12. Kilometervreten in Kroatië

We hadden alweer een heerlijk rustig plekkie om te slapen. Even was er wat lichte stress omdat er een halve zool stenen tegen een verkeersbord vlak achter ons aan het gooien was, maar we hadden vanmorgen geen deuken opgelopen. Althans, de camper niet, maar ik wel. Ik werd om 4.15 uur wakker van de vreselijke pijn in mijn benen en vooral rechts. Elke beweging deed pijn en niet te weinig. Gelukkig was het ineens toch 8.30 uur.

We zijn nog even naar de dichtbij gelegen brug gelopen om nog één keer de rivier de Soca te bewonderen, die hier breed, diep en intens groen is. Het was mooi, maar nu willen we wel weer eens wat anders.

Het inkopen doen bij de Lidl was geen succes. Niet zozeer omdat de Italianen geen havermout kennen, maar omdat de pijn richting ondraaglijk ging. Voetje voor voetje schuifelde ik achter de kar de winkel door en de tranen liepen over mijn wangen. Mijn tenen zijn kapot en de zalf van de huisarts lijkt het alleen maar erger te maken, mijn pees onder mijn voet lijkt in brand te staan, mijn enkel zit op slot, mijn kuitspier is verrekt, er is iets mis met mijn knie, de pijn is zelfs bij rust heftig, en mijn bovenbeen en lies doen erg zeer van de spierpijn. Al die dingen doen pijn en versterken ook nog eens de zenuwpijn in mijn voet die doorschiet tot mijn middel. Volgens Gerard lag ik half bewusteloos in de camper. Het was meer dan afschuwelijk! In een rollatorrace voor 100+’ers zou ik hooguit de poedelprijs halen…..Hij is dan ook terug naar de Lidl gegaan, want daar hadden we die foute notendrank gezien, waar we vorig jaar ook meteen out van gingen. Als het niet afzakt, neem ik dat wel!

Een ongeluk komt nooit alleen en ook vandaag niet. De koelkast had het begeven. Nou, dat is zeker met deze warmte echt heel onhandig. Gerard is twee uur aan het emmeren geweest, maar het is hem toch gelukt om dat ding te maken! Chapeau schat, ik ben trots op je. En vanavond deed de achteruitrijcamera het niet meer. Reuzehandig in het donker. Zucht.

Maar goed. Om 15.00 uur reden we verder, om 15.15 uur passeerden we de Sloveens-Kroatische grens waar zowaar nog gecontroleerd wordt! Elke auto moet stoppen en op zijn minst de paspoorten en autopapieren laten zien. De file van het tegemoet komend verkeer was enorm! En een half uurtje later zagen we de zee! Yes! We zagen de zee wel, maar een foto maken was alweer een hele kunst. Al die borden en bomen ervoor. Bah!

Kroatië is toch weer heel anders dan Slovenië. Er ligt best veel afval langs de wegen en op parkeerplaatsen en de mensen zijn er minder vriendelijk. Er wordt hier veel getoeterd. Alweer bah!

Het was leuk om even langs zee te rijden, maar wat jammer dat alles zo volgebouwd is. Een lange rij van campings, hotels, huizen, winkels, enz. Een poosje later reden we in het binnenland. Het leek hier wel uitgestorven! Beboste bergen, weilanden, kale, ruige grond en geen borden. Heerlijk! Alle Kroaten wonen zeker aan zee? Ook staan hier langs de gewone weg stalletjes met honing en soms kleine kaasjes. Die hebben we nog niet geproefd.

We vonden het erg leuk om Elise, Ilana, Noah en Elena aan de lijn te krijgen en daarna was het weer doorploegen. Ai, maar er bleken geen camperplaatsen te zijn. Alleen maar aan de kust! En daar reden wij nu net niet. We zitten in het binnenland, wat er mooi maar ontzettend verlaten uitziet. Gelukkig kwamen we op een gegeven moment twee huizen tegen met een flink terrein en daar staan wij nu voor het hek. We hebben zelfs een waakhond zo te horen. Of we daar blij mee moeten zijn is een tweede, maar dat horen jullie morgen wel weer. We stonden zo mooi, zo veilig en zo rustig en het is hier zelfs licht koel. Ik wilde nog typen dat je alleen het gezang van de krekels hoorde. Maar ja, nu dus een duracelhond. Chiiiiiiips! “Geer, bij nader inzien wil ik geen water. Doe mij dat notenbrouwsel maar vast. Nee schat, ik wil geen madurodamglaasje, ik wil de fles!” Ik wil geen schaapjes tellen en al zeker geen hondjes. Ik wil slapen!!!! Welterusten.