132. Jantje zag eens pruimen hangen

We wisten niet dat het nog mogelijk was, maar vannacht hadden we een prettig tankstation waar het niet alleen rustig was, maar we ook door niemand werden lastig gevallen! Wat heerlijk, daar komt een mens van bij! Je zou er zowat een rustdag houden.

De mozaïeksteentjes en de pistacheboompjes hebben hier plaatsgemaakt voor zeeën van cactusvijgen. Veel smaak vind ik ze niet hebben, maar het ziet er leuk uit. ’t Is weer eens wat anders. Verder hebben de meloenenverkopers plaatsgemaakt voor handelaartjes in rieten hutjes, die pure (onbewerkte) olijven aan je proberen te slijten.

Na weken stof happen in de Oosterse binnenlanden zagen we net de zee weer. Wauw, dat ziet er aanlokkelijk uit! Maar wat is Iskenderun groot! Lieve help, daar gaan we mooi niet in. De reisgidsen hadden ons bovendien al gewaarschuwd, dat er niet veel soeps te zien viel. Nou, dan weten wij wel genoeg.

De stad heette vroeger Alexandrette en het is bij deze meteen duidelijk wie hem gesticht heeft. Tegenwoordig is het een bijzonder drukke handelshaven en is de kust verder volgebouwd met hotels, alle mogelijke sterrenrestaurants en cafés. Wij vonden het supersaai klinken en besloten dan ook om naar het zuidelijker gelegen Arsuz (Uluinar) door te rijden. Hopelijk vinden we daar een lekker picknickplekje aan zee.

Helaas was ook de weg naar Arsuz één grote olievlek van hotels, vakantieparken, tankstations en rotzooi. En toen we er eindelijk aankwamen, bleek onze moeite nog voor niets ook. Het was een dorp, waar de toeristen al lang en breed vertrokken of gevlucht waren. Alleen de plaatselijke bevolking hing nog verveeld in en om de winkeltjes met prullaria, hopende op die ene klant die hun dag weer goed zou maken.

Dan vonden we de schildpad, die we even later tegenkwamen een stuk leuker. Maar ook de vele boomgaarden, waar granaatappels, sinaasappels, mandarijnen en citroenen welig tierden, konden ons wel bekoren. Jantje en Maantje hebben er hier en daar dan ook een paar geplukt. De verleiding was echt te groot.

Oh en vanmiddag hadden we voor ons doen nog iets bizars. Gerard wilde gaan zwemmen en ik had meer zin in photoshop. Volgens mij heeft Klaas Vaak vannacht hier en daar wat schroefjes verwisseld in plaats van braaf zand gestrooid want in al die jaren dat ik Gerard ken is het altijd andersom geweest.

Na uren kilometer vreten en broodjes salami eten, bereikten we even over zessen een tankstation net buiten Tarsus. Het was er zo dubieus, dat we na twee uur de poten van de camper nog steeds niet uitgedraaid hadden. Het personeel is onaardig; zelfs op het vijandige af. Gek, dat we er dan toch mochten staan? De vrachtwagens rijden af en aan, er wordt veel geschreeuwd, de honden blaffen er lustig op los, brommers scheuren met gierende banden om ons heen en tot overmaat van ramp staat er vlakbij ook nog een moskee. Halleluja!