181. Zal de liefde overwinnen?

Als het aan de kat lag, kocht ze Whiskas en als Maantje het voor het zeggen had, was ze waarschijnlijk als dolfijn geboren. Ze vindt het zwemmen helemaal het einde, maar helaas trekt haar lichaam het niet. Het water onttrekt alle energie en warmte aan haar lichaam en qua ME gaat ze er in strandvakanties dan ook zeker niet op vooruit. Integendeel!

Na het zwemmen dook Maantje meteen onder een zo groot mogelijke stapel dekens en slaapzakken met de föhn eronder. En zo vond Mehmet ons.
”Lieve hemel, wat is er hier aan de hand?”
“Oh niets, ze heeft gezwommen.”
Mehmet dacht minstens dat Manuela half verzopen was of aangezwommen door een reuzevis. Maar nu kon hij eindelijk eens zien, dat ze wel degelijk iets heeft. Maar ja, daar loopt Manuela nu eenmaal niet mee te koop. Ze vertelt het, maar laat niet zien hoe groot de negatieve impact hiervan op haar leven is.

Heel voorzichtig kwam Mehmet op bed zitten en pakte haar hand. Voor zover de gemeenschappelijke woordjes het toelieten probeerde hij haar wat te troosten. Niet nodig, maar wel heel lief. “Geri, Manu, ten minutes you come caravan. Oke?”

Dit zag Maantje echter helemaal niet zitten. De laatste dagen zijn haar iets te heftig. Ik ging dus eerst maar op verkenningstocht. Terwijl ik voor de zoveelste keer een onderhoud met de sergeant had, die er inmiddels weer wat florissanter uitzag, besloot Mehmet Manuela op te gaan halen. Zij was echter van uitputting en een overdosis stress in slaap gevallen. Ze schrok zich rot, toen er iemand binnenkwam. Ze voelde zich dan ook nogal overvallen en daarna ook opgejaagd, omdat Mehmet demonstratief op het trapje bleef wachten, tot ze uit bed en aangekleed was. Dit trok ze amper. Eerst wil madam alleen zijn en dan moeten we als het haar belieft op stel en sprong aantreden… Nee, dit vinden wij niet zo heel erg leuk. C’est le ton qui fait la musique, en dit klinkt gewoon vals!

We konden goed merken dat Mehmet dit gedoe ook allemaal heel vervelend vond. Hij weet natuurlijk als de beste hoe koppig en drammerig Juul kan zijn. Wat dat betreft doet ze haar sterrenbeeld (Steenbok) alle eer aan. Mehmet maakte niet alleen lekkere hapjes en kopjes thee, maar deed met hart en ziel zijn best om ons weer bij elkaar te brengen.

Julia accepteerde voor de zoveelste keer de aangeboden excuses, maar wilde er verder niet over praten. Ook was ze weer erg afstandelijk. Het is toch eigenlijk van de gekke: Juul kwetste Maan en was nota bene dronken en wij bieden onze excuses aan voor de lieve vrede? Sneu hoor. Maantje is juist altijd zo begaan met de ander en geeft alle liefde die ze heeft… maar meestal staat ze na afloop weer met lege handen en een gekwetst hart.

Mehmet was overdreven jolig en prees ons zo ongeveer de hemel in met zijn geijkte repertoire: “Gerrie perfect dj, perfect cook and Manu perfect woman.” Alles was ‘perfect’ wat de klok sloeg. Het is heel lief en allemaal ook erg goed bedoeld, maar soms wou je dat hij wat meer Engels sprak. Even later kregen Julia en Mehmet ineens ruzie waar wij bijwaren. Oh nee hè, dit is wel heel gênant. Wij hadden het donkerblauwe en aan zekerheid grenzende vermoeden, dat het over ons ging. Maar wat? Die vraag is voorlopig nog voor Joost.

Maantje stelde voor dat Mehmet en ik maar even een blokje om moesten gaan, dan zou zij proberen om een goed gesprek met Juul te voeren. Helaas, dit lukte voor geen meter. Bah, wat kan Juul toch vervelend zijn! Maantje vertelde later, dat ze zich zwaar moest inhouden om niet wéér weg te lopen. Maar omwille van ons afscheid morgen, heeft ze zich met hangen en wurgen net aan in kunnen houden.

Die zelfde middag ben ik er nóg drie keer geweest. Onder andere om haantjes te brengen en Maantjes brief terug te halen. Julia, die weer half voor de TV lag te slapen, zei dat ze hem verbrand had. Toen Maantje dit hoorde, kwamen de rookwolken zowat uit haar oren. “Wat is dit voor een lomp gedoe? Niet reageren is nog tot daar aan toe, maar hem, zonder een woord te zeggen, te verbranden? Dit wordt toch echt te gek! Wat een stomme tuthola is het soms toch ook! Waar slaat dit allemaal op?” Bij mijn derde bezoek – korte tijd later – beweerde ze ineens dat ze de brief toch niet verbrand had, maar veilig opgeborgen had bij onze andere kaarten. Ja, ja, het wordt steeds geloofwaardiger…

Maantje werd hier allemaal niet echt blijer van. Wat een gedoe en wat een gezeik allemaal. Moeten we morgen op zo’n rotmanier weggaan? Hebben we daar al die weken zo ontzettend ons best voor gedaan? Maar Maantje zou Maantje niet zijn als ze niet voor de liefde ging. Ze hoopte op een positief afscheid morgen en pakte met veel liefde en toewijding alle cadeautjes in voor Julia’s verjaardag en het afscheid. Je kunt van haar zeggen wat je wilt, maar ze is altijd eerlijk en zal ook altijd voor de liefde kiezen. Tja, het is net onze groentesoep: hartstikke lekker, veel smaak, maar af en toe een peperkorrel…

Daarna had Maantje gelukkig een leuk telefoontje met haar moeder. Zo heeft ze jarenlang drie broers, die beweren dat hun schoonmoeder geen kinderen kan krijgen en zo heeft ze er ineens twee schoonzussen bij. Sabina hebben we voor onze vakantie nog net een keer gezien en nu blijkt Arjan dus ook een vriendin te hebben waar het dik aan mee is. Ze hebben zelfs al een huis gekocht en krijgen op 23 december de sleutel! We zijn benieuwd! En met ome Hennie gaat het naar omstandigheden ook redelijk goed. Hij heeft een nieuwe auto en pa heeft hem een TomTom gegeven, waar hij erg blij mee is. Hij brengt veel bezoeken aan alle familieleden en fleurt helemaal op. Fijn!

Om 00.30 uur zijn we heel stilletjes richting de caravan van onze vrienden voor gevorderden gelopen. Hier hebben onder een dekentje een poos gezeten. Op onze manier hebben we in gedachten vast een beetje afscheid genomen. Morgen zijn we hier echt weg en zien we hen misschien nooit meer terug. Ondanks al dat ingewikkelde gedoe van de laatste dagen, vonden we dit toch wel heel erg moeilijk. We hopen dat het morgen nog een fijne ochtend met zijn vieren wordt en is het geen ‘koek en raki’, maar weer dik ‘koek en ei’!