38 Alweer een camperles

De weg naar Alta was erg mooi. Zowel het eerste stuk vanaf ons overnachtingsterreintje als het laatste reden we langs een schitterende baai. De weg was niet denderend, veel irritant gedoe met blonde chauffeurs…, maar gelukkig stonden mijn zwaar favoriete roze bloemen weer uitbundig in volle glorie bermen en velden grandioos op te fleuren. Die bloemen en de rendieren. Hoe veel ik er ook zie, ik blijf er een kick van krijgen!

In het stadje Alta gingen we eerst op zoek naar een LPG-station. Niet zozeer omdat we veel koken, dat schiet er zwaar bij in, maar wel om de koelkast nog in bedrijf te houden. Helaas zit de gasmeter midden onder de camper en kon Gerard er niet bij. Ik kreeg vandaag dus een nieuwe les. Trek ouwe zooi aan, die eigenlijk al in de wasmand lag, was je haar die dag vooral niet of zet een muts op en kruip onder de camper. Gerard gaf me omschrijvingen van hoe bepaalde kapjes, schroeven en dingetjes er uitzagen en gelukkig kreeg ik de kap eraf, waar de gasmeter onder stond. Daarna werd ik geacht die priegelige cijfertjes te lezen en te roepen hoeveel procent er nog inzat. Oeps, geen idee. Heb ik een leesbril nodig, of zijn die getalletjes akelig klein? Na wat buikspieroefeningen kwam ik toch in de goede positie om het een en ander af te lezen. De gaskraan moest uit. Daarna de camper in om de koelkast uit te zetten en toen er weer onder om te kijken hoe vol de gastank inmiddels zat. Daarna begon het circus in omgekeerde volgorde opnieuw. Maar goed, we eindigden met een volle tank, alle schroeven en knoppen zitten weer op de goede plek en de koelkast heb ik ook weer aan gekregen. De mannen van het bedrijf vonden het geweldig dat ik onder de camper kroop. Dat maken ze zeker weinig mee. Ze lagen dubbel, toen ze de gashandel uit de tank haalde. Dat geeft een knal en ik schrok me wezenloos. Stuiterde zowat door de bodem omhoog. Ik dacht minstens dat er weer iets ontplofte. Bij ons weet je maar nooit. Maar gelukkig scheen dit een normaal fenomeen te zijn en konden we even later heelhuids weer verder. Toch fijn, dat dit ook tot de mogelijkheden behoort.

Alta zelf was een stadje, dat bestond uit vier dorpen, die tegen elkaar aanlagen. Het centrum was volgens de Tomtom niet te vinden. We werden overal heen gestuurd – leuke weg trouwens, zo strak langs de baai en langs de fabriek die duizenden grote stukken leien had liggen, maar een centrum? Nee, dat vonden we aanvankelijk niet. Veel vragen, veel gedoe, maar eindelijk vonden we een grote parkeerplaats waar allerlei gebouwen omheen lagen. Het bleken complete stoppingcenters te zijn. Eerst maar even naar de bieb om stukjes te plaatsen. We lopen hier zwaar mee achter. Daarna op schoenenjacht. Bah, hoe kunnen (de meeste) vrouwen dit nu leuk vinden? Ik hoefde er eigenlijk maar één, maar ja, dat kon niet. Het was een lastige klus. Hij moest ongeveer even hoog zijn qua zool als de walker, hij moest stevig aangetrokken kunnen worden omdat ik zwakke enkels en een smalle voet heb en hij moest een stevige zool hebben, anders kan ik helemaal niet auto rijden. Vanmorgen heb ik het op gympen geprobeerd. Vreselijk. Mijn voet stond binnen een half uur in brand. Na drie winkels vond ik iets wat aan alle drie de voorwaarden redelijk voldeed. Dat de kleur kakelbont is en vloekt bij mijn kleding neem ik maar voor lief. Ik heb weer schoenen en kan er hopelijk weer mee rijden. Achterlijk duur, maar ze waren van aDIEdas, very good! Pas toen ik op de schoen keek, zag ik dat ze Adidas bedoelde, zo’n klemtoon is toch best belangrijk. Het deed me denken aan vorig jaar toen we panne hadden en we naar de woelwoe gestuurd werden. Ze bleken het toen over de Volvo-garage te hebben in plaats van een schapensoort.
Maar goed; missie geslaagd, maar geen leuke dag. Ik was een beetje of 16 in elkaar geklapt, we waren zeiknat geregend, de canyon konden we niet bezichtigen omdat je eerst 7 km moest lopen. Toen we het museum eindelijk gevonden hadden, was het net vijf minuten dicht en toen wij op de schots en scheve parkeerplaats wilden gaan staan, kwam er binnen 1 minuut een Duitser zowat onder de niet uitgedraaide luifel staan. Hoepel toch op. Van ellende hebben we de motor weer gestart en zijn we een stuk verder gaan staan. De parkeerplaats blijft erg onrustig. Steeds komen er patser- en pooierbakken en irritante brommertjes om ons heen scheuren. Staan we op een verhandelplek, een afwerkplek of is het een terreintje voor je eerste drie rijlessen? Joost zoekt het maar uit met Klaas, maar wij sluiten de tent. We willen nog maar één ding. Heel lang en heel goed slapen en het liefst met droge ogen, een glimlach en weer zin in de dag wakker worden.