30. De midzomernachtzon

Na ons zoveelste spelletje Jambo, werd het wel weer eens tijd voor een bescheiden vreugdevuurtje. Hiermee hebben we wel gewacht tot alle mensen die hier stonden - en dat waren er wat ons betreft veel te veel - hun nieuwsgierige ‘campingronde’ gemaakt hadden. Wij zijn niet zo van dat gegluur. Maar nadat alle aapjes gekeken hadden, gingen wij eruit. Deze noordelijke landen zijn perfect voor kampvuren en meestal liggen er wel plaatsjes waar het kan. Soms zelfs met hout. Gelukkig hadden wij bij de vorige plek nog een voorraadje hout meegenomen.
Eerst probeerden we het nog op de manier van de Samen; we hadden uiteindelijk niet voor niets van dat ingenieuze gereedschap gekocht. Ik had wat gras geplukt. Maar hoe goed Gerard zijn best ook deed, er kwamen zat vonken vanaf, de servetten en het gras vlogen niet in brand. Dan maar de lucifers en de Hollandse aanmaakblokjes.

Terwijl wij om het vuur zaten, wat die irritante muggen op een gegeven moment redelijk op afstand hield, werd de lucht steeds mooier. De hele dag door hadden we veel regen en wind gehad, maar nu was het perfect. We kregen nog een tijdje bezoek van een stel reislustige Duitsers, maar toen het iets begon te spetteren, gingen ze snel naar binnen. Wij trouwens ook. Snel bed opmaken, want morgen wil ik vroeg gaan rijden.

We lagen verdikkie nog maar net in bed en we zagen dat de regen opgehouden was en dat de lucht prachtig roze begon te kleuren achter de bergen, vanwaar de zon op zou moeten komen. Ook in het wat donkerdere gedeelte kwamen felle roze strepen. Gaaf zeg. “Geer, volgens mij is de lucht aan de overkant nu al rozer dan net. Ik wacht nog even. Pietje Brombeer wilde natuurlijk liever gaan slapen, maar zelfs hij had zijn twijfels. Even later werd het nog mooier. De kleurenpracht nam snel toe. Ik haastte me weer uit bed. Ik vond het hier typisch een gevalletje van ‘grijp je kans’. Ja, morgen zitten we op het noordelijkste puntje van het Europese vasteland, maar als het dan bewolkt is, zoals het hier de laatste dagen steeds is, dan zie je mooi helemaal niets. Hier gaan we het zien, kan niet anders. Snel mijn Tibetaanse bagwanjurk aan, omslagdoek om, nieuwe batterij in de camera en naar buiten. Het had wel wat. Iedereen sliep, behalve wij. Ja, wij! Want Gerard had zich al snel bedacht en kwam even later ook naar buiten strompelen. Dit wilde hij toch ook wel echt buiten zien en vastleggen.

En daar stonden we dan. Gerard op de kant en ik wat lager in het wat nattere gedeelte. Midden op het wad, wat roerloos en glinsterend vol spanning op de nieuwe dag leek te wachten. De gloed boven de bergen werd langzaam steeds intenser en toen de wolkjes fel gouden randjes kregen, wisten we dat we echt niet lang meer hoefden te wachten. Ineens was daar een oranje, fel vurig puntje. Yes, daar komt de zon! Langzaam, maar gestaag kwam de zon majestueus boven de bergen uit. Wat een prachtig gezicht. De zon leek het ene moment in brand te staan, was daarna weer wit, dan paars, dan goud. Het leek wel een soort discobol die steeds van kleur veranderde. Of stond ik er te intensief in te staren? Hoe dan ook, het was een prachtige ervaring om een nieuwe dag in al zijn kleuren en schoonheid geboren te zien worden! Wat een glorieus moment!