43. Beetje in het water gevallen

Om 10.45 uur reden we weg. Echt genieten van de Skadar-archipel lukte me niet. Ik laat me veel te veel uit het lood slaan door zulke types. Bah, wanneer leer ik dat nu eens? Het was dus heiig en dat is niet leuk om te fotograferen. De weg was weer erbarmelijk slecht, maar gelukkig ook erg rustig. We reden ook vandaag weer door kale bergen met hier en daar wat begroeiing. Ook was er recent een bosbrand geweest. Dat zie je veel in Montenegro.

Het water om de vele kleine eilandjes had iets meer kleur dan gisteren en was spiegelglad. Sommige eilandjes bestonden slechts uit een handjevol stenen en andere waren iets groter. Af en toe stond er een kerkje op. Dat is wel typisch Montenegrijns. Kerken en kloosters op eilandjes bouwen. Dat hielp zeker goed om celibatair te blijven. Kon je lekker afkoelen.

Oh help, er komt een vrachtwagentje aan! En nee! Springt er vanuit het struikgewas ook nog een koe op de weg tussen de vrachtwagen en ons! Waar komt dat beest in hemelsnaam vandaan in deze middle of nowhere? We konden gelukkig een tiental meter achteruit en daar was net genoeg ruimte om elkaar te passeren. Je wilt niet weten hoe hoog we rijden en dan is passeren soms best spannend. Zeker als je weet, hoe de vangrails eruit zien. Als ze er tenminste staan....

Ai, er is vannacht een grote steen van de berg af gerold en die ligt nu fijn voor ons op de weg. Gelukkig konden we er met passen en meten net omheen. Tjonge, het is wel een hindernissenbaan deze weg. Hij is zo slecht, maar het uitzicht is ontzettend gaaf! Gelukkig rijden wij op safe en is Gerard de rust zelve in elke omstandigheid. Hij is een zegen! En niet alleen in de auto!

Chiiiiips! Alweer een tegenligger en hier zijn geen passeerhaventjes! Met heel veel gemanoeuvreer en centimeterwerk is het uiteindelijk gelukt en lag er niemand beneden! Pffff. Gelukkig heb ik veel ervaring als verkeersagent in Italië opgedaan vorig jaar!

Net voor Virpazar hadden we een schitterend uitzicht op de westelijke oever van het Skadarmeer. Vele eilandjes die er uitzien als bergjes, op de voorgrond wat takken al dan niet verbrand of in herfsttooi en op de achtergrond een weg en brug over het Skadarmeer heen. Zonde, zonde, zonde dat het zo heiig is! Het had hier wel iets weg van het laatste stukje van de Lofoten, met al zijn kleine eilandjes. Heel fotogeniek!

Dicht bij Virpazar hadden we opeens weer allemaal kramen waar vrouwtjes rakija, wijn en/of honing verkochten. Eentje begon al opdringerig met flessen wijn naar ons te lopen. Ja dag, dat doen we vandaag niet meer!


We rijden nog steeds hoog boven het meer en net voor Virpazar begon het moerasgedeelte om de bergen heen. Dat is zó mooi! Gelukkig was de regen weer eventjes opgehouden en konden wij er soms uit. Het moeras in de kleuren groen, wat geel, oranje en rood en daarachter soms water en ieder geval heel veel bergen. Het was supergaaf!

In Virpazar zelf was het ineens heel toeristisch en druk. Jemig en dat op een druilerige maandagmiddag in het naseizoen? Dat hadden wij niet verwacht. Maar ja, in Virpazar vertrekken de meeste mensen voor boottochtjes over de uitlopers van het Skadarmeer, met zijn vele waterplanten. Het zag er leuk uit, al die bootjes. Er was hier zelfs nog een souvenirsmarkt, dat is vrij ernstig. Maar helaas konden wij de camper nergens parkeren en konden we amper een foto maken. Jammer.

Een stukje verder konden wij de auto even langs de megadrukke weg kwijt om toch wat foto’s van het meer te maken. Deze kant stikt echt van de waterplanten en moerasgedeeltes! Laag onder ons zaten mannen te vissen, om ons heen liepen zwerfkatten in het vuil, waar Montenegro uitbundig in grossiert. En op de steile helling lag het weer helemaal vol met afval. Tjonge, wat zonde! Dan sta je voor zo’n prachtig stuk natuur en weer met je neus in de stank! Verrotte kraampjes langs de weg en wat een gribuszooi overal. Verroeste, afgebladderde vangrails, half ingestorte huizen, bordjes die de tand des tijds nauwelijks nog weerstaan. Het is een grote klerezooi, maar het heeft ook wel wat.

Weer een parkeerplaats verder stonden zelfs bussen en een toeristenstalletje. Oei! We waren notabene nog niet eens aan het parkeren of we werden al staande gehouden. “Do you speak English? Are you interested in boattrip?” Ja wij spreken Engels, maar die boottrip hoeven wij niet. Iets te slecht weer. Dat snapte hij wel.

Het meer zag er aan de overkant van de weg fantastisch uit. Om daar te komen, moesten wij echter eerst de megadrukke weg over zien te steken en daarna nog over de treinrails klimmen. We nemen deze kant wel. We liepen de helling naar beneden af, waar nog wat boten liggen. Wauw, wat is het hier mooi groen! Helaas begon het weer zachtjes te regenen. Maar ik dacht dat ik nog wel een fotootje kon maken. Iets verderop lag een wit bootje, wat goed afstak tegen al dat groen. Die heb ik nog net gehaald en daarna begon het me toch weer te plenzen! Snel maar weer terug. Helaas bleek een hele grote steen los te liggen en verloor ik mijn evenwicht. Ik schrok me naar, want ik ging door mijn linkerenkel en één voet met ellende is toch echt meer dan genoeg. Gelukkig is alleen maar mijn voet licht gekneusd en heb ik een flinke schaafwond. Daar kan ik wel mee lopen.

Een klein stukje verder zagen we een heel klein, vervallen gribusdorpje waar ook veel boten in een slootje lagen. Ook daar stapten we weer uit. We keken onze ogen uit aan de enorme armoede en troep hier. Ongelooflijk! Maar nog voor ik mijn vinger maar op de knop van mijn toestel had gezet, kwam er al een man naar me toe. “Hallo, sprechen Deutsch, ja?” Ich motorbot. Spazieren mit motorbot, ja?“ Nou, dat dacht ik niet. Om zijn Swahili-Duits kon ik nog wel lachen, maar dat opdringerige. Het is niet echt onze dag vandaag. Ik zei, dat het geen goed weer was en daarna kreeg ik een folder. “Sie telefon und dan spazieren mit bot. Ich arbeite dort!“ Daarna liet hij ons zowaar met rust en konden we eindelijk wat foto’s maken.

Weer in de camper vroegen we ons af, wat we zouden doen. Doorrijden over de rode weg naar Cetinje of toch onze eigen route proberen? Tja, wat zijn de weergoden verder nog van plan? We wagen het er nog even op.