41. Wat een leuke dag!

We mochten van iedereen foto’s maken en de mensen waren ontzettend aardig. Wij genoten dan ook volop. Na nog wat gesprekjes, complimentjes en natuurlijk de nodige foto’s reden wij met een big-smile weer verder. Onze planning liep hopeloos in de soep. Wat nu kitesurfers, zwemmen, flamingo’s en pelikanen? Nee, wij kregen een nudistencamping, een blik op gammele, oude, houten maar zeer authentieke visserskrotten in de rivier en nu dan ook een bruiloft! Ons hoor je niet klagen!

Even verderop liep een schildpad op de weg, die zo traag als wat overstak. Maar toen ik een foto wilde maken, dook hij zowat door een hek heen en rende voor zijn doen hard weg. Tjonge, dat hier ook schildpadden zitten! En dat ze kunnen rennen en zijwaarts door een hek heen kunnen. Leuk!

We rijden inmiddels hoog in de kale bergen op een smal weggetje. Langs het grootste gedeelte van de weg ontbreekt de vangrail en er kunnen hier stenen naar beneden vallen. Top…. Wel hebben we vanaf deze weg goed uitzicht op Albanië, wat aan de andere kant van de in de zon glinsterende rivier de Bojana ligt.

In Stegvaci hadden we ineens een schitterend uitzicht op het beroemde Skadarmeer. Wauw, wat gaaf! Het is een eindeloos groot meer omringd door Montenegrijnse bergen die steil in het water aflopen en er soms kleine fjorden in maken. Net voor de kust is het vergeven van de kleine eilandjes. Net alsof God het land eerst gemaakt had en daarna een zak knikkers en wat dokken in het water liet vallen. Helaas voor ons is het heiig, dus we zien nauwelijks het verschil tussen het water en de lucht. Hopelijk krijgen we morgen nog wat extra kleuren aan dit mooie meer toegevoegd.

Deze plek ligt zo ongeveer op de grens met Albanië. Als je 10 meter naar rechts gaat, sta je volgens ons in Albanië. We raakten er in gesprek met twee vlotte Duitsers die al liftend via Boedapest en Belgrado nu naar Albanië en Griekenland op weg waren. We hadden het over onze ervaringen hier en over andere landen. Wij vonden hun manier van reizen geweldig avontuurlijk en zij vonden het juist stoer dat wij met zo’n oude bak vanuit Holland hier nu in de binnenlanden van Montenegro rijden. Ook vonden ze het geweldig dat we Roemenië, Bulgarije en Turkije ermee doorkruist hadden. Ha, en dan weten ze de Oekraïne nog niet eens.

Ineens waren ze weg. Ze hadden weer iemand die hun een lift gaf. Hun plaats werd ingenomen door een stel bruiloftsgasten, die ons amicaal begroetten. Dit is echt zo’n leuk land. Het stikt er van de aardige mensen! En wat wordt er onderweg veel gezwaaid. Echt leuk.

Nadat we het Skadarmeer voor een aantal kilometers achter ons gelaten hadden, toerden we enthousiast verder. Wat is zo’n land, waar amper een reisgidsje van is, toch leuk! Er is veel oude troep, echt gribus, maar dat wordt royaal met natuurschoon, zon en vriendelijke mensen gecompenseerd. De weg is nog steeds slecht en veel te smal, maar tot nu toe gaat het goed.

Ach wat leuk; hier hangen tabaksbladeren te drogen! Dat doet ons herinneren aan onze vakantie in Bulgarije waar we ook zo genoten van die vrouwen in fleurige kleding, die de bladeren aan het rijgen waren. Dat zagen we nu niet. Wel reden we even later een heel klein dorpje in, waar we de tabaksplanten nog op het veld zagen staan. Hoge, rechte, frisgroene stengels met donkergroene bladeren. De meeste bladeren waren er al af maar bovenaan zaten er nog wat. Een veldje verder waren de planten gekapt en lagen te drogen. Wat zouden ze met die stokken doen? Op het perceel ernaast waren de planten al zowat uitgedroogd. Het laatste stuk stond nog vol met frisse planten. En terwijl wij dit enthousiast aan het fotograferen waren, werden wij bekeken door twee oude Albanese vrouwtjes die op het balkon van een oud huis zaten te kletsen. Af en toe riepen we ‘hello’ en ‘bye bye’ naar elkaar en allemaal hadden we het reuze naar ons zin. Helaas mochten we geen foto van hen maken. Toen gingen de vingertjes heen en weer. Maar ach, we hadden het evenwel leuk. Na een laatste 'bye bye' reden we weer een stukje verder.

En wat is het hier ontzettend groen. Er valt hier vast veel meer regen dan aan de kust! We zien ontzettend veel kleine, oude en behoorlijk vervallen begraafplaatsjes. Voornamelijk islamitisch. Een tekentje van een maan op het graf, maar ook graven met zo’n Turks hoedje van een omgekeerde bloempot erop. We zien meer begraafplaatsjes dan dorpjes! Zo is het leeglopen van de dorpjes vast niet bedoeld! En wat staan er hier een prachtige bomen. De omvang van die woudreuzen (tamme kastanje en steeneiken) is gigantisch. Vijf –zes meter halen ze wel. Ze zijn honderden jaren oud! De stammen zitten vol met knoesten en verdraaiingen en hun reusachtige takken bieden plaats aan vele vogels, die we overigens ook hier niet zagen. Wat een schitterende bomen en wat fijn om ook eens stukjes schaduw te hebben! We hebben nog nooit door zo’n land als dit gereden en vinden het fantastisch!

En net na de bocht liep er een zwarte koe op de weg met een arm vrouwtje met hoofddoek erachter. Alweer zo’n leuk plaatje! Vanmiddag hadden we ook al een vriendelijke geitenhoeder met een flinke kudde gezien. Die beesten hadden trouwens aardig grote horens! Wat verderop een rijtje vriendelijk zwaaiende mannen op een bankje langs de weg. Het blijft gezellig hier!

Het laatste stuk van de weg ging door vrij kale bergen met steile hellingen. Natuurlijk weer slechte wegen, smalle wegen en meestal niet eens een doorgeroeste vangrail. Nou, je wilt niet weten hoe ver je naar beneden valt, als het mis gaat. We rijden dan ook heel langzaam. Net voor Donji Murici kwamen we dan eindelijk weer bij het Skadarmeer uit. Hier zagen we kleine groene fjordjes waar geen water, maar moerasgebied in lag. Echt heel apart! Zo’n meer als dit hebben we nog nooit gezien en het verbaast ons niet, dat het in de top 10 van Montenegro staat! Het is trouwens ook het grootste meer van de hele Balkan.

We zijn nog begonnen aan de afdaling naar een dorpje aan de voet van het meer, maar het werd alleen maar smaller en van bovenaf had ik toch al gezien, dat de kans op een plekje klein was. Zodra het kon zijn we dan ook gekeerd en weer naar boven gereden. Bij het uitzichtpunt was tenminste nog een redelijk vlakke parkeerplaats. En daar staan we nu. Het is super rustig, je hoort alleen de krekels het hoogste lied zingen. Maar verder is er niets. Ja, er staat een krot van een caravan vlakbij naast een dikke boom waar bankjes omheen zijn gemaakt. Er is een barretje zonder inhoud en er staat een eenzame lantaarnpaal. Vlak voor ons het Skadarmeer en aan de overkant de lichtjes van de huizen van wat Albanese dorpjes. We staan nu echt super eenzaam. Maar op deze gribusweg door de bergen reed na 19.00 uurtoch bijna niemand meer. En dat is heel verstandig!

Wat een dag! En wat hebben we genoten. Vanaf Ada Bojana aan de kust tot nu in Donji Murici was het één lange slinger van prachtige momenten en leuke ervaringen. Heerlijk!