182. Allaha’smarladuk, met tranen in onze ogen

Na twee dagen van rustig maar gestaag voorbereiden en afscheidsetentjes in elkaars caravan, brak dan toch de vreselijkste woensdag van onze vakantie aan. Om het met een van Mehmets lievelingsliederen maar te zeggen: “Time to say goodbye.”

Het enige vrolijke aan deze dag was de zon. Daarna was het exit. Terwijl Gerard nog even de watertank tot het randje vulde, zat ik verdrietig aan het strand, waar we 6½ week gewoond hadden. Ik kon me niet voorstellen, dat ik hier morgen en misschien wel nooit meer zou zitten. En wat nog veel beroerder was, dat we Julia en Mehmet achter moesten laten. Zullen ze het wel rooien nu ze haar baan kwijt is, ze haast geen geld meer hebben en nu ook weer buiten op hout moeten gaan koken?

Ineens stonden de personen, die zo ongeveer mijn hele hoofd in beslag hebben genomen, achter me. Lief, maar ook treurig begroetten ze me. Het was nog een hele kunst voor ons allemaal om lachend op de laatste foto’s te gaan. Daarna naar binnen voor écht de allerlaatste bakken koffie en thee. Tja, en daar zit je dan. Zóveel met elkaar meegemaakt te hebben, zo hard gevochten om ze samen met ons weg te krijgen en weten dat zij achter moeten blijven en dat er tegen de tijd dat wij in Holland zijn, er 4.000 rottige kilometers tussen ons in zitten. Ik werd al gek van de gedachte. Laat staan dat we zo echt weg moeten gaan rijden!

Maar eerst kwam er nog iets leuks. Julia hoopt 22 december haar verjaardag te vieren en had er totaal niet op gerekend, dat wij dit niet alleen onthouden hadden, maar dat we er ook nog iets aan zouden doen. Omdat ze haar bril niet bij zich had, moest ik zelf de verjaardagskaart voorlezen. Ze vond hem erg lief. Daarna was het tijd voor de cadeautjes; iets wat al in geen jaren gebeurd was. Ze was zichtbaar blij met de trui, sjaal en de haardingen in haar favoriete kleuren. Er kon zelfs even een gelukkig lachje van af. Ook voor Mehmet hadden we nog een afscheidscadeau. Hij kreeg een warme pet en sjaal. Voor hen samen hadden we een elektrisch kacheltje gekocht om de koude wintermaanden mee door te komen. We wilden hen letterlijk en figuurlijk met een warm gevoel achter laten. Aan het einde van ons koffie-uurtje heb ik bij Julia een ketting met 2 hartjes omgedaan, die onze vriendschap en liefde symboliseren, en zij die bij mij. Nu zijn we voor altijd met elkaar verbonden.

En terwijl de mannen de laatste dingen deden en de snoeren oprolden, bleven Juul en ik maar afscheid nemen. Woorden kregen we er inmiddels niet meer uit. We hielden elkaar stevig vast en probeerden onze tranen binnen te houden. Het loslaten was letterlijk en figuurlijk zó moeilijk! En dan ineens, na écht de allerlaatste omhelzing, de allerlaatste zoenen en de laatste lieve woorden, zit je dan in de camper, wetende dat we ze heel lang niet meer gaan zien. Bovendien voelde het strand van Ayas voor ons zelf inmiddels ook aan als thuis.

Bij de eerste poging om weg te gaan, waarbij Gerard toch zeker 15 meter gehaald heeft, vloog ik de auto weer uit. “Lieve God, ik kan hun toch niet zo achterlaten?” Ik rende naar hen toe en vroeg of ik echt niets meer kon doen en of ze het niet al te koud hadden. Ik zei, dat we nog wel een deken over hadden. “Echt waar?” “Ja, echt waar.” Nou, die wilden ze dan toch wel heel graag hebben. Snel de camper in en de nieuwe deken gepakt. Ze waren er heel blij mee en na de 101e omhelzing, moest ik dan toch gaan. Daar stonden ze dan: twee lieve, half geknakte bloemetjes, steun zoekend bij elkaar en ons dapper uitzwaaiend.

We hadden ze zó graag zien vertrekken en we weten hoe moeilijk ze het nu hebben. Het grote slachtfeest staat voor de deur (vergelijkbaar met Kerst hier) en zij hebben niet eens geld om twee keer per dag een sobere maaltijd te kunnen klaarmaken, laat staan dat ze eens iets extra’s kunnen kopen. Ook hebben ze niemand om de feestdagen mee te vieren. Iedereen in het land is druk bezig met slachten en voorbereidingen te treffen voor overdadige feestmaaltijden en de winkels puilen uit van de chocola en de zakken snoep. En zij kunnen nergens aan meedoen. Het is zo in- en intriest.

Nooit komen we hier meer terug bij hen. Zo ja, dan is het project echt mislukt. Hopelijk zien we hen volgend jaar in Alanya. Terwijl Gerard de camper langzaam het terrein afreed, stroomden de tranen bij mij al royaal over m’n wangen. Op een gegeven moment huilde ik zo erg, dat Gerard de camper maar weer stilzette. Zo ging het niet. Ik kon het niet opbrengen om weg te gaan. Ik wilde zo graag blijven… Het deed me té veel pijn om ze zó achter te laten. En ja, ik heb gehuild en ik heb geschreeuwd. Liefde, pijn, wanhoop en machteloosheid. Alles tegelijk en vrij heftig! Omdat de tranen bleven stromen, heeft Gerard, die het op een gegeven moment ook niet meer trok, me maar een flinke borrel en een slaappil gegeven. Ik was helemaal in elkaar geklapt. Ik had me zó met hart en ziel en alles wat ik heb gegeven...

We hebben die dag maar heel weinig kilometers gereden en de rest van de dag kunnen de meeste lezers denk ik zelf wel invullen. Het was niet ‘je van het’. Laten we het zo zeggen: genoeg water voor een zwemles voor gevorderden.

Hopelijk lukt het ons in Nederland om snel nog meer geld in te zamelen, zodat hun droom in april 2009 toch nog kan beginnen. Al moet de onderste steen boven komen, zij verdienen een kans!