180. Wat een dikke, vette kater

Hoewel de zon uitbundig stond te stralen, het heldere turkooizen water van de zee bijzonder verleidelijk aan onze voeten lag en het zo ongeveer de allerlaatste keer was dat we hier konden zwemmen, kon Maantje toch niet echt genieten. Ze baalde enorm dat Julia niet op haar brief reageerde. De droom van Julia en Mehmet komt dankzij ons uit en Maantje staat weer eenzaam in de kou. Dit is best heel zuur voor haar. Wat ze ook erg moeilijk vindt, is dat Julia haar het ene moment zo ongeveer doodknuffelt en constant lichamelijk contact zoekt en het andere moment gedraagt ze zich als een koelkast inclusief diepvriesvak. “Ik kan hier niet zo goed tegen, ik ben helemaal niet goed in ‘jo-jo-mensen’. Daar word ik acuut emotioneel linkshandig van”, aldus Maantje.

Terwijl Maantje toch nog maar een keer haar geliefde zee indook, ben ik naar mevrouw Lastig gelopen. Ze lag als een zielig hoopje mens TV te kijken en ze kon amper praten. Ze had een kater van de raki. Ik heb mijn verontschuldigingen aangeboden voor Maantjes explosie van gisterenavond en haar verteld, dat ze al dagen - zo niet weken - het gevoel heeft niets meer goed te kunnen doen. En dan die brief waar maar niet op gereageerd wordt... Ze voelt zich hierdoor nog meer afgewezen. En gisteren waren haar grenzen bereikt.

Julia zei het te begrijpen, maar vertelde dat ze zich gisteren wel rot geschrokken was. Zij vergeleek het voorval met een aardbeving, waardoor haar trauma acuut weer bovenkwam. Ze beweerde dat ze de hele nacht had liggen trillen en ook dat Mehmet niet eens bij haar in bed mocht komen. Hierdoor was er bij Julia erg veel boosheid naar boven gekomen. Niet op Maantje, maar wel op de situatie waarin ze al jaren zitten en op de rottige mensen in hun buurt. Ze had de caravan wel in elkaar kunnen trappen van nijd. In plaats daarvan heeft ze buiten staan gillen totdat ze schor was. Eerlijk gezegd, vond ik haar reactie erg overdreven. Arme Mehmet.

Julia zei niet boos te zijn, maar ze wilde vandaag wel alleen zijn. Nou, dat wordt lekker. Het is onze laatste dag hier, morgen moeten we echt aan de thuisreis gaan beginnen. Eigenlijk zouden we vandaag al gaan. Wat een gezeik. Hebben we hiervoor zes weken onbetaald verlof opgenomen? We hadden ons geld beter in aandelen kattenvoer of migrainepillen kunnen beleggen.

Trouwens, toen Mehmet gisterenavond vrij snel na het voorval nog even bij ons terugkwam, zei hij dat Julia al sliep. En nu zeker de hele nacht wakker gelegen? Volgens mij is het puur die rot raki weer. Ze kan er helemaal niet tegen. Wat nu ziek en zielig? Het is gewoon een ordinaire, dikke, vette kater!