81. Pocitelj

Nadat we heerlijk wat droogs aangetrokken hadden en ook weer licht ontdooid waren, reden we dan terug naar Pocitelj. Dit stadje is in de 12e eeuw gebouwd en heeft een oriëntaalse uitstraling. De parkeerplaats van het stadje dat tegen een heuvel aangeplakt ligt, was een vaag terreintje waar ook vele kleine handelaartjes met fruit stonden, waar de bus stopte, waar de zwerfkatten tikkertje deden en zowaar ook nog een paar auto’s geparkeerd stonden. Nou, dat kan toch niet heel toeristisch zijn? We liepen een stukje terug langs de weg om het pad naar boven te kunnen nemen. Het stadje zag er niet al te groot uit, had veel witte huisjes met zo’n typisch Ottomaanse uitbouw op de eerste verdieping en in het midden stond een moskee met een uitzonderlijk hoge minaret, die leuk bewerkt was. Erachter stond een grauwe, hoge klokkentoren en helemaal boven op de berg lagen een burcht, wat torens en een arsenaal. Die laten we fijn liggen!

Aan de voet van het kleine stadje stonden nog wat handelaars voor hun souvenirwinkeltjes. Ai, op zo’n moment is het jammer, dat je dan de enige toerist bent, want dan willen ze je meestal naar binnen trekken. Maar hier viel dat gelukkig reuze mee. Eigenlijk wilden we nog graag een koperen koffiekannetje kopen voor bij ons nieuwe Turkse theeservies met de gekleurde glaasjes. Wij gingen dus spontaan naar binnen bij de eerste tent en waren verbaasd over het gigantische aanbod. Eén hele zijwand stond vol met alleen maar van die kannetjes in allerhande kleuren en maten, variërend van kaal tot rijkelijk versierd! Tot mijn blijdschap had hij er zelfs een paar in de kleur van het brons aandoende theeservies. Dat was nog eens mazzel, want die had ik in Mostar niet gezien. Ik had er daar ook niet heel erg opgelet. Maar wat tegenviel, was de prijs. Aanvankelijk besloten we dan ook om het niet te doen en liepen we weer verder. € 30,00 voor een koperen kannetje waarvan ik me waarschijnlijk thuis al afvraag, wat ik er in hemelsnaam mee aan moet. In het tweede winkeltje gingen we echter ook naar binnen voor vergelijkend warenonderzoek. Hier waren de kannetjes weliswaar ietsjes goedkoper, maar ook veel minder mooi. “Geer, als we nu die zilverkleurige suikerpot uit Mostar eens aan die eerste handelaar verkopen en wij dan bij hem zo’n kannetje kopen?” “Hé, goed idee, dat doen we!” Wij waren al voorbereid, want de suikerpot in de verkeerde kleur zat al in onze rugtas.

“Zdravo, daar zijn we weer!” We vertelden hem ons plan. Hij vond dat aanvankelijk drie keer niets, maar een tijdje later was hij al bijna om, ware het niet dat wij in Mostar nogal getild bleken te zijn qua prijs. We kregen er nog niet de helft voor van wat wij ervoor betaald hadden! Hij liet het ons zien, door van een ander schap precies zo’n suikerpotje met prijsje vandaan te halen. Hij wilde ons er zijn prijs voor geven, wat logisch was. Maar dat vonden we toch niet leuk. Na een beetje kletsen en onderhandelen kwamen we even later toch op een iets betere prijs uit en liepen we met een leuk koffiekannetje naar buiten.

Zo, en dan nu die stad even bekijken. Onderweg probeerden twee oude, zwaar opgedirkte dames ons nog flesjes granaatappelsap aan te smeren. Jemig, ik schrok me naar, ze zagen eruit als poppen en ineens begonnen ze te praten! Dat heb ik weer. We namen het risico niet. Waarschijnlijk is het sap met water aangelengd en daar kunnen wij niet tegen. We willen niet ziek worden.

De trap met zijn brede treden was qua steilheid wel te doen, maar qua bestrating was het crime! Wat een scherpe, grote stenen! En waar is het cement gebleven wat ertussen hoort te zitten? Tja, mijn gympen waren zeiknat, dus ik kon weer fijn op mijn sandaaltjes, waar je elk steentje doorheen voelt. Joepie.

Volgens het boekje was het een 12e eeuws stadje. Nou, zo zag het er ook wel uit. Stokoude paadjes die zich al slingerend een weg baanden naar de hoger gelegen moskee en voor de liefhebbers de nog veel hoger gelegen ruïne van de burcht. Langs het pad stonden muurtjes of wanden van huizen in dezelfde kleur als het pad. Erlangs tierden nog wat vijgen- en granaatappelbomen en hier en daar een palm. Al snel zagen we onder ons de vele koepeltjes van de medresse, de karavanserai en het badhuis. Zo te zien, hadden we daar echter een ander pad voor moeten nemen. Eerst de moskee dan maar.

Een mooi, crèmekleurig gebouw met fraai gebeeldhouwde ramen, waarvan er geen twee identiek waren. Deze Sisman Ibrahim-pasamoskkee uit 1562 zou opvallend moeten zijn door zijn lange en fraai versierde minaret. Het is dat het in het boekje stond, anders was de lengte mij niet opgevallen.

Onder de koepels van de entree zat notabene een handelaar! Lekker in de schaduw en bij regen ook lekker droog, maar toch vonden wij het niet echt kunnen. En toen we de moskee binnen liepen, wat gewoon zonder hoofddoek mocht, bleek dat hij de moskee zelf doodleuk als opslagruimte gebruikte, want het stond vol met rekken en allerlei prullaria! Alleen in de vensters lagen nog korans en andere stichtelijke boeken. Wij dachten nog even, dat deze moskee misschien niet meer als zodanig gebruikt zou worden, maar even later kwamen er twee mannen naar binnen die begonnen te bidden, gevolgd door nog enkele anderen. De moskee had een mooi tapijt, de bovenhoeken van het gebouw waren ook best fraai, maar verder waren de muren en de koepel kaal. Hij gaat geen toptiennotering halen. Wij stonden dan ook vrij snel weer buiten.

Het was best een aardig stadje, maar wij hadden er meer van verwacht. Het leek helemaal uitgestorven en veel sfeer had het niet. Misschien ook omdat het zwaar bewolkt was? Echt genieten was het niet. Wij hadden weer een bruisend stadje verwacht, een soort Mostar in het klein. Lekker veel geuren en kleuren en een Turks theetje drinken al dan niet met baklava of vijgencake. Nou, dat zat er dus niet echt in.

Na nog een poes reiki gegeven te hebben, kwamen we via een ander romantisch pad weer beneden. Wij helemaal blij dat we de ingang van de Han gevonden hadden, bleek ie op slot te zijn. Helaas voor ons waren hierdoor ook de medresse en het badhuis niet meer te bezoeken. Jammer. En zo doofde onze reis ineens heel snel uit. Tja, dit was het dan. Maar, we hebben in ieder geval nog een leuk kannetje kunnen vinden!