83. We komen met rasse schreden dichterbij

En alweer een prima plek om te overnachten. Lang leve het naseizoen in de Balkan! Wel fijn trouwens dat we er niet alleen stonden. Er bleken nog een stuk of vier busjes te staan. Met schuifdeur, dat dan weer wel.

Eerst maar eens de flessen drank nonchalant her en der wegwerken, want we gaan straks het land uit en weten niet of het er streng aan toe gaat bij de grens. Ook meteen maar een beetje puin ruimen, want het bedje ziet eruit als een zojuist ontplofte kledingkast. Ai, en laat ik de pepperspray ook maar even uit het zicht zetten.

Rond 10.45 uur reden we weg. Bij het eerste beste tankstation stopten we om ons rijdende huis nog even vol te gooien en de banden te checken of ze nog op spanning waren. Binnen bleken ze zowaar cd's te verkopen. Kwam dat even perfect uit, want eigenlijk wilden we nog wat Bosnische muziek kopen. Maar ja, je bakt natuurlijk niets van die namen en titels. Het werd naar de plaatjes kijken in combinatie met je gevoel. Gewapend met 4 cd’s liepen we even later terug naar de camper om nu echt een flink gat te gaan slaan in de vette 1800 km, die we nog te gaan hebben.

Niet al te veel later waren we al bij de grens. We hadden 3 auto’s voor ons, het ging snel en ook wij hoefden alleen onze paspoorten maar te laten zien. Twee minuten later stonden we alweer bij de Kroatische grens. Ai, hier is het veel drukker! Dit riekt naar meer controles! Wel 10 auto’s voor ons! O, o! Ja, hoor, daar heb je het gelazer al. Er werd een auto uit de rij gehaald, die naar een speciale plek gedirigeerd werd. Ik dacht, dat ze ons er ook wel uit zouden plukken, maar dat viel mee. Er ging een tweede hokje open, de rij smolt als sneeuw voor de zon en een paar minuten later reden wij Kroatië al in, nadat we ook hier alleen onze paspoorten maar hoefden te laten zien.

Misschien kunnen we nog een bezoekje aan Ljubljana brengen? Dat zou toch leuk zijn! Het bleek echter nog 565 km te zijn. Ai, dat is best veel voor onze oude, getrouwe camper. Maar goed, we zien wel. We kwamen meteen na de grens op de Kroatische tolweg terecht en daar leek het wel uitgestorven!

Hoe verder we kwamen, hoe lager de temperatuur werd. Jemig, we gingen vanmorgen met bijna 25 graden weg en in anderhalf uur was hij al gezakt naar 19 graden, om een paar uur later zelfs uit te komen op 13 graden. Maar dat wisten we toen gelukkig nog niet. De zojuist gekochte cd’s bleken zwaar Turkse invloeden te hebben, waar we al op hoopten. Leuk! We zijn telefonisch ook weer bereikbaar en ik heb eerst een stapel apps zitten beantwoorden.

Op een gegeven moment zagen we de zee weer en kwamen we zelfs over een uitloper, die helemaal tot aan de andere kant van de weg kwam. De bergen zijn kaal en het ging steeds meer waaien. Even later begonnen we zelfs te slingeren. Wat een keiharde rukwinden! Vreselijk! Gerard kon de camper soms amper in de baan houden.

Pang, knal, klap en weer een slinger. Deze rukwind had zo ontzettend veel kracht, dat hij de buitenspiegel – die toch behoorlijk vast zit – met een knal tegen de portier aan kwakte. We schrokken ons rot! We waren blij dat we even later een 6 km lange tunnel in doken: even geen rukwinden en nu kon Gerard zijn spiegel weer proberen naar buiten te duwen! Heb je een keer een goede weg, kun je nog maar 50 km/u rijden!

Bij een tankstation bleek dat we precies genoeg Kuna’s van de heenweg over hadden, om hier contant te kunnen betalen. Wat een mazzel! En met die Bosnische bammetjes kwam het ook al zo perfect uit! We wilden snel weer verder, maar dat lukte niet. Het was weer eens zo ver. De camper startte niet en dat terwijl we voor het tanken al de motorkap opengezet hadden. En wat Gerard ook deed, hij startte na een kwartier wachten nog steeds niet. Zelfs reiki hielp niet. “Nou Geer, zal ik dan nog maar één keer voordoen, hoe je dat ding aan de praat krijgt?” “Natuurlijk schat, start jij hem maar even.” Ik ging zitten, vogelde wat met de tomtom, achteruitrijdcamera, de koppeling en het gas en na 5 seconden voorgloeien, startte hij in één keer. Gerard keek me stomverbaasd aan. “Hoe kan hij het nu wel doen?” Tja, dat weet ik ook niet. Naast ons hadden medelanders blijkbaar even meegekeken en schoten ook in de lach, toen de camper het nu wel deed. We raakten in gesprek met deze leuke mensen. Ze hadden een oud busje gekocht en waren daar voor het eerst mee op pad gegaan en hadden in drie weken tijd maar liefst 10 landen doorkruist waaronder Albanië! Ze waren net als wij bang gemaakt, maar het bleek niet zo eng te zijn. De mensen rijden er nog met paard en wagen, het is één groot openluchtmuseum, ze zijn heel nieuwsgierig en spreken geen poot Engels. Aldus de verkorte versie. Waar een niet startende camper al niet goed voor is. Zo hoor je nog eens wat!

Terwijl ik de stukjes van de vorige dag lag te typen, denderde Gerard heel Kroatië door. Om 17.45 uur hield de tolweg op en moesten we nog maar een klein stukje door Kroatië, waar we nog even van het plattelandsleven konden genieten. Al snel passeerden we een mini-grensovergang met slechts één hokje, waar niet eens iemand in zat. En bij de Sloveense grens 1 km verderop hoefden we alleen onze paspoorten maar te laten zien. Wauw, ik had niet gedacht dat al die grenzen vandaag zo fluitend zouden gaan! Top!