128. Het geheim van koning Nemrut

De weg is slecht en het landschap saai. Allebei zijn we nog steeds erg gammel. Er staan hier veel borden hotel en camping langs de weg. Bij het tankstation stopte er al een man in een dolmusbusje dat ons zijn camping aandrong. We zeiden op een gegeven moment dus maar dat we NIET naar de Nemrut Dag gingen om hem af te schudden. En nu 55 km ervoor, speelt een ander busje van een camping kat en muis met ons. Inhalen, afzakken, inhalen, afzakken en maar roepen naar ons. Doei, wij rijden door en kijken niet. Gadver wat irritant.

Vijftien kilometer voor de Nemrut Dag kregen we een heel smal pad, dat dwars door een paar gehuchten heenging. Echt, de huizen stonden strak langs het weggetje. Ongelooflijk dat dit naar een super toeristische trekpleister moet leiden. Zitten we wel goed hier? We zien alleen maar ezels? Beter dan busladingen vol toeristen, oké. Maar toch.

Gelukkig werd het landschap na het dorpje weer mooi. Heuvelend, groengeel met hier en daar wat plukjes gras. Het gebied waar we een broodje aten, lag helemaal vol met gekke stenen, die ons aan skeletten deden denken. Heel bizar. En na de lunch werd het landschap nog mooier. Wat een gebied! Allemaal kleine losliggende steentjes variërend van wit, beige, rood en bruin tot zwarte basaltblokken op de lichtgroene, mooie, glooiende hellingen. Oeps, het pad wordt nu 11 %. Gerard was dan ook bang dat we niet boven zouden komen. Tjonge, wat moest de camper zwoegen. We vielen zowat stil! Dit pad was voor ons echt nauwelijks te doen. Zwaar net aan. Gerard kneep hem dan ook behoorlijk. Een fotostop was hier dan ook niet mogelijk voor ons. We hebben de laatste 15 km geen enkele auto, laat staan bus meer zien rijden. Alleen 1 schaapherder met zijn stok op een oud brommertje.

Eindelijk boven aangekomen, sprong er gelijk al een man van z’n uitkijkpost af, rende naar ons toe om zich met het parkeren te gaan bemoeien. De parkeerplaats is redelijk groot en er staat slechts één auto, dus dat zou ons zelf ook wel moeten lukken. En nee, we moesten hem per se ergens anders zetten. “Niet op deze plek, maar daar! Op de verhoging, strak voor het kantoor van de jandarma’s.” Na veel geloei en zwarte rookwolken kreeg Gerard hem dan eindelijk op de ‘gewenste’ plek. Fijn om weer zo’n wandelende asbak te treffen, we hadden er al 2 uur geen een meer gesproken…

Daarna was het weer klimmen geblazen. De weg naar boven was steil en lag vol met grote gladde stenen of grind, waardoor je telkens weggleed. Jeetje, ik word hier echt niet vrolijker van. Baal al van die eikel van net, nu dit nog en we zijn ook nog gewaarschuwd dat het hier niet veilig zou zijn. Nou jongens, ik heb het aardig gehad. Ik BAAL en ik ben MOE! Moe van de Turken en van alle indrukken die we al opgedaan hebben en dat zijn er niet te weinig.

Maar ja, de Nemrut Dag schijnt tot de hoogtepunten van Oost-Turkije te behoren, dus wilden we er toch wel heen. Op deze 2150 meter hoge berg ligt het reusachtige grafmonument van koning Antiochos de Eerste (69-34 voor Christus). Om dit monument te kunnen bouwen liet de koning eerst de berg afplatten, zijn grafkamer bouwen en daarna een meer dan 50 meter hoge heuvel van kalksteen opwerpen waarop aan drie zijden reusachtige beelden hebben gestaan. Het raadsel van de grafkamer is trouwens tot op de dag van vandaag nog niet opgelost. Archeologen uit vele landen hebben zich hier al op stukgebeten, er is zelfs dynamiet aan te pas gekomen, maar de kamer hebben ze niet kunnen vinden. Ja, die Nemrut hield wel van een spelletje. De berg zelf ligt al ver in het desolate landschap, vervolgens is de weg naar boven een hele klus en dan kan niemand zijn laatste rustplaats vinden. Het zou ons niet verbazen als dit één grote afleidingsmanoeuvre is, en hij ergens anders ligt. Hij is vast lid van de scouting geweest.

Behalve laatste rustplaats was het ook een verafgodingsplaats voor de koning. Aan twee zijden zijn nu nog steeds grote stukken van de kolossale beelden te zien, waarvan de hoofden nog allemaal op de grond liggen. De beelden waren oorspronkelijk bijna 10 meter hoog en moesten de voorvaderen van de koning, van zowel vaders- als moederskant voorstellen, natuurlijk één van zichzelf en dan nog een paar afbeeldingen van goden, leeuwen en adelaars. Ook lagen er aan één zijde nog grote tabletten met dit soort afbeeldingen.

Na de dood van Alexander de Grote werden er in dit gebied wat kleine koninkrijkjes opgericht. De belangrijkste was die van Commagene. Alle andere zijn allang in de vergetelheid geraakt, maar omdat koning Antiochius zo’n goed bewaarde en reusachtige berg voor zichzelf had ingericht, is dit kleine rijk nooit vergeten.

Helaas begon het toen wij boven waren te regenen. Gelukkig niet kei- en keihard maar na verloop van tijd was je toch wel zeiknat. Hierdoor lieten wij ons echter niet tegenhouden; we hebben niet voor niets die lange autorit en de klim naar boven gemaakt. Het beeldencomplex ligt in een prachtig, ruig landschap, waar amper een boom of wat groeit. Tussen de stenen hier krioelt het echter van de honderden, zo niet duizenden lieveheersbeestjes. Je weet niet wat je ziet. Heel bijzonder.

Hoewel het regende, het pad hier niet beter begaanbaar van was geworden en we het inmiddels steenkoud hadden, waren we blij. Blij dat we alles wat we graag wilden zien, ook daadwerkelijk gezien hebben, en ook blij dat we het dubieuze gebied bijna uit zijn. Yes, alles gezien en alles gedaan. We zijn blij dat we klaar zijn met Oost-Turkije. Onze hoofden zitten propvol cultuur en we snakken naar zon, zee en zand en bij voorkeur op een rustig plekje!

Toen we weer beneden waren - tot onze verbazing waren er na ons toch nog een aantal toeristen gekomen - bleek er een taxi zo achterlijk geweest te zijn om zijn auto achter die van ons te zetten, zodat het voor ons weer op het scherpst van de snede rijden was, om niet in de afgrond te flikkeren. Tjonge jonge, de hele parkeerplaats was verder leeg! Wat een asbak! We blijven ons verbazen hoe dom mensen kunnen zijn. Ik heb express een grote steen achter z’n band gelegd en later nog een ervoor (aan de kant waar hij het niet gelijk ziet). Ik hoop dat hij er keihard overheen rijdt en zich rot schrikt. Laat hem de rambam krijgen.

Na een uurtje gereden te hebben, besloten we in een gehucht wat boodschappen te doen. Ideaal dat de winkeltjes zo ongeveer altijd open zijn. We stonden nog niet stil of een stel kinderen begon uit het raam naar ons te roepen. Toen wij weer terugwaren en ik net ingestapt was, begonnen ze op de deuren te bonken. Ze moesten aandacht. Een toerist is in hun ogen een wandelende snoep- en gelddoos waar je naar believen uit kunt graaien. Ik kon verdorie nog niet eens de eieren in de koelkast leggen. Ik schreeuwde dat ze op moesten houden en toen gingen die trutten nog stenen gooien ook naar de camper. Dit moet echt niet veel gekker worden, want anders gaan we eens met hen een potje bowlen!