63. Podgorica bij daglicht

Zeker als je nagaat dat de parkeerplaats langs een zeer drukke verkeersader ligt, hebben we best goed geslapen. De zon scheen alweer een put in het dak en het was ook vandaag vies heet en klam. Dat riekt naar onweer! Voordat we de stad nog even bij daglicht ingingen, hebben we nog een poosje heerlijk zitten lezen. Tjonge, dat was lang geleden!

Ook overdag was de stad niet boeiend en niet levendig. We zijn zelfs nog even het oude gedeelte ingegaan om de Turkse klokkentoren te bewonderen, maar dat viel onder de categorie bliksembezoek. Tja, een veel te strak gerestaureerde, hoge smalle toren, van hooguit vier bij vier, die ooit als gevangenis gediend heeft en waarop je kon zien hoe laat het was. Nou, volgens ons was het de hoogste tijd om weer snel terug te gaan naar de camper. Ik had echter weer vreselijk veel pijn in mijn knie en de tranen brandden in mijn ogen. Gerard is bij een van de vele apotheken maar weer een tube Arnica gaan halen en heeft ‘m ter plekke weer goed ingesmeerd.

Maar wat ziet alles er hier nog griebelig uit. We bleven ons verbazen. Wat een slechte, ongelijke stoepen. Niet eens tegels, maar lukraak neergegooid beton wat ze niet even gevlinderd hebben. Paaltjes die omver gereden zijn en waar een zielig stuk ijzer uitspietst, auto’s die gewoon half op de stoep staan, communistisch aandoende pleinen en winkels. Winkels die soms maar net zo breed als de deur waren, hippe tieners in moderne spijkerbroeken met de bekende gaten, verdrietige mensen met een flesje bier, dat zodra het leeg was wel netjes teruggebracht was. En in de hele hoofdstad was niet een ansichtkaart te koop. Dat zegt toch wel veel. Heel veel!
In de supermarkt hebben we behalve onze flessen melk en water ook nog 3 bakjes eten voor vanavond gehaald. Ik dacht de tassen wel op schoot te kunnen houden, maar binnen no-time verrekte ik weer van de pijn. Wat is er toch met die knie en überhaupt dat hele been aan de hand? Het doet zó ontzettend zeer!

Van ellende de grote fles water maar op de ene voetsteun gezet en zelf half gedraaid op de andere. Kreunend van de pijn kwamen we even later bij de camper aan. Het liefst zou ik meteen gaan liggen, want ik ben echt beroerd van de pijn, maar lopen verlicht sneller en zo strompelde ik als een pinguïn met een houten poot de parkeerplaats over om even later dan uitgeput te gaan liggen, terwijl Gerard nog een fotootje van de Vrijheidsbrug bij daglicht nam. Na het schokkende bedrag van € 6,00 betaald te hebben voor bijna een hele dag, reden we weg. We gaan fijn de natuur in. Die is hier namelijk wel heel mooi!