130. Het is hier geen camping!

Na een zware dag met en pittige terugval en dito slechte nacht, schrokken we wakker van stevig gebonk op de deur. “Wel gloeiende, gloeiende, welke hufter wil er nu weer weten waar we vandaan komen en hoe we heten? Hoe laat, of liever gezegd, hoe vróeg is het eigenlijk?”

Het bleek weer eens een handjevol jandarma’s te zijn. Ach, die hadden we al twee dagen niet gehad. Ze kwamen ons vertellen dat dit geen camping was. Tjonge, wat een nieuws! Nee sukkels, dat weten wij ook wel, want die zijn hier niet eens! Wij weten ook wel dat een terreintje waar je benzinepompen op hebt staan en koffie kunt drinken, een tankstation heet! We staan verdorie op privéterrein met toestemming van de eigenaar!

Maar ja, de eigenaar was in de loop van de nacht vertrokken en de Jan Doedel die vanmorgen dienst had, beviel het uitzicht op onze camper zeker niet en heeft volgens ons de jandarma gebeld. In mijn dagboek komt nu niet echt een lofzang op het intellect van de gemiddelde Turk. Een behoorlijk aantal is echt nog te stom om voor de duvel te dansen, laat staan dat ze eens een poging tot zelfstandig nadenken gaan doen. Dit kan er na zo’n rotdag en nacht ook nog wel bij.

Vier zwaar bewapende mannen, die zo’n suffe mededeling komen doen op zo’n belachelijk vroege tijd. De hanen zitten nog gezellig met de kippen op stok en bovendien heb ik zelfs de moskee nog niet eens horen jammeren! Oké, ik moet zeggen, dat die lui de origineelste openingszin sinds tijden hadden, maar toch. Vrienden hebben ze er niet mee gemaakt.