160. Een bijzondere verjaardag!

Tja, ik zal liegen als ik schrijf dat ik het leuk vind om jarig te zijn. Van te voren is het al dagen niets met me: ‘weer een jaar verpest, weer niet beter, nog steeds geen baan, geen kind, enz.’, maar dit jaar was het nog een tandje erger. Die hele verjaardag dag kon me aanvankelijk dan ook zwaar gestolen worden.

Van Geertje kreeg ik een mooie kaart, met een prachtige tekst waar menigeen jaloers van zou worden en naast zijn of haar schoenen zou gaan lopen. Maar gelukkig lag ik nog in bed. Ook gaf hij me een groot rood kussen met ‘ik hou van je’ erop. Tenminste dat denken we, want het is in het Turks. Maar echt raken deed het me allemaal nog niet. Daarna in bikini aan het strand ontbeten met mijn lievelingsfruit, waar je hier in deze tijd zo ongeveer mee doodgegooid wordt (sharonfruit).

Na het ontbijt snel aangekleed - volgens Gerard zag ik er prachtig uit - want om 9.30 uur werden we verwacht op de school waar Juul de scepter in de keuken zwaait. Ze stond al op de uitkijk, want we waren nog niet bij de deur of ze rende me al stralend tegemoet om me meer dan hartelijk te feliciteren. Hand in hand liepen we de school in, waar zij ons naar haar domein leidde. Hier stond een schattig bosje rozen klaar, dat ze ’s morgens in de tuin geplukt had. “Für mein liebes Schwesterchen!” Ik vond het heel schattig en het raakte me zeker wel. Als ze geld had, had ze een hele struik voor me gekocht, maar ik ben blijer met deze. Deze bloemen zijn met hart en ziel gegeven en juist dat raakt me. Liever de liefde dan de commercie!

Terwijl zij een megabak tomaten stond te snijden en in de grote pannen met bonen in een rode saus stond te roeren, haalde ze nog even vlug thee en maakten we kennis met een vriendin van haar, die bij de school woont en 2 zwaar gehandicapte kinderen heeft. Na nog een paar foto’s van de kinderen gemaakt te hebben, handje-hier-handje-daar, reden we alweer weg.

In Kìz Kalesi hebben we wat verjaardagsinkopen gedaan, waaronder een mooie taart. Het multiculturele gezin in de legertruck was gisterenavond weer teruggekeerd en vandaag begroetten we hen met gebak. Het was leuk hen weer te zien. Daarna werd de feestelijke kleding verruild voor een bikini. Al die tijd had ik geroepen dat ik mijn verjaardag op het strand wilde vieren en natuurlijk hoorde een poosje zwemmen daar zeker bij. Al maanden hebben we dag in, dag uit prachtig weer maar helaas – je voelt hem misschien al op je badslippertjes aankomen – was het uitgerekend vandaag helemaal niets. Irritante golven, die veel te klein waren om lol mee te hebben, maar te groot om lekker op je luchtbed te kunnen dromen. En dan woei er ook nog een ijskoude wind. Echt heel grappig! Verder had ik ook nog veel stress, omdat Julia gisteren zo ontzettend vreemd deed en niets wilde zeggen. Ik snapte niet waarvan ze nu zo compleet over de rooie was. Ik kon er niet zo goed tegen en ook vandaag kon ik daardoor totaal niet genieten. Wat is er toch? Ik word er knettergek van. Ik wilde zelfs nog een paar kilometer gaan verplaatsen, om wat meer afstand en rust te creëren, maar dat heeft Gerard vriendelijk doch dringend heel snel uit mijn hoofd gepraat.

In de camper ben ik meteen onder een stapel dekens gekropen om weer op te warmen. Met de föhn onder de dekens ging dat redelijk goed. Ik was nog maar nauwelijks ontdooid of Julia kwam totaal gestrest de camper in, waar ze mij in bed zag liggen. “O mein Gott, bist du krank?” Nee Juul, ik ben alleen doodmoe en heb het ijskoud. Nou en toen moest ik als de bliksem meekomen. Hup, snel aankleden en gaan. Lieve help wat een stress, volgens Gerard zou ik nog minstens een half uur moeten hebben. Waarvoor weet niemand, maar goed… Rennen dan maar weer.

Bij binnenkomst in hun caravan zong ze stralend ‘happy birthday’ voor me, waarna ik de 3 kaarsjes op de grote chocoladetaart mocht uitblazen en een wens moest doen. Speciaal voor mij had ze er drie prachtige rozen op laten zetten. Verder had ze samen met Mehmet een eenvoudig, maar zeer verrassend buffet in elkaar gedraaid. Mijn zwaar favoriete tzatziki, aardappelsalade met een prachtige garnering (roos), warme worstjes, raki en pide (apart soort brood). Alles was met veel zorg en liefde klaar gemaakt. En dat proefde je! Ontzettend lief!! Speciaal dikke yoghurt voor de tzatziki in een andere plaats gekocht en gezocht naar rundvlees in Kìz Kalesi. Ze had zelfs nog een cadeau (fijne blouse) voor me gekocht, terwijl ik vorige week al haar eigen (enige) oorbellen had gekregen, omdat ze dacht dat we met mijn verjaardag al weg zouden zijn.

Op een gegeven moment hadden we een diep en openhartig gesprek. Toen het weer op de aardbeving kwam, brak ze totaal in tweeën. Met name is ze boos op de mensen die hun de bijnaam ‘aardbevingsluitjes’ gegeven hebben. Was de aardbeving niet erg genoeg, moeten ze er per se iedere week aan herinnerd worden? Ook had ze veel verdriet aan de herinneringen dat ze dagen niets te eten hadden en dan ‘blij’ waren samen 1 ei te moeten delen. Ze heeft ontzettend gehuild, waarna ik bij haar ging zitten en haar in mijn armen heb genomen. Vrijwel alles zijn ze kwijtgeraakt, maar Goddank is de liefde gebleven.

Julia vond dat ze vandaag erg tekort schoot. Ze had zoveel meer willen doen. Ze schaamde zich dat ze gehuild had, wat eigenlijk niets voor haar is en twee keer zei ze beschaamd: “sorry dat ik alleen maar dit eenvoudige etentje heb. Ik had de geweldigste tafel ooit voor je willen maken”. Ik snap heus wel wat ze bedoelt, maar daar interesseer ik me niet zo veel voor. Ze heeft alles vandaag met hart en ziel gedaan en juist dat raakt me meer, dan wat ook. Oh ja mammie, en speciaal u moest ik van Julia bedanken, dat je zo’n lieve ‘zus’ voor haar op de wereld heeft gezet. Bij deze!

Daarna hebben we samen film gekeken. Het was een mooie film en ik lag te stralen van deze met liefde overgoten dag. Het is toch nog een hele bijzondere verjaardag geworden. Ik zal hem nooit meer vergeten. Lieve Gerard, lieve Juul en Mehmet: jullie waren fantastisch!