerster. Blij gingen we zitten. Nu gaan we heerlijk eten en herinneringen aan onze mooie reis ophalen.

We zaten in een gezellig hoekje en hadden de kaart al in onze handen. “Jemig wat een rot muziek! Ai, hij komt uit dit restaurant! Nee!” Hoe is het mogelijk?! Zo’n mooi gebouwtje, fraaie stenen, dito ramen, veel hout, weelderige begroeiing, leuk meubilair, sfeerlicht door de ramen en kaarsjes op tafel en dan deze rot muziek? En of dat nog niet erg genoeg was, stond er op het terras naast ons iemand op een trompet te tetteren waar we ook niet echt ontspannen van werden. Hij zou wat mij betreft auditie kunnen doen voor de Kattenvanger van Kotor. Ik denk dat de helft van de vele zwerfkatten onmiddellijk wegrent! We keken elkaar eens licht vragend aan. “Gaan wij ons dit vrijwillig aandoen?” Nee dus. We hadden ons zo verheugd op ons etentje hier, we vonden het dan ook een hele moeilijke beslissing, maar we stapten toch maar op. Bah! Wat een bijpassende kater!

Tja en toen liepen we ineens een beetje met onze ziel onder onze arm. Eigenlijk wilden we in juist DIT tentje gaan eten. Dit was niet alleen het leuke begin van Montenegro, maar ook het moment waarop ik voor het eerst sinds anderhalf jaar voor het eerst weer kon genieten. We hadden ons hier echt op verheugd! En op de geweldige biefstuk met pepersaus natuurlijk. Maar die vinden we ergens anders ook vast wel.

Niet dus. We besloten maar naar de pizzeria op een van de andere pleintjes naast de grote kerk te gaan eten. Dat hadden we destijds de dag later gedaan en mijn pizza was echt subliem! Gelukkig was ook hier de keuken nog net open. Maar een beetje kater was het wel. Zit je daar in je nieuwe jurk met hele chique shawl – wat dat betreft had ik zo door kunnen gaan naar Perast – en dan kom je bij de pizzeria terecht. Een beetje opgelaten voelde ik me dan ook wel.

De pizza was heerlijk, de wijn kwam gelukkig eens niet uit de koelkast en ons gesprek begon leuk. En ineens kwam het op Tanja en ons kindje. Dat was net te veel van het goede op een toch al overvolle dag. De tranen liepen over mijn wangen en ik vond het niet leuk meer. We hebben het nog wel geprobeerd om iets van de sfeer terug te vinden, maar dat is niet gelukt.

Zeker niet toen er ineens een groep ME’ers van zeker 20 man heel hard de steeg in rende, waar wij ook net in wilden gaan. We schrokken ons rot. Wat is dit? Een aanslag? Gerard kon nog net mij in de rolstoel aan de kant duwen! Veel mensen renden er enthousiast achteraan. Hopelijk valt het nog enigszins mee! We zagen hen even later een café binnengaan. Tegen de tijd dat wij erlangs liepen, hadden ze twee mannen op de grond gewerkt, die even later afgevoerd werden. Dat gaat hier vrij kordaat.

Wij liepen mat verder en wisten niet zo goed wat te doen. Terug naar de camper was ook zo’n domper, maar hier lukte het ook niet. Ineens hoorden we muziek. “Zou het live zijn?” We besloten te gaan zoeken waar het vandaan kwam en hadden het al vrij snel gevonden. Het bleek nota bene uit het café te komen, waar zojuist die inval was. De muziek was een mengelmoes van lichte rock, traditional en Turks en had een stevige beat. De zanger had een warme stem en de muziek klonk best gaaf! Hier wil ik een cd van! Gerard heeft nog een aantal pogingen gedaan om binnen te komen, maar het was geen doen. Zo druk, zo vol, zo veel herrie! Je kon niets vragen. We hebben buiten nog een poosje gewacht in de hoop op een pauze, maar die kwam niet. Jammer. Gelukkig zagen we een aanplakbiljet met de naam van de zanger. Daar namen we een foto van. Dan googelen we thuis wel in de hoop wat muziek van hem te kunnen vinden.

Na nog wat meer gedoe – zucht - liepen we moe, mat en down naar de camper. Wat een kater! De vakantie was zó geweldig, en dan eindigt het zwaar niet leuk. Ik was alle gevoel van de vakantie helemaal kwijt! Echt heel jammer!