58. De Tara

Ook vandaag waren we weer laat weg. Net na het koeienverhaal kwamen de opaatjes in hun auto langs en zwaaiden. Wij gebaarden, dat ze moesten stoppen, want we hadden net een fles port uit de buffetkast opgeduikeld om aan hen te geven als bedankje.

Ze kenden het niet, maar vonden het erg leuk. Hij wilde het eerst niet aanpakken, want hij had niets voor ons bij zich. “Maar jullie gaven ons een fijne plek om te overnachten en daar zijn we heel blij mee.” Ze wensten ons nog een fijne vakantie en een goede thuisreis. En na nog een paar handjes geven en een ‘do vicenja’ reden ze weg. Leuke mensen!

Mijn oog was gelukkig niet nog dikker en roder geworden en brandde ook wat minder. Mooi. Gerards kaak was nog een beetje hetzelfde. Maar wat heeft hij het druk met smeren. Eerst mijn oog voor die bacteriële infectie, dan mijn nek waar een spier verrekt is, daarna mijn hele rechterbeen waar spieren en pezen overbelast en verrekt zijn, vervolgens mijn tenen met een schimmelinfectie en dan mijn linkervoet nog, waaraan ik me maandag opengehaald had, toen ik van een wankel rotsblok afgleed. Het is hier een echte smeerboel!

Vandaag stond de rivier de Tara op het programma. In bijna heel het land zie je reclameborden met Tara rafting hangen. Ook de reisgidsen brengen je aardig het hoofd op hol met de lyrische beschrijvingen over de Tararivier en -canyon. We waren dan ook best benieuwd en verwachtten een bruisende dag vol actie.

De Tara is niet alleen de langste rivier van het land maar ook een van de mooiste. Hij baant zich gedurende 158 km een weg door het Montenegrijnse landschap en snijdt dwars door de rotsen heen. Deze rivier heeft hiermee de diepste canyon van Europa gecreëerd en staat wereldwijd op een tweede plaats na de Grand Canyon. Niet slecht, dus.

Er is een 150 meter hoge boogbrug boven deze rivier gebouwd vanwaar gebungeejumpt zou worden volgens de reisgids. We bleken eigenlijk al heel dicht bij de brug te zijn en waren er vanmorgen dan ook zo. Er stonden veel touringcars, rijen kraampjes met de potten honing en hier ook wat souvenirs die kant noch wal raakten en wat dikke, dure vesten.

De brug stond vol met mensen. Het leek wel een promenade! Eerlijk gezegd was de rivier niet echt indrukwekkend. Een miezerig stroompje groen water, wat onder de brug al verdampt was. Poeh, lekker spectaculair, dat wild bruisende ijsblauwe water……
Bungeejumpen werd er niet gedaan, maar aan beide kanten van de brug kon je wel zip-linen. Dat is je in een soort stoffen stoeltje aan een kabel laten bevestigen en dan alleen of samen met 80 tot 100 kilometer per uur naar de overkant laten vliegen. Pffff, ons niet gezien!

Even later reden we weer verder en zagen het plateau waarvandaan de mensen gingen zip-linen. Ik klom naar boven om te kijken. Daar zag het er niet zo eng uit als op de brug met die voorbij zoevende mensen. En druk dat het was! De mensen werden aan de lopende band ingepakt, vastgehaakt en weggeduwd. Ik had het haast nog gedaan. Ik twijfelde nog een klein beetje, maar Gerard moest er niets van weten en alleen wou ik ook niet.

De rest van de middag hebben we langs de Tara en in de kloof gereden. Wij vonden het bar tegenvallen. Een smal riviertje, niet mooi blauw maar groen en zeker niet wild. Aan het eind was het één grote grindbak waar weinig tot geen water meer in zat. Van rafting was dan ook absoluut nergens sprake. Jammer. Het klopt voor geen meter met de reisgids. Gelukkig hadden wij de niet beschreven Pivakloof en -rivier gereden, die veel en veel mooier waren.

Er waren wel stukjes mooi en soms zagen we zelfs een vleugje blauw, maar heel weinig. Bovendien zien we de rivier meer niet dan wel omdat er van die hoge bomen voor staan. De weg is druk en we kunnen er bijna nergens uit. Bah!

Een heel klein stukje was gaaf. Loodrecht omhoog rijzende, witte, kale rotsen, met af en toe iets groens en daarboven een prachtig blauwe lucht. Dat was wel leuk, toen we zo laag reden. Maar verder was het allemaal niet echt bruisend. Nee, de Tara was redelijk vet in het water gevallen.

Ik wilde eigenlijk weleens een gewoon Montenegrijns stadje zien. We besloten een kijkje te gaan nemen in Mojkovac. Nou, dit hebben we á la Japonaise gedaan. Heel armoedig, veel kleine, oude kiosken, die nog druk gebruikt worden, een plein met een fontein en een heel groot Russisch aandoend beeld, een restaurantje, een vaag hotelletje en een supermarkt waar we mooi even brood en melk konden scoren. Mijn oog was vanmiddag best weer pijn gaan doen en dus besloten we er nog wat zalf in te spuiten. Nou, dat was echt leuk shoppen. Met een kruk en een karretje schuifelde ik door het kleine winkeltje en zag zowat niets. Wat een gedoe! En best gevaarlijk, want daardoor zag ik buiten de randjes van stoepen en afgebroken tegels ook niet meer. Zucht. Gelukkig heeft ridder Gerrie me veilig naar de camper geloodst.

Daarna wilden we het Biogradska Gora National Park in. Hier zou een van de laatste oerbossen van Europa zijn met hele oude bomen. Nou, ook dit was zwaar overdreven. Na vier km asfalt, toch logisch in een oerbos - kwamen we op een open plek aan met een soort receptie. Er stond een niet al te vriendelijk mens in. Op onze vraag wat we hier zoal konden zien pakte ze een map en wees een weggetje aan. Twee uur lopen en dan zou je bij een restaurant komen, vanwaar je een mooi uitzicht op het meer zou hebben, waar we nu notabene pal naast staan????? Wat denk je zelf? Er waren ook nog wandelingen van drie, vier of vijf uur naar meertjes toe, maar dat ga ik echt niet redden. Kan ik geen ezel huren? Maar nee. Je kon een bootje huren om een suf rondje in het meer te peddelen, er stonden wat fietsen en verder kon je je een poot uit laten draaien als je hier wilde blijven slapen. Nou, laat maar fijn zitten.

Wij rijden wel door. We hadden wel de balen. De Tara-excursie was nogal tegen gevallen en het laatste oerbos van Europa helemaal. Jemig, en dit moeten de nummer twee en drie van de top tien in Montenegro zijn?! Oké, ik heb wel twee niet gebakken paddenstoelen gezien, maar verder? Tja, en toen moesten we ineens gokken wat we gingen doen, want voor deze excursies hadden we zeker twee dagen uitgetrokken. We besloten om nog iets verder naar het Noorden te rijden en dan via de grens met Kosovo en Albanië weer terug naar het zuiden te gaan. Dit gebied schijnt vol met bergen te staan, heel rustig te zijn en niet echt toeristisch. Het is het armste gebied van Montenegro.

Het werd donkerder en donkerder maar mooi dat we steeds de kloosters misten. Een ander plekje vinden lukte niet en pal aan deze drukste weg van Montenegro wilden we niet gaan staan. Uiteindelijk kwamen we dan in het dorpje Zaton terecht waar een heel oud kerkje zou zijn. We zijn nog van de weg afgegaan maar toen we zagen dat het een smal grindpad werd, hebben we de camper strak naast het postkantoor en voor een apart uitziend gebouw gezet. En daar staan we nu. De locals vinden het prima en wij zijn het helemaal zat. Naast ons staat nog een soort hele grote marktkraam en achter ons is de begraafplaats. Nou ja, morgen zien we vast wel beter waar we uitgekomen zijn.

Dankzij het brood konden we snel wat eten, het gejank van de vele honden is gelukkig niet heel dichtbij en hopelijk kunnen we goed slapen, want ik ben zó verschrikkelijke moe, worden we nergens wakker van en is het morgen leuker. Het was niet heel veel soeps vandaag. Maar ja, het kan niet elke dag gebak met champagne zijn.