178. Vervolg “Kans op Leven”

Omdat het met de actie voor Julia en Mehmet niet goed liep, besloten we een tweede stuk over hun leven op onze reissite te plaatsen. De link naar de site ‘Kans op Leven’ is vorige week ook bij het krantenartikel gezet. Hopelijk gaan veel mensen deze site lezen en hebben ze na afloop van het verhaal ook iets voor de actie over. Bovendien kunnen de mensen die al iets gegeven hebben, het verloop van de actie op deze manier volgen.
Redelijk wat informatie is al bekend bij de lezer, maar omwille van de volledigheid van onze reis en de actie, hebben we toch besloten het vervolgartikel hier op te nemen.


Het artikel:

We staan hier vandaag op de kop af 6 weken pal aan zee. Maar of het een strandvakantie is geworden? Ja, we zwemmen wel en de camper zit ook regelmatig onder het zand, maar verder… Wij weten inmiddels wel dat Julia en Mehmet echt heel erg arm zijn, maar veel lezers niet. Konden jullie maar een kijkje om de hoek nemen. Dan zou je twee doodgoede mensen zien, die hun laatste brood nog met de katten en vogeltjes delen. En zelf hebben ze maar net eten alias geld voor 2 sobere maaltijden per dag.

Gelukkig in de liefde, ja, dat zijn ze. Zoals ze het zelf zo mooi zegt: “Wij zijn elkaars linker- en rechterhand.” Jammer genoeg kun je daar niet van eten. Op een dag zag Gerard haar thuiskomen van haar werk. Huilend, koorts en helemaal kapot. “Julia, wat is er gebeurd?” Niets bijzonders, het werk is gewoon te zwaar voor haar en dit bleek normaal te zijn. Elke dag vertelde ze wel dingen uit haar moeilijke leven en werd ons contact steeds dieper.

Het leven is bijzonder hard en zwaar voor hen geweest. Vijf jaar onder een paar lappen gebivakkeerd, dagen zonder eten en soms alleen één ei dat ze samen moesten delen. ’s Winters niet kunnen slapen van de kou en bibberend en huilend van honger en kou op de grond liggen, tot de volgende lange dag weer aanbreekt. Niet verwonderlijk dat haar lichaam geen kracht meer had voor een zwangerschap, waardoor ze tot twee keer toe een miskraam kreeg.

Dankzij de kerk en onze reissite is er gelukkig voldoende geld binnengekomen om uit Ayas te kunnen vertrekken. Huilend van blijdschap stond Julia vorige week voor de deur. “Ik heb mijn baan opgezegd en we kunnen volgende week gaan!” Ze kon wel dansen van vreugde. Helaas werd die vreugde de dagen erop behoorlijk getemperd omdat ze weer een nare ontsteking in haar kaak had. Maar na een paar dagen was Juul weer zover opgeknapt dat we de inkopen konden gaan doen. En zo reden we met zijn vieren naar Mersin, waar we 2 tafeltjes met 8 stoeltjes en een windscherm konden kopen. Ook hebben we vast wat lang houdbare voorraad ingeslagen en hun schulden afgelost. Het was heerlijk hen zo blij te zien.

Woensdag 26 november zou ze zich bij de gemeente uit laten schrijven en dan zouden we ’s nachts of de nacht erop vertrekken richting Alanya. Halverwege de ochtend kwam ze uit de bus, terwijl Gerard net voor de was aan het uitspoelen was. Ze zag er heel vreemd, ontdaan uit. “Gerrie, we hebben problemen en we kunnen niet weg.”

Enkele maanden geleden zijn ze getuigen geweest van een verkeersongeval met dodelijke afloop. Deze zaak blijkt half januari voor het gerecht te komen en aangezien zij de kroongetuigen zijn, mogen ze niet weg. De tweede reden was het feit dat er in maart verkiezingen gehouden worden, en ze hier verplicht zijn om te stemmen. Hun kaarten lagen al klaar (nog 4 maanden te gaan…) en dus mochten ze ook daarom niet weg. Nou, daar sta je dan met je goede bedoelingen en dromen. Alles en alles geprobeerd en gegeven en dan moet het voorlopig zó eindigen. We hadden die dag een gigantische kater, die ook de volgende dagen nog regelmatig luid en duidelijk aanwezig was.

De winter staat hier verdorie voor de deur, Julia heeft geen werk meer en ze nemen haar niet meer terug, de werkloosheid is hoog en ze hebben geen geld meer in huis. Omdat ze zelf haar baan heeft opgezet (fijn zo’n roddeldorp) mag ze haar inkopen niet meer op laten schrijven als ze geen geld heeft en dus kunnen ze nu helemaal niet meer uit de voeten. Koken doen ze eigenlijk in de caravan op de grond op een 1-pits brandertje, maar nu de door ons zeer gehate Turkse bureaucratie zóveel zout in de wond heeft gegooid en ze nu zelfs geen inkomen meer hebben, moeten ze weer buiten op hout gaan koken. De caravan is dun (nog dunner dan onze zomercamper) en het is er nu al ’s avonds niet echt warm. Arme Juul en Mehmet.

Wij moeten morgen, uiterlijk overmorgen gaan rijden en hen dan hier hulpeloos achterlaten. Wij voelen ons tekort schieten. We hebben zo met hart en ziel ons best gedaan en dan moet het zo rot en onbevredigend eindigen. We hadden enorm gehoopt om hen zelf in de buurt van Alanya op weg te kunnen helpen. Het doet ons heel veel pijn dat dit door die rot bureaucratie onmogelijk is gemaakt. Het had zo’n mooi einde van onze reis kunnen zijn. Wij zouden een meer dan bijzondere reis afsluiten en zij zouden daar aan hun nieuwe leven gaan beginnen.

We hadden gehoopt dat er veel mensen iets zouden geven, waardoor ze niet alleen de winter zouden kunnen overbruggen, maar dat er eindelijk ook eens iets aan Julia’s pijnlijke gebit gedaan zou kunnen worden. Ze heeft door de aardbeving destijds, hier veel schade aan opgelopen. Oh ja, en morgen wordt de stroom afgekoppeld, omdat ze het niet meer kunnen betalen. Gelukkig hadden ze toch al geen kachel… Maar jammer is het wel. Hun enige luxe is een hele kleine, oude tv en die kunnen ze voorlopig ook al niet meer gebruiken. Echt sneu.

We hebben veel mensen en instanties benaderd met het verzoek om mee te helpen denken over een zo goed mogelijk toekomstplan voor Julia en Mehmet. Maar we kregen nog niet eens een fatsoenlijke reactie terug, laat staan geld of een goed advies. Nou ja, behalve dan van de Hervormde kerk Woerden, een anonieme gever en nog wat vrienden en familie.

Afgelopen donderdag heeft er een goed stuk in het Woerdens Nieuwsblad gestaan en dat heeft nog niet eens één reactie opgeleverd. Alweer een kater. We hadden zo gehoopt om hen heel goed op de rit te kunnen zetten. Wie verwacht er nu, dat er geen enkele reactie komt? Laat staan wat geld! We waren nog wel zo naïef om te denken, dat we de tijd van het jaar mee hadden. Sinterklaas staat voor de deur, er wordt overal al druk overlegd of men dit jaar 6 of 7 gangen met Kerst gaat doen en waar de dure wintersportreis in januari dit keer heen zal gaan. Als de helft van de lezers maar één euro had gegeven, was de kans op ‘LEVEN’ voor Julia en Mehmet oneindig veel groter geweest.

En nu? Nu voelen we ons zwaar klote. Zolang wij nog bij hen op het terrein staan, hebben ze nog wel wat hoop. Maar ja, die duurt nog hooguit twee dagen. Daarna moeten ze het samen weer zien te rooien. Hopelijk houden ze het gezond vol. Als hun droom om in de buurt van Alanya een Imbiss te beginnen niet gaat lukken, ben ik bang dat dit hun genadeklap zal worden. Ze hebben al veel te veel meegemaakt. Ook grote emmers zullen een keer overlopen. Ze hebben gewoon nog meer geld nodig om allereerst de winter op een menswaardige manier te kunnen overbruggen en dan het liefst ook nog geld voor de tandarts en een kleine financiële reserve.

Het is voor ons niet mogelijk om hier nog langer te blijven. Gerard moet echt voor zijn werk terug. We hebben toch al heel veel geluk met die spontane zes weken onbetaald verlof gehad. Bovendien moet er ook hoognodig weer wat muziek gemaakt worden met mijn leerlingen. Ook kan ik het emotioneel eigenlijk niet meer opbrengen om nog langer te blijven.

Trouwens, stel dat we nog langer konden blijven, dan zouden we wéér een nieuw visum nodig hebben en ik denk dat er dan echt slachtoffers gaan vallen. Volgens mij springen die botte ambtenaren al spontaan met zijn allen uit het raam van de beruchte derde verdieping als ze ons aan zouden zien komen. Lieve mensen, duim dus allemaal verschrikkelijk goed voor ons, dat er vannacht nog een wonder gaat gebeuren. Julia en Mehmet verdienen het echt drie dubbel en dwars!

Met vriendelijke groeten,

Gerard en Manuela

Giro: 32 59 68 t.n.v. G. de Jong
(er is nog voldoende ruimte!)
Tel.: 06 – 229 287 20
Email: germaan@orange.nl