179. Wij hebben ook gevoel, Juul

Na een klein dipje in de temperatuur gisteren, was het weer vandaag weer prachtig! Maar in het water is het niet heel relaxt meer. Ik heb nog gezwommen, maar de volgende keer gaat het toch een Turks badpak met verwarming worden, vrees ik.

Heel voorzichtig zijn we vandaag toch met de voorbereidingen voor de lange terugtocht naar Holland begonnen. We hebben een beetje opgeruimd, alle batterijen opgeladen en de camper schoongemaakt.

Net toen Gerard ook een frisse duik wilde nemen, kwamen Julia en Mehmet er aan geschuifeld. Julia bleek vanmorgen – toen ze een trui op wilde hangen – uit de caravan gevallen te zijn en haar rug flink bezeerd te hebben. Ze zou moord en brand geschreeuwd hebben. “Habt ihr denn nichts gehört?” Nou eigenlijk niet, dus.

Een paar dagen geleden heb ik Julia een hele persoonlijke brief gestuurd. Ik wacht al dagen met smart op een reactie, maar ook vandaag weer geen enkel woordje. Ik word hier toch licht gestoord van. Julia is gelukkig wel iets minder afstandelijk dan gisteren, maar het is nog niet zoals het was. Wel moest ze erg lachen om Wilhelm. Willem is de naam van mijn anderhalve meter lange slaapkussen, waar je zo heerlijk tegenaan kunt liggen. Tja, je moet wat als je vent ’s middags niet thuis is. Juul gebruikte hem vandaag als ruggensteuntje, wat haar goed beviel.

Tussen de bedrijven door belde Egbert nog. Hij vertelde dat we nog even geduld moesten hebben. Volgende week maandag hebben we weer contact en het krantenartikel wordt volgende week donderdag nog een keer herhaald. Ook vertelde hij, dat de kerk ook nog met de actie bezig is. Weet hij meer of zo?

Daarna kwam de drank op tafel. Muziekje aan, kaarsjes erbij, gezellig! Gerard en ik vertelden verhalen over hoe ik Gerard vaak in de maling heb genomen. Hier moesten ze erg om lachen. Daarna kwamen de wat zwaardere onderwerpen op tafel. Het ging over hun gemis aan ouders. Julia heeft vanaf haar geboorte tot haar tiende jaar geen moeder gekend. Mehmet is vanaf zijn vierde jaar in een weeshuis opgegroeid, waar hij niet al te vriendelijk behandeld werd. Ik vertelde dat ik me ook al jaren zo alleen voel. Altijd ziek en veel rot ervaringen met mensen… Maar dit kwam niet echt aan bij Juul. Dit deed me pijn. Gooi mijn gevoelens maar weer uit het raam, ik ben toch nergens goed genoeg voor. Alles draait uitsluitend om Mehmet en haarzelf. Het lijkt niet tot haar hersenen door te dringen dat toeristen ook wel eens heftige, ingrijpende dingen kunnen meemaken. Alleen geld maakt heus niet gelukkig. Oké, als je het niet hebt is ook niets, maar daarom hoef je nog niet zo over andermans gevoelens heen te lopen.

De hamburgers à la Gerard smaakten prima en het eten was gezellig. Helaas dronk mevrouw Raki maar door en door en begon ze daardoor ook steeds irritanter te worden en nogal in herhaling te vervallen. Na iedere zin of kreet, zei ze: “Verstehst du?” Ze werd ook steeds kattiger. Op een gegeven moment was ik het meer dan zat. Ik werd spinnijdig en ben zo de camper uitgelopen. Dit is gewoon echt niet leuk meer!

Ze schenen hier toch lichtelijk verbaasd over te zijn. Gerard kwam achter me aan en toen ik me door hem over had laten halen om toch vooral weer ‘gezellig’ binnen te komen, bleek de visite al weg. Opgeruimd staat netjes. Mehmet kwam later nog even terug om te zeggen, dat Julia al sliep. Haar roes uitslapen zeker. Hij zei nog wel, dat hij het rot vond en morgen was vast alles weer goed. ‘No problem, oké?” Ja hoor, en Sinterklaas rijdt hier in zijn zwembroek op een waterscooter…

Maar we hadden vanavond toch nog iets leuks. Van Irma de Waard van Zielsverlangen kregen we 50 euro voor het goede doel. Dit vonden we heel erg aardig!