20. Wandelen in een sprookje

Tjonge, wat een rustgevende plek. Ook vannacht hadden we weer zo vast als een huis geslapen. Ik vind het jammer om hier weg te gaan. Tja, met mij moet je ook geen twee nachten op dezelfde plek gaan staan, want dan begint Maantje te wennen en wil ze niet meer weg. Nou, hoera, vandaag waren het er al drie. Maar goed, met frisse tegenzin en na de nodige huishoudelijke klusjes reden we net na de middag dan de camping af.

Eerst nog even naar het dichtbijgelegen uitzichtpunt over de oude wijk van Matera, waar we het donderdag zo naar ons zin hadden en daarna reden we door naar de grotten van Castellana, waar we zo’n 5 kwartier later aankwamen.

Het kaartje was nogal prijzig, de groep veel te groot, de Engelssprekende gids sprak het zo Italiaans dat we er geen hout van begrepen, ze wachtte nooit op de groep, ze sprak veel te zacht en ze racete zowat door de grotten heen, dus dat onderdeel van de trip was een vette onvoldoende!!!! En dan die ondergrond! Het was voor mij drie kilometer glibberen en glijden! Pfff, wat een strijd. Helemaal aan het eind, kreeg ik van een Française applaus, dat ik het volgehouden had. Dat vond ik wel heel ontroerend lief! Maar jeetje wat een ellende zo’n groep tetterende toeristen en dan mochten we ook nog niet eens foto’s maken. En dat was me toch een straf!

Want allemachtig wat was dit ontzettend mooi. Het gebied waar we nu al dagen zijn wemelt van de grotten, maar deze spant echt de kroon. Hij is gemiddeld zo’n 70 meter diep, maar hij is wel enorm groot, maar liefst zo’n vijf vierkante kilometer! Onze wandeling was drie kilometer lang en dat was nogal een klus. Zowel mijn ME als het pootje waren het zo verschrikkelijk niet eens met mijn keuze om toch mee naar binnen te gaan. Maar hoe beroerd ik me nu ook voel, ik heb GEEN spijt!!!!

Het was net een compleet andere wereld waar je in terechtkwam. Eén grote aaneenschakeling van schitterende grotten vol stalagmieten en stalactieten in verschillende kleuren, fantastische formaties en elke grot weer ongelooflijk indrukwekkend. In een van de grotten leek het net of de toren van Pisa er stond, in een andere een beeldje van de maagd Maria, weer een ander had iets weg van een kerk met een groot orgel en daaronder allemaal biddende mensen, we kwamen door een Mexicaans aandoend landschap vol cactussen en een kameel met vier bulten, een cobra, een ijsje, maar vooral één grote sprookjeswereld in meerdere kleuren en ongelooflijke afmetingen. Het hoogtepunt was de witte grot aan het eind. Doordat hij zo wit is, zo veel licht vangt en reflecteert, weet je gewoon niet wat je ziet. Je wilt er het liefst uren in lopen, al die mooie dingen fotograferen, maar nee, je mag er even een blik in werpen en dan moet je weer door. Maar, dat dit een van de mooiste grotten ter wereld is, daar zijn we absoluut van overtuigd. Ik heb een poging gewaagd, maar weet dat woorden absoluut heel erg tekort schieten hier. Ik kan alleen maar zeggen:” Ga kijken, als je de kans krijgt!” Het is echt een andere wereld. Zo overweldigend mooi! Zeker als je beseft, dat er hier zo’n anderhalf miljoen jaar over gedaan is, om dit sprookje te hebben doen staan. En dan zeggen mensen nog, dat sprookjes niet bestaan. Nu weet ik, dat die mensen gewoon niet hier geweest zijn!