131. Handig, zo’n stapel reisgidsen...

Nadat onze persoonlijke wekservice vertrokken was - hopelijk wordt het geen blijvertje - gingen we op weg naar Antakya: het oude Antiochië. Deze stad, die in het uiterste zuidoosten ligt, is in Turkije een apart geval. De voertaal is er Arabisch, wat niet heel verwonderlijk is als je weet dat het erg dicht bij de Syrische grens ligt. Net als Urfa en Harran heeft ook Antakya een lange, veelbewogen geschiedenis.

Omdat de stad op een veilige en gunstige plaats voor de handel lag, groeide Antakya al in de Romeinse tijd uit tot een plaats met meer dan een half miljoen mensen. Het was dan ook niet zo verwonderlijk dat de apostel Paulus deze plek als basis voor zijn zendingsreizen koos. Indertijd waren alleen Rome en Alexandrië belangrijker. Hier werden de gelovigen voor het eerst Christenen genoemd en werd een van de eerste christengemeenschappen buiten Palestina gevormd. En de apostel Petrus bleek hier 7 jaar bisschop geweest te zijn.

Pas toen wij dagen later al lui en uitgeput ergens aan het strand lagen, kwamen we erachter dat er in de rotswand boven de stad een kerk ligt, waar Petrus zijn preken voor de gemeente hield. De ruimte is nu nog steeds in gebruik als kerk. Ai, hier hebben we toch een flinke steek laten vallen, door dit zwaar over onze vermoeide hoofden te zien. Jammer.

De enige culturele poging die wij hier gewaagd hebben, is een bezoek aan het archeologisch museum. Dit zou een van de besten ter wereld moeten zijn. Komen wij daarbinnen, blijken er geen ‘buitenlandse folders’ meer te zijn (op!) en blijken er ook geen begeleidende bordjes in een voor ons leesbare taal te bekennen te zijn. Zo hebben wij er natuurlijk geen hout aan. We baalden en besloten meteen rechtsomkeer te maken. We willen ons geld terug! Zwaar beledigd keken ze ons aan. Hier begonnen ze niet aan. Gelukkig voor ons kwam er net een Duits-Turks echtpaar aan, aan wie wij ons verhaal uitlegden. Assertief besloot ik onze kaartjes meteen aan hen door te verkopen. Oei, wat baalden ze bij de kassa. Maar wij een dag later nog meer, toen bleek dat het museum in een van onze andere reisgidsen erg goed beschreven bleek te zijn. Oeps, alweer een steekje laten vallen. Tja, op de lagere school kon ik ook al niet breien.

Na veel vragen en zoeken kwamen we uiteindelijk weer op de bazaar terecht. Hoewel het hier minder druk en levendig was dan in Urfa en Mardin, was het toch ook zeker geen straf om er een poosje rond te lopen. Die echte bazaarwijken hebben gewoon iets speciaals! Het leeft, bruist en is een feest voor al je zintuigen.

Nadat we de zolen zo ongeveer van onze schoenen af gelopen hadden, zagen we tot onze blijdschap een kloon van de Mac, inclusief grote M (wel wit) waar wij heerlijk onderuit gingen. De hamburgers waren er 10 keer lekkerder en er was ook nog een patisserie bij, waar wij een paar stukken bijzonder aantrekkelijk uitziend gebak meenamen voor onder de film vanavond in onze camperbioscoop.

Antakya bleek dé plaats te zijn waar we alle dingen konden kopen, wat in de voorgaande plaatsen niet gelukt was. Variërend van Gerards ‘heilige’ schildersplakband en een mooie omslagdoek voor mij, tot een goede, externe harde schijf. Ik zal jullie het uitgebreide verhaal van de oplichters besparen. We worden daar zó moe van ... Nou oké, de verkorte versie dan maar.

We hadden de schijf 's middags uitgezocht, uitdrukkelijk naar de prijs gevraagd en gezegd dat we hem rond 19.00 uur op zouden halen. Komen wij daar, was hij ineens een stuk duurder geworden, terwijl het goede prijskaartje van vanmiddag er nog bijlag ... Eerst was het bedrag zonder BTW, toen was de dollar weer gecrasht en later werd het nog weer anders. Terwijl wij (heel boos) met allerlei ons totaal onbekende mensen aan de lijn hingen, printte de eigenaar snel nieuwe labeltjes uit. Het wordt nog moeilijk wie de gouden eikel van Turkije dit jaar gaat winnen. De lijst met gegadigden stijgt snel en ook deze kwam met stip in de top tien binnen.

Maar goed. Uiteindelijk hebben we het ding toch maar gekocht. De kans dat we er ergens anders nog een vinden is niet groot, dit is een goed merk en we kunnen geen twee dagen meer vooruit met de computer. Echt een deadlinegevalletje dus. Nu kunnen we gelukkig weer heerlijk, maar vreselijk tijdrovend gaan fotoshoppen.