129. Betaaldag

Een fysiotherapeut zei ooit eens (in de periode dat ik niet kon lopen): “Jij kunt net zo veel als een ander, alleen jij moet er dagenlang een vette rekening voor betalen.” Tja, na al die geweldige excursies van de laatste dagen, was het nu dan ook betaaldag. Ik had al overal pijn, toen ik alleen nog maar m’n ogen open had gedaan. En dan komt er natuurlijk weer iemand met het IQ van een blinde vink langs. Deze dag gaat het geloof ik niet worden. Desalwelteplus gingen we het toch maar proberen.

Mijn fut is nihil, mijn humeur tot ver onder het nulpunt gedaald (arme Gerard), maar het landschap is nog steeds mooi. Net als gisteren zien we overal die kleine, gekleurde steentjes weer in het landschap. Leuk voor ons, maar de boer zal er toch niet echt op zitten wachten. Volgens ons is zo’n land zo goed als onbruikbaar. Tenzij hij er een boomgaard van het een of ander op kan aanleggen.

Net toen wij wilden gaan lunchen, kwamen we langs een bakkertje, die allemaal pides in de oven schoof. Hij brengt ons op ideeën. Een warme kraakverse pide met witte kaas, honing en tijm is echt geen straf als lunch. Daarna kachelden we door richting Gazi Antep en Hatay wat een andere naam voor Antakya is. Misschien de Koerdische? Vroeger heette deze plek Antiochië, wat een plaats uit de Bijbel is. In het gat Golbasi hebben we heel even gewinkeld. We vinden het hier maar raar volk. Nadat ik twee truitjes met lange mouwen gekocht had, gingen we dan ook snel weer door. Geef ons maar natuur! Wat is die roodbruine aarde toch prachtig met die in het donkergroen in het blad zittende pistacheboompjes.

Dat een Turk en ‘geduld’ geen synoniemen zijn, wisten we inmiddels al, maar dat ze zelfs hun leven riskeren voor een minuut of wat tijdwinst? Nee, daar sloegen ook wij stijl achterover van. Hier kwamen we vandaag achter, toen we voor een spoorwegovergang stonden te wachten. De auto’s slalomden gewoon tussen de dichte bomen door?!

Tot onze verbazing bleek dat we nu echt uit het prachtige, rustige Oosten weggaan. Ineens is onze vakantie gevoelsmatig over. Er staan geen excursies meer op het verlanglijstje en we naderen zelfs al borden snel- en tolweg! Wat zal dat wennen worden! Het abonnement dat twee hele lange maanden geleden in Istanbul in onze magen gesplitst werd, bleek zowaar nog te werken. Dat valt niet tegen.

En nu rijden we na maanden weer eens op een snelweg, maar gaan we de verkeerde kant op! Zo komen we nooit thuis. Gelukkig was het niet druk en was de vangrail in de middenberm ergens open. En laat de camper hier nu net tussendoor passen. Dankzij het beroemde U-tje van James, gingen we even later weer de goede kant op.

Hé, krijg nou wat! Hier liggen allemaal tentenkampen! De hele noordkust van Turkije hebben we die dingen overal gezocht. Wie verwacht ze nu dan ook in het zuiden en langs de snelweg nota bene? Volgens de boekjes zou je ze op de yayla’s bij de zwarte zee moeten aantreffen. Maar goed, beter ergens gezien dan nergens.

De avond zullen we jullie besparen. Neem de derdemachtswortel van niets, vermenigvuldig het met het aantal overgebleven vakantiedagen en trek er alle vervelende mensen van af, die we in de vakantie ontmoet hebben. Dan krijg je precies hoe ik me voelde. Mocht je niet goed in rekenen zijn, dan kan ik je bij deze meteen geruststellen: je hebt niets gemist, want het was gewoon drie keer niets!