66. De Duitse Bert en Ernie

Gelukkig waren we niet gewekt door onze achterlijke Duitse buren. Wat een stomme stellen. Het begon gisteren al, toen ze aankwamen. De dames in truttige rokjes - die ze zelf helemaal hip vonden - banjerden het terrein over, liepen overal strak langs, keken bij iedereen brutaal naar binnen, maakten een hoofdpijn bevorderende selfie bij de rivier, liepen nog tig keer heen en terug - ja troel, dit water is echt nat, zucht - en uiteindelijk kwam er dan een reusachtig gevaarte de helling af en de camping op om zich meteen vast te rijden in de flinke kuil eronder. Ja, dat hadden wij ook wel gezien, dat dat niet echt zou gaan. De camper-aanhangwagencombi was hiervoor veel te lang. Toen de camper eindelijk uit de kuil was, kwam de boot vast te zitten en na heel veel gedoe en loskoppelen, stonden ze dan in het gras. Daarna kwam er nóg zo’n kolos aan. Jemig! Ze zijn nog met twee campers ook! De eerste man was arrogant en dom, maar de tweede was zó suf. Hij liep in kleding waar je niet in gevonden wilt worden en keek of de tafel van 3 het achtste wereldwonder was.
Even later kwam ook hij de helling af en tot zijn stomme verbazing bleek hij zich ook vast te rijden. “Hé Bert, ik zit nu ook vast, vind je dat niet heel bijzonder?” “Nou Ernie, dat verbaast me niet echt, want mijn camper trok die helling ook niet!””Oh nee?” “Nee, sukkel!” ”Oké Bert, dan gaan we nu gezellig samen trekken en duwen, want mijn aanhanger zit inmiddels ook muurvast, net als de jouwe! Dat had je niet gedacht hè?” “Nou Ernie, dat zat er best wel dik in, hè!” En die vrouwen meteen met hun handtasjes en een biertje semi-interessant om die aanhangers heen hangen, wat echt fantastisch hielp. Zucht.

De motor was nog niet afgekoeld of Bert Bierbuik stond al aan een fles bier te sabbelen. “Hé Bert, dat is een goed idee, ik ga ook een biertje halen!” En je moet niet denken, dat ze die aanhangers nog even normaal achter hun eigen camper neer gingen zetten, nee, die konden best fijn zes plaatsen op het veld in beslag nemen en het uitzicht van die Hollanders verpesten. Wat maakt het uit? Als wij – Bert en Ernie- het maar naar ons zin hebben. Nou, heel gezellig zag het er niet uit met die suffies, maar de krat bier ging er vlotjes doorheen.

Nou en vanmorgen moesten de boten dan hier in het water gaan. Bert was helemaal zelf in zijn patserboot geklommen, waardoor hij lekker bij ons naar binnen kon gluren, wat hij heel interessant vond. Zeker nog nooit een bikini van dichtbij gezien. Daarna ging hij dan zogenaamd verder met zijn boot. Hij plofte op een stoeltje neer en haalde soms iets tevoorschijn. Na een uur had hij toch twee zwemvesten, een vouwfiets en een sandaal uit de boot gekregen. Je hoort wel, dat ze een waanzinnig tempo hadden. Je werd al moe als je ernaar keek.

Wij hadden inmiddels onze havermout buiten op de lamzaccen gegeten, wat ook de laatste keer was. Wat is er leuk aan buiten eten, als je steeds moet jongleren met je lepel om geen vliegen in je pap te krijgen, maar wel pap in je haar? Bovendien was de zon flink fel. Ik ga fijn weer binnen zitten. Heerlijk zo’n raam met een hor!

Intussen waren de bla-bla-buren nog druk bezig. Uiteindelijk ging Ernie zijn camper halen om die voor Berts boot te zetten. Dat aankoppelen lukte nog, maar ja, toen moest ie nog in het water. “Eh Bert, er zit hier geen water in, alleen maar grind. Denk je dat het past?” “Nou Ernie, je moet een meter of wat richting de brug. Zie je dat glanzende, natte spul? Dat is water en daar moet de boot in.” Fijn, Ernie weer een meter of wat naar voren, stukje opzij, hij zat inmiddels zowat in de camper van een ander stel wat een rustig plekje bij de brug dacht te hebben. Ook meteen weer verleden tijd….

En even later was de zoon van de campinghouders er met zijn kartwagentje ook weer. Hij komt elke paar uur een rondje rijden, zo ook nu. Hij en zijn vriend hebben ervoor gezorgd, dat de boot uiteindelijk in het water kwam. En je begrijpt wel, dat het voor Ernie en zijn troela ook allemaal veel te moeilijk was, dus hun boot hebben ze meteen ook maar in het water gelegd.

En terwijl Ernie met de camper aan het heen en weer rijden was, gaat zijn vrouw tegen hem staan blèren, of de motor wel aan de boot zit. Jemig, dat zag ik zelfs zonder bril nog wel! Ze maakten steeds ruzie, dus ik verwacht een ontzettend romantisch boottochtje op het meer van Skadar als ze tenminste niet verdwalen op dat enige, smalle riviertje ernaartoe.

De arrogante buurvrouw in haar truttige rokje met dito hemdje had al een tas en een handdoek gepakt en zat vrij snel in de boot. Maar ja, we gegaan nu interessant varen, dus Bert moest zijn gewone korte broek uit en een bijpassend geruit snobistisch modelletje aantrekken met een semi-vlotte spencer uit het jaar nul en een heel stoer petje op. Mag ik een paracetamolletje? En Bert mocht van zijn pinnige vrouwtje niet naar binnen om zich om te kleden. Nee Bert, de camper is statussymbool en niet om in te leven, dat doen we buiten onder de luifel! Nee, Bert, echt niet! Hier komen! Wat een naar mens. Arme Bert. Hij probeerde zich dus nonchalant buiten om te kleden, maar ja, 1 handdoek om zo’n bierbuik…… dat was echt geen doen. Die viel dus steeds af, waardoor Bert weer voor lul stond in zijn dikke, blote billen. En dan moest Ernie ook nog in de boot! Hoezo een typisch gevalletje van vreselijk het schip in gaan?

Wij gingen intussen maar even douchen in een simpel schuurtje met aan drie kanten planken met flinke kieren en ervoor een stuk zeil, dat niet echt paste. Natuurlijk ook weer gewoon twee douches naast elkaar in een hok. Dan maar preuts, maar ik ging mooi in mijn bikini douchen. Maar net toen Gerard en ik wilden gaan douchen, ging de andere buurman zijn chemisch toilet in het gribustoiletje achter de plank legen. Gatver, daar kon geen fles ananasdouchefris tegenop. Wel handig trouwens, dat Gerard nog een knijper in zijn toilettas had. Niet alleen voor op je neus, maar nu hebben we toch bijna wat privacy achter het wapperende gribuszeiltje.

Maar goed, na tien minuten stankoverlast en tig keer heen en weer lopen langs dat gordijn was de buurman weg en wij halfbevroren want er was alleen koud water. Toch voelden we ons na afloop en weer in de zon best lekker.

Weer bij de camper bleek Ernie ook een ander speelpakje aan te hebben getrokken. Tja, want wat Bert doet, doet Ernie ook. De smalle rivier zonder vertakkingen bleek te moeilijk voor de Duitsers. Dus moest een jongen uit het dorp aan boord komen die hun de weg moest wijzen. “Jemig, wat een gasten!” Oh wat zijn we stoer met onze megacampers, grote motorboten op een trailer, een motor achterop, een stel fietsen en weet ik veel wat ze nog meer hadden, maar verstand? Nee, dat hadden ze thuisgelaten. Als ze het überhaupt ergens hebben….

Wij hadden nog half en half het vage plan om nog een dagje te blijven, maar je begrijpt vast wel dat dit te veel gevraagd was. Wij konden deze stellen niet echt veel langer meer aanzien en zijn nog net niet weggevlucht. Wij gaan mooi naar Cetinje en hopen hartgrondig, dat we morgen niet weer in een aflevering van Sesamstraat terecht komen.