61. Een stukje paradijs op aarde

Het plekje was toch wel iets onrustiger dan we hoopten. Vrijwel continu denderden de zware vrachtwagens de helling af, wat voor veel lawaai zorgde. Ook hoorden we regelmatig een zwerfhond janken. Of twee of drie? Toen we uit de camper stapten, kwamen er tot onze verbazing maar liefst twee honden onder de camper vandaan! Vind je ’t gek, dat het zo dichtbij klonk! Zij hebben vast lekker warm en droog geslapen. Zucht. Maar goed, we hadden in ieder geval wel gratis beveiliging.

Verder had de overnachtingsplek nog een voordeel. Het was ideaal dat we bij het klooster stonden. We hoefden alleen maar een paar minuten te lopen en we waren al bij onze eerste excursie! We hadden onder het eten al gezien dat een gemiddeld bezoek zo’n 20 minuten duurde en wij wachtten dus fijn tot de twee koekblikken toeristen zo ongeveer terug zouden komen.

Het klooster is gebouwd in 1252 en volledig ommuurd. De muren van natuursteen waren bijna wit en mooi schoon en het houtwerk leek gisteren nog wel in de lak gezet te zijn. Nadat wij de poort door waren, leek het wel alsof we in de Hof van Eden terecht waren gekomen. Overal bloeiden uitbundig bloeiende bloemen en struiken waar de nodige reuzenbijen zich vast een delirium aan dronken. De balkons waren een lust voor het oog, in de borders geen sprietje onkruid, de kamperfoelie stond er juichend bij! De geur en kleur spatte ervan af! De aubergines naast de kloosterkeuken tierden bijzonder welig en haalden records qua afmetingen. Een lange tafel met stoelen onder een patio vol druiven en heel zachtjes klonk serene muziek die gevoelens van vrede in je hart brachten en op het strak gemaaide gazon kraaide een vrolijke baby.

In het midden van deze lusthof stond dan het kleine, fraaie kloosterkerkje, dat om een van de deuren heen een flinke fresco op de buitenmuur had. Ook binnen was het een en al fresco wat de klok sloeg. Ook hier weer prachtige, hoge, dikke, houten deuren en de deur tussen de hal en het kerkje zelf was bijzonder kunstzinnig uitgesneden en ingelegd met ivoor. Bijzondere ramen die wat Oosters aandeden met een frame van staal in allerlei vormen erin. Het zou zomaar een voorloper van glas in lood kunnen zijn, ware het niet dat er geen glas in zat. Een bijzondere stoel, kunstig gesneden boekenstandaards, fraai gedraaide kaarsenhouders, een kandelier, oude boeken en natuurlijk overal iconen. Ze zouden al uit de 17e eeuw moeten zijn, maar zagen er nog bijzonder goed uit.

In de iconostase was de hoeveelheid goud niet geschuwd. Aan de zijkant stond een deurtje open waardoor we er even achter konden kijken. Ook hier een bijzondere stoel en prachtig diffuus licht wat door het kleine, sierlijke raampje naar binnen viel. Jammer dat we hier geen foto mochten maken. Het was werkelijk prachtig. En die pater aan een groot glas bier in een verscholen hoekje, zou ook een leuk plaatje opgeleverd hebben.

Nadat we nog een poosje in de meer dan weelderige tuin geslenterd hadden, waar menig toerist zijn flesje met zogenaamd heilig water uit een bron vulde, verlieten we het prachtige klooster van Moraca weer. Net buiten de kloostermuur liep een snelstromend riviertje waar de nodige kratten bier en frisdrank instonden om koel te blijven. Hoewel het nog maar ochtend was, oké bijna middag en wij nog niet eens ontbeten hadden, besloten we toch aan het bier te gaan. De mussen vielen zowat dood van het dak. Als dat geen goede reden is….

Bij het tentje werden ook wat boeken en souvenirs verkocht. Wij zagen hier een boek waarin veel mooiere foto’s van het klooster stonden, dan in het boek wat wij een paar minuten geleden gekocht hadden. Het vrouwtje wat erbij liep, vond het geen probleem dat wij ons zojuist gekochte boek omruilden voor een ander. Het voordeel is dus dat de plaatjes veel mooier zijn. Het is alleen een beetje jammer dat Engels ons toch beter afgaat, dan Servisch in het cyrillisch.

Gerard mocht zelf het bier uit het riviertje vissen en ze vond het geen probleem dat we een fles samen wilden delen. Tja, we moeten nog wel rijden, hè! Al snel kwam het kittige vrouwtje bij ons staan. Vraag me niet hoe, maar ze wist elk gesprek binnen 2 zinnen op God te brengen. Ze kwam na een bestelling van een ander steeds terug naar ons. Op een gegeven moment is ze maar bij ons komen zitten en kwamen de gasten bij ons aan tafel afrekenen. Vol passie vertelde ze over God, het leven en de heiligen in haar heilige Servisch-Orthodoxe kerk. In het begin stond het ons een beetje tegen, maar al gauw kon ik de schoonheid van haar passie wel bewonderen en lieten we haar praten. Wel frappant dat ze binnen enkele minuten al zei, dat ik heel veel verdriet bij me had, maar dat ik een hele sterke, levendige, zuivere ziel heb. Dat was ontroerend. Ze kon niet stoppen met praten en verhalen vertellen, inmiddels had ze enthousiast mijn handen beetgepakt, wat overigens heel slim was, want nu konden we zeker niet weg. Maar dat gaf niet. Ze was heel lief, kon niet goed luisteren, maar praten als de spreekwoordelijke Brugman. Ze wilde heel graag contact houden en haalde meteen pen en papier. Belde twee keer een vriendin om haar eigen adres, postcode en telefoonnummer te vragen. Intussen hadden we nog maar een flesje bier uit het water gevist, wat 9 graden was volgens spraakwaterval Dragica. Net buiten het klooster ontspringt de bron van deze rivier.

Ook vertelde ze veel over de Turken, de Albanezen, de Kosovaren en ook de Macedoniërs waarmee het volgens haar helemaal de verkeerde kant op ging. De Albanezen hadden al 150 kloosters verbrand en nog veel meer schandalige dingen gedaan. Ze vertelde over vele heiligen, over wonderen van toen en nu en in dit klooster zou zelfs nog een echte hand van een heilige moeten liggen. Die werd echter niet tentoongesteld.

Ze vertelde over het verhaal van het meisje Miloika, die geen moeder had, maar haar zo vreselijk graag wilde zien. Ze vond een bron en kon contact maken met Maria, die haar haar moeder in de hemel liet zien. Wie we ook verliezen, zelfs al is het een ongeboren baby (hoe raak was dat!), God bewaart alles in Zijn hand. Hij heeft het immers zelf gemaakt?!

Ze kon maar geen afscheid nemen en bleef maar van alles vertellen over al de heiligen in de kerk en wij moesten in Nederland zeker ook aansluiting bij een Servisch-Orthodoxe kerk gaan zoeken. Deze kerk was nog puur zoals Jezus het bedoeld had en niet zoals alle andere kerken die te veel water bij de wijn hadden gedaan. Wat er ook gebeurde in je leven, als jij maar weet dat je een kind van God bent en dat ook wilt zijn, hoef je voor je ziel niet te vrezen. Ooit zal hij rechtmaken wat mensen op aarde zo vernield hebben. Het was een hele bijzondere ontmoeting en een urenlang gesprek, maar het was zeker bijzonder. Na tig keer afscheid genomen te hebben, ik heb ik weet niet hoeveel zoenen gehad, liepen we ontroerd weg. Wat een bijzondere dag in deze kleine Hof van Eden.