127. Hebben wij een halve zolenabonnement of zo?

De wekker was nog niet al te lang geleden afgegaan en Gerard had zich net uitgekleed om zich te gaan wassen, toen er agressief op de deur geklopt werd. “Já, moment!” Hij probeerde zich zo snel mogelijk aan te kleden, maar ja de meeste Turken hebben geen geduld, dus enkele tellen later werd er nóg harder op de deur gebonkt. “JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA, we komen!”

Precies op de plek waar wij stonden, moest er een trekker door om zijn kar op te halen, die achter het tankstation stond. En maar kloppen en maar heuen. Ze snapten niet dat we niet binnen 30 seconden weg waren. Maar ja, de vaat stond er nog, de poten moesten ingedraaid worden, de motor moet ’s morgens warm draaien en dan stonden we ook nog eens op de blokken... De nieuwe ploeg van het tankstation had vanmorgen (of vannacht) trouwens zonder pardon de stroom er uitgetrokken. Wat een rot begin van de dag. Een ding is echter duidelijk: wij houden hier zeker weten geen rustdag. Wat een dombo’s met een uiterst kort lontje. Qua land en weer willen we nog heel graag een poosje blijven, maar qua mensen hadden we er liever gisteren al uit willen zijn. We zitten tegen het kookpunt aan. Nog één zo’n idioot en we plakken zijn muil af met stevig tape en binden hem aan een boom. Misschien nog een bewerkt stroopwafeltje erbij?

We beginnen weer lekker. En tot overmaat van ramp kreeg ik ook nog een stevige bloedneus, waardoor m’n in de haast aangeschoten kleding (net wit natuurlijk) en de bekleding van de camper helemaal onder het bloed kwamen te zitten. Tjonge, het leek wel alsof er een kraantje open ging. Gerard heeft gelukkig een bijna grenzeloze onverstoorbaarheid en ging hier nog wel op z’n gemak water halen (wat hard nodig was) en ook per ongeluk telkens voor die stomme boer op zijn trekker lopen om zogenaamd nog een blok te zoeken. Oei, wat was de man opgefokt. Zodra hij er door kon, reed hij met gierende banden het tankstation af. Ik snap die vent niet hoor want even later kwam hij weer terug. Eerst loopt hij ons geweldig op te fokken, dat hij er door moet, klopt zo ongeveer door de deur heen en lijkt op springen te staan en enkele minuten later komt hij terug en gaat hij op z’n gemak hier tanken en thee drinken? Wel verdorie, had hij dit niet even andersom kunnen doen? Maar ja, zelfstandig denken is hier nog niet echt gangbaar. En hoewel ze daar misschien ook niet alles aan kunnen doen, valt het ons wel steeds meer op, dat de meeste mensen erg bang zijn hun bovenkamer te gebruiken. Bang voor slijtage?