60. Plattelandsleven

De zon was weer bijzonder warm en het zweet gutste van mijn lijf. Gerard vind het ook wel lekker warm, maar is totaal niet nat. Het lijkt erop, dat ik nog steeds verhoging of koorts heb. Ik heb best veel last van die bacterie in mijn oog. Ben er zo ontzettend moe en gammel van. Bah! Ik had gehoopt dat het vandaag al een stuk beter zou gaan. Niet dus. Maar mijn oog ziet er gelukkig al wel iets beter uit.

Wij hadden ruige, kale bergen verwacht en misschien wel weer zo’n gave hoogvlakte. Daar leek het in de verste verte niet op. We reden wel een bergpas, maar niet over hoge, kale bergen. Vandaag hadden we bergen die volledig begroeid waren met bomen, struiken of gras en zagen we veel landleven. Er waren veel mensen aan het werk en dan vooral met hout. Er werd driftig gehakt en gekloofd om de houtschuur vol te krijgen voordat de herfst echt aanbrak. Als we vrachtwagens tegenkwamen, dan zaten ze dan ook vol boomstammen. Buiten ruikt het gewoon lekker naar hout.

Een huisje al dan niet afgebouwd, een hutje, een schuurtje. Soms een koe aan een touw, een kampje mais voor het veevoer, een moestuintje, een paar hooibergen met een stok erin, een kittig keffend hondje voor zijn kleine houten driehoekige hondenhok, een paar geiten, een kudde schapen, veel appelbomen die topzwaar waren van de frisse rode appels, een houtstapel, wat bijenkasten, een paar kippen op de mesthoop, en natuurlijk ook de nodige gribuszooi. Verder hebben we meer grafstenen dan huizen gezien, maar dat valt ons de hele tijd in het binnenland al op. En één keer wilden we een foto van een klein en aftands huis maken. De deur stond open, het zag er niet uit, maar er lag wel iemand op de bank tv te kijken. En niet naar zo’n suf dingetje als wij nog steeds hebben, maar een flinke flatscreen! Niets is wat het lijkt, dat zie je maar weer.

Een kraan die je niet meer nodig had of kapot was, laten ze hier gewoon aan de kant staan. De ene zwaar verroest en een andere was al half met onkruid overwoekerd. Er rijden grappige, stokoude vrachtwagentjes rond en we zagen zelfs nog een vrachtwagen zonder onderstel, die naast een huis gezet was en nu als schuur diende. Een beetje creatief omgaan met wat je hebt, daar houd ik wel van. We hebben vandaag ook wel vier keer politieagenten gezien, die bezig waren met snelheidscontroles. Maar daar gaan wij toch echt te langzaam voor.

Het leek ons wel leuk om naar het plaatsje Plav te gaan. Dat was het enige stadje in de uithoek waar we reden. Het ligt zowel vlakbij Kosovo als bij Albanië en wij hoopten dat wij daar iets van zouden merken. Misschien wat leuke winkeltjes of restaurantjes met buitenlandse invloeden? Zullen we aan de Turkse thee gaan of wordt het een koel Kosovaars biertje?

Niet al te veel later waren we in Plav. Een tankstation, een supermarkt, een kiosk, twee straten, twee moskeeën en een meer. That’s it. Wat nu iets drinken? Mooi niet. En zo zaten we even later aan de Hollandse havermout. Over lekker oosters gesproken. Na de havermout gingen we dan ook weer snel terug om de bergpas richting Kolasin te rijden, die qua omschrijving hetzelfde was als het stuk voor Plav. Behalve misschien weer een kudde eigenwijze koeien. Smile.

In de verte hebben we wel wat kale bergen gezien, maar daar kwamen we op geen stukken na in de buurt. Jammer. We vonden het ook vandaag een beetje suf. Best aardig om een keer gereden te hebben, maar heel erg mindblowing was het niet. En dan die rotknie nog. Om de haverklap moest ik eruit om een stukje te lopen anders verging ik van de pijn. Foto’s maken was ook creatief, want er zit zalf in mijn eneoog (waarmee ik natuurlijk net door de zoeker kijk) en ik weet nu niet of ze scherp zijn. Hoera.

Het ging waaien en steeds als Gerard de voorruit had schoongemaakt vielen er een paar spetters. Onze foto’s worden vandaag overduidelijk gesaboteerd. Onderweg hebben we de nieuwe spotgoedkope Montenegrijnse cd’s uitgeprobeerd. Die waren best aardig voor een keer.

Pas toen we de grote, doorgaande weg richting Podgorica weer opdraaiden werd het weer mooi rijden. Al die hoge, groene bergen achter elkaar, gaaf! We reden nog vrij hoog en even later zagen we iets wits en iets groots in de verte. Huh? Het is te wit voor een brand? Het bleken wolken te zijn, die alleen boven een riviertje hingen. Wel apart om boven de wolken te rijden. Maar stiekem hopen we toch dat we morgen weer eens meer in de wolken zijn. Ik droom al van thuis in bad liggen…… Dan gaat er toch iets niet goed. Maar dat zal wel ziek van oververmoeidheid zijn.

Gelukkig was er bij het klooster Moraca een parkeerplaats. Maar hoe kwamen we er? We bleken strak tussen de stalletjes met honing door te moeten en daarna konden we naar beneden. Gelukkig waren de meeste verkopers al weg en ging het net, maar hoe we hier morgen weer uit komen? Daar gaan we eerst maar een nachtje over slapen. En van de pater, die zojuist met zijn hondjes langsliep, mogen we hier overnachten. Dat is mooi! We staan vrij dicht langs de weg, maar toch redelijk uit het zicht en veilig. En voor morgen hebben we meteen een excursie. Het schijnt een mooi Servisch-Orthodox klooster te zijn. Verder staan we naast een motel dat compleet vervallen is. Misschien moeten we even op onderzoek. Wie weet is er nog een badkamertje boven met een ligbad? Oei, wat zou dat lekker zijn!