205. Ljubeljana, de stad van de romantiek

Na de vreselijk enerverende grensovergang van Macedonië met Servië kwamen we gelukkig wel in een stuk rustiger vaarwater terecht. Het land door - wat een armoede trouwens - gaf geen problemen. En de grensovergangen Servië - Kroatië en Kroatië - Slovenië stelden al helemaal niets meer voor. Blij toe! We moesten toch niet echt aan een herhaling van gisterenavond denken.

Rond 16.00 uur reden we Ljubeljana binnen. Dit is de hoofdstad van Slovenië. We waren het rijden eigenlijk wel zat en wilden graag weer even wieberen. We zijn benieuwd hoe deze stad eruitziet. Maar eerst moeten we een plekje voor de camper zien te vinden, wat hier nog helemaal niet meeviel. Na drie keer een rondje hoofdstad gereden te hebben, besloten we ons maar een oor aan te laten naaien en de camper op een plek voor bussen te zetten. De asbakken lieten ons hier ook het bustarief voor betalen, waar wij niet vrolijk van werden. Het is duidelijk: we zijn weer in het overgecultiveerde Westen en er moet voor alles wat je doet betaald worden. Het nodigde niet uit om lang te blijven.

De stad is niet zo heel erg groot (310.000 inwoners) maar wel veelzijdig en ligt aan de rivier de Ljubljanica. De stad was helemaal omgetoverd in een feeërieke sprookjeswereld vol romantische verlichting, muziek en gezelligheid. We wisten niet wat we zagen. Wat een prachtig tafereel. Langs de rivier bleek een behoorlijk grote kerstmarkt te zijn, waar we eerst maar eens aan de glühwein gingen. Op de markt zelf raakten we bijna in shock van de torenhoge prijzen. En voor dat geld moest je soms nog raden wat het moest voorstellen ook. Lang leve de kunst (om de kunst). Zou alles bij ons in Nederland ook zo duur geworden zijn? Niet te hopen. We drinken ons voor de zekerheid nog maar snel wat moed in.

Na de kerstmarkt aan de rivier, hebben we ook nog een rondje plein en een paar straten eromheen gedaan. De kerk was prachtig en we vonden het heerlijk om hier in deze romantische sprookjeswereld rond te lopen. Er was bovendien veel accordeonmuziek op straat, waardoor het allemaal nóg gezelliger werd.

Even later hoorden we prachtige klanken uit een steegje komen. Bloedstollend mooie muziek, waardoor het van binnen bij mij helemaal begon te golven. Wauw! Hier wil ik meer van horen. Veel meer, als het kan! In de muziekwinkel, waar ze trouwens meer elpees dan cd’s verkochten, wist een van de mensen ons verder te helpen. En even later liepen wij helemaal gelukkig met de nieuwste cd van een Sloveense volkszangeres in onze tas weer verder. Wat een geweldige excursie. En wat heerlijk dat we die prachtige muziek konden kopen. We stegen er haast een beetje van op. Als we nóg langer blijven, kunnen we met Kerst zo naar huis komen zweven! Maar ja, wie haalt de camper dan weer op?

Tweehonderd jaar geleden woonden hier eens een arme dichter (France Preseren) en een knappe, rijke handelaarsdochter. Haar naam was Julija. Zij waren smoorverliefd op elkaar. Maar helaas, gooide haar vader veel roet in het zoete eten. Hij vond een dichter niet goed genoeg voor zijn dochter. En zeker niet zo’n armoedzaaier.

Zij mochten elkaar niet meer zien en voor de zekerheid kreeg Julija ook nog kamerarrest. De arme dichter, nu in twéé opzichten, ging elke avond als het donker was naar het huis van zijn geliefde om daar, onder haar raam zijn liefdesgedichten te declameren. En achter haar raam hoorde Julija deze prachtige verzen aan en huilde om zijn mooie liefdesverklaringen.

Haar vader zag ook wel, dat ze erg verdrietig was. En net voordat ze ziek van verliefdheid werd, greep hij in en kwam hij met een goede, maar vooral rijke huwelijkskandidaat op de proppen. Julija stemde in met het plan (ze had toch geen keus) en trouwde met hem.

Na dit ontgoochelende nieuws besloot de dichter om zijn liefde voor haar om te zetten in liefde voor zijn vaderland. Hij schreef bundels vol loftuitingen op het destijds bezette Slovenië en werd al snel de dichter des vaderlands. En zo werd één van de liefdesgedichten voor Julija omgeschreven tot liefde voor Slovenië. En dit gedicht is nog steeds hun volkslied.

Nu staat er een standbeeld van hem op het centrale plein. Boven hem hangt de muze van de dichtkunst. Tragisch genoeg is zijn blik gericht op het huis van Julija, waar een reliëf van haar met veel spijt en verlangen naar haar France kijkt. Maar ja, mijn oma wist het al lang: als hadden komt, is hebben toch echt te laat.

De trappen rond het monument voor France Preseren zijn nu een verzamelpunt geworden voor vooral jonge, verliefde stelletjes. Daar kunnen zij dromen van de ware liefde. En omdat wij de ware liefde toch al gevonden hadden, besloten we om nog maar een stukje verder te rijden. Het is uiteindelijk wel de bedoeling om voor de Kerst de Rembrandtlaan nog te gaan halen.

In Ljubeljana had ik een mooie ansichtkaart van Bled gezien. Toen deze plaats op een gegeven moment op de borden vermeld werd, namen we dan ook spontaan de afslag. Wie weet zien we hier morgen bij daglicht nog iets van. Aan de borden en hotels te zien, moet het hier nogal toeristisch zijn. Het was er ook overal betaald parkeren. Gelukkig vonden wij na niet al te lang zoeken een aardige parkeerplaats, waar we het best een nachtje zouden uithouden.

Even later liepen we door het stille, bijna uitgestorven stadje op zoek naar een internetcafé. Die hebben we gevonden, maar wat een trage computer. Je hoefde hem nog net niet aan te trappen om energie op te wekken, maar dat scheelde niet zo veel. Wat een museumstuk, echt niet te geloven! Met heel veel geduld en wat glazen wijn hebben we toch vijf stukjes kunnen plaatsen. We hadden helaas geen berichten, wat we altijd wel jammer vinden, maar tot onze verrassing wel een mooie gift van 150 euro voor Julia en Mehmet! Blij liepen we dan ook terug naar de camper. En wat is Bled bij nacht trouwens sprookjesachtig mooi. Hier wil ik ’s winters best nog een keer naar toe!