23. Porto Montenegro

Vele fotostops later reden we tegen 15.30 uur de Porto Montenegro in Tivat in. Aanvankelijk was dit een slaperig dorpje dat hoofdzakelijk diende als basis voor militaire schepen. Daar was deze strategische plek aan de baai perfect voor. Het was dan ook de belangrijkste militaire basis van geheel Joegoslavië in het Tito-tijdperk. De grote haven bevatte tot en met de periode van de koude oorlog perfect uitgeruste Joegoslavische en Russische oorlogsschepen. Tot die tijd waren zowel de haven als het ernaast gelegen vliegveld absoluut verboden voor toerisme. Pas halverwege de 20e eeuw ging de stad mondjesmaat open voor de toeristen. Meestal waren het eendagsvliegen op doorreis naar een ander gebied.

Pas in 2006 veranderde er veel. Heel veel. Toen kwam er een Canadese biljonair in beeld die het het hele spul opkocht en beloofde er de beste haven van Europa van te maken. En dat is hem gelukt. Het is een gigantische haven met plaats voor 630 schepen. Voor vele gigantische jachten is dit de thuisbasis geworden. Hij heeft de stad een enorme boost gegeven, want het is nu een van de belangrijkste toeristencentra van het land.

Wij wilden wel eens zien hoe de chic de la chic er van Europa bij lag. Aanvankelijk vonden we de boten best klein, maar ja, we hadden dagen naar die enorme cruiseschepen staan kijken! De boten zagen er piekfijn uit; strak in de lak of in de verf, het metaal glom je tegemoet en er was nergens een vuiltje te bekennen. Een mooie boulevard met palmbomen en naast de boulevard allemaal chique appartementen, want waarom zou je op je miljoenenscheepje blijven slapen? Er was behoorlijk wat bewaking en Gerard had nog maar net een foto gemaakt, of hij was de klos al. Er mocht hier niet gefotografeerd worden, mits je toestemming van de marine hebt. Wel gloeiende, hebben wij dit?

Maar iedereen stond wel lekker met zijn mobieltje te fotograferen. Op een gegeven moment fietste er een bewaker langs en heb ik het hem gevraagd. Het bleek, dat je van de meeste boten en alles in de haven gewoon foto’s mocht maken, behalve van de boten op kade 1. Dat waren de jachten van de miljonairs die liever anoniem ergens vakantie kwamen vieren en alleen aanlegden als hun privacy gegarandeerd was. Nou mooi, wij konden ons dus weer fijn uitleven.

De haven ligt mooi tegen de bergen aan en het plaatje werd nog mooier toen de lucht helemaal dichttrok. Het wit van de jachten kwam toen nog beter uit en alle kleuren werden intenser! Overal stond er kunst op de kade, die ons een paar maten te modern was. Echt lelijk! De clubs en restaurants zagen er uit om door een ringetje te halen. Eén ober had zelfs witte handschoentjes aan, toen hij een tafel ging dekken. Bij een Libanees restaurant hadden ze zelfs oosters aandoende tenten neergezet met hoekbanken die vol met fraaie kussentjes in stijlvolle stoffen lagen. Echt heel gaaf! Zoiets zou ik thuis ook wel willen! En dan de boetieks met wereldberoemde ontwerpers waarvan ik alleen Valentino herkende, omdat Maxima daar gek op is. Lang leve de Privé bij de bieb! En dan moet je niet denken, dat het mooi was hè. Wat er hing zag er meer dan vreselijk uit en zou ik never nooit aantrekken. Rare kleuren, foute stoffen en mega oubollig maar dan ontploft qua kleur. En dan laarsjes die wel van metaal leken. Daar kan je toch geen fatsoenlijke stap op zetten? De prijzen waren trouwens exorbitant belachelijk. Nou, geef mij mijn broek van de markt in Trogir maar, daar ben ik helemaal wijs mee en hij is veel vrolijker!

Natuurlijk zijn wij ook naar de achterste kade gelopen, waar de neusjes van de zalm lagen te pronken. Tot onze stomme verbazing herkenden wij er een! Dat was die boot die gisteren aan de kade van Kotor lag! En wat denk van het jacht waar maar liefst zes boten op het achterdek lagen? Eén best wel grote en dan nog vijf motorbootjes?! Decadentie ten top! Ook de andere jachten waren het aanzien meer dan waard, maar jaloers ben ik niet. Geef mij onze camper maar. Trouwens, ik vond die hele grote, houten zeilboot die prachtig in de lak in de zon lag te glanzen eigenlijk veel mooier. Dat moet een fantastisch gezicht zijn als die met volle zeilen als een sierlijke, prachtige zwaan de haven uitzeilt!

Na ons rondje decadentie kwamen we bij een onderzeeër uit. Hij bleek deel te zijn van het historisch marinemuseum en je mocht er zowaar in. Eigenlijk moesten we nog 2 uur op een groep wachten, maar we werden gematst en zo liepen wij samen het meest claustrofobische schip ooit in. Het lijkt me vreselijk om hierin te moeten varen. Geen daglicht, geen raam, niets.

Wel was het ontzettend interessant om er eens in rond te neuzen. Werkelijk elke centimeter van het gevaarte was wel benut met slangen, klokjes, metertjes, handels en weet ik veel wat. De boot bood plaats aan 28 mariniers en aan maar 14 bedden omdat er toch altijd in ploegen gewerkt werd. Nou, zo’n kamertje stelde echt drie keer niets voor. 3 brancardachtige bedden boven elkaar aan de ene kant en twee of drie er bijna naast. Ik kon me er nauwelijks tussendoor wurmen. En wat een privacy. Alleen een sjofel gordijntje voor je bed, dat de lading op geen enkele manier dekte.

Voorin lagen de torpedo’s. Dit schip kon er vier hebben en eentje zat er nog in. Informatie erover hebben we niet, want de man die ons binnenliet stond buiten vrijwillig op mijn rolstoel te passen. We weten alleen dat deze onderzeeër 45 dagen non-stop onder water kon zijn. Er zaten namelijk ook apparaten in, die zuurstof aanmaakten. De mensen die hierop voeren waren allemaal vrijwilligers. Ik kan me niet voorstellen, dat iemand dit vrijwillig wil. Zo klein, zo diep onder water (hij kon tot 300 meter diepte), geen tafel, niets. Alleen een pijpenla om in te werken, een brancard om op te slapen en dan al dat eindeloos donkere, dreigende water boven je. Het lijkt me je reinste nachtmerrie. Maar het was zeker weten wel heel leuk om er eens in rond te kijken. Echt heel apart!

Ai en toen was het al 18.00 uur geweest. Laat dat museum maar zitten, wij gaan snel rijden want het is hier best vroeg donker en we hebben geen idee waar we een plekje om te overnachten kunnen vinden. We besloten de baai van Kotor verder te volgen en het schiereiland op te rijden, waar het schilderachtige, niet toeristische plaatsje Rose ligt. Net uit Tivat kwamen we trouwens nog langs een enorm groot gebied met veel water. Wij vermoeden dat het een moerasgebied is. Het zag er mooi uit.

De weg naar Rose was smal en hield na een tijdje op. Chips, nee! Hadden we die steile weg omhoog van net dan moeten hebben? Ja dus. Met moeite kregen we ons gevaarte op het smalle weggetje gekeerd en reden terug. We konden de bocht naar de goede weg niet eens goed krijgen, laat staan dat we boven kwamen. Doorrijden dan maar en ergens zien te keren. Dat lukte en toen konden we moeizaam de helling op. De weg was smal, het werd al snel donker en nergens was een parkeerplekje. Soms konden we alleen even een beetje de kant in voor een snelle foto. Maar ook dat viel niet mee. Zeker ook omdat het in rap tempo donkerder werd. En dat was vet jammer, want doordat we nu hoog reden, hadden we een fantastisch uitzicht over de baai van Kotor. Hopelijk zien we er morgen nog wat van.

Na een lange, steile, moeizame klim kwam een supersnelle afdaling met veel haarspeldbochten. Gelukkig kwamen we maar één auto tegen voordat we in Rose uitkwamen. En wat denk je? Daar hield de weg na een helling op, pal voor het water. Nee!!!!! Dat werd dus voor de zoveelste keer moeizaam keren, maar we zijn niet in het water gereden. En nu staan we langs de smalle weg op een parkeerplaats waar het heerlijk rustig is en we morgen meteen eersterangs aan de baai staan! Gaaf!