161. Heeft er nog iemand een zakdoekje?

Meteen na haar werk, kwam Julia even bij ons kijken. Lieve God, wat zag ze er beroerd uit. Ze was helemaal kapot. Ze bleek gisterenavond nog veel gehuild te hebben en haar ogen deden er gewoon pijn van, wat goed te zien was. Ze had koorts en is op al haar wilskracht naar haar werk gegaan. Dat wordt vanavond dus geen verjaardagskampvuur.

Af en toe wist ik een mager lachje op haar trieste, witte gezicht tevoorschijn te toveren. Volgens Mehmet moet Juul wel veel van haar Schwesterchen houden, want anders dook ze na haar werk altijd meteen in bed en nu komt ze elke middag wel even langs. Ze wist trouwens niet wat ze zag toen Gerard het brood knipte. Maar ja, dat gekke brood hier valt al uit elkaar als je überhaupt maar een mes in je handen hebt… laat staan als je het ook nog probeert te snijden. Nee, dan gaat het met de schaar een stuk beter. Een echt knipwit dus! Ook water in de asbak (alias plastic bekertje) vond ze raar, maar het toverde gelukkig wel weer een lachje tevoorschijn.

Gisterenavond had ik naar aanleiding van hun verhaal over de naamloze ‘aardbevingsluitjes’ nog een grote steen gepakt en er twee harten opgetekend met hun echte namen erin. Daarnaast een vrolijk lieveheersbeestje. Ze vond dit een heel lief gebaar en was er zichtbaar blij mee. Ook heb ik haar nog uitdrukkelijk bedankt voor de fijne verjaardag! En weer zei ze dat ze nog meer had willen doen. Hopelijk heb ik haar dat zojuist uit haar vermoeide hoofd gepraat. O ja, en vannacht heb ik nog een lieve kaart geschreven om hun te bedanken voor de mooie dag. Hopelijk leest ze hem nog.

Omdat ze zich zo beroerd voelde, ging ze al snel weer terug naar haar eigen caravan. Intussen maakte Gerard een schaal met lekkere hapjes voor hen en ik een bachbloesemflesje voor Juul. We hebben onze goede gaven bij de deur afgegeven en hopen dat ze snel wat opknapt. Ik hoop zó dat ze volgende week weg kunnen. Wat zullen ze dan blij zijn.

Meisje, meisje, het valt ook allemaal niet mee. Afgelopen zondag de schok dat we het geld voor het vervoer hadden. Maandag weer uren gepraat omdat ze nog niet weg konden, omdat ze geen cent hebben en daar niemand kennen. Donderdag de stress om mijn verjaardag en vrijdag de dag zelf, waarop ze veel gedaan heeft. Tja, dan is het niet zo verwonderlijk dat ze op is. Bijna tien jaar hebben ze als kluizenaars geleefd en in ieder geval in hun eigen wereldje en dan nu die twee spontane Hollanders waardoor hun leven ineens in pittig vaarwater terecht is gekomen.

Aan het einde van de middag zijn we nog even naar Kìz Kalesi gereden om op onze internetsite te kijken. Hier lazen we de lieve reactie van Anja, die ons met haar gift weer helemaal blij maakte. Dankjewel! Met mensen als jij, hebben zij een kans op leven!