177. Muziekles en echte tzatziki!

Enkele dagen geleden, toen we met ons vieren in Mersin inkopen deden, zag ik tot mijn verbazing een muziekwinkel. Ik kon het niet laten om hier even in te duiken. Tot mijn stomme verbazing bleken ze er echter vrijwel alleen maar streekromans te verkopen. Leve de logica! Maar na de winkel zo ongeveer binnenstebuiten gekeerd te hebben, vond ik zowaar nog een stuk of tien muziekboeken. Hier heb ik een fluitboek voor Mehmet gekocht. Gelukkig had ik zelf meerdere fluiten bij me, zodat ik er wel één aan Mehmet kon geven. Uiteraard pas na hem netjes schoongemaakt te hebben. Mehmet vond het boek en de fluit geweldig. Hij was helemaal perplex!
“Wij gingen jullie toch echte tzatziki leren maken?”
“Jawel, maar jij krijgt nu eerst je eerste muziekles!”

Ik moet zeggen, dat het nog niet eens zo meeviel om dat in het Turks te doen. Julia kon de helft van de termen niet vertalen en ik wist ze ook niet in het Turks. Dan maar tekenen, voorfluiten en aanwijzen. Gelukkig sprong DJ-Geri in als hulpleraar, waardoor we toch het een en ander uit konden leggen. Juul ging demonstratief met haar vingers in haar oren zitten, maar dat weerhield ons niet om verder te gaan.

Mehmet lijkt het erg leuk te vinden, om zelf muziek te gaan maken. Ik schat hem in als een hele goede leerling. Om hem een beetje enthousiast te maken, had ik nog twee stukken (waarvan ik wist dat hij ze mooi vond) met een cd mee gefloten. Hij was helemaal verbaasd. “Goh, dat dat ook uit zo’n fluit komt?” We hebben afgesproken, dat we volgend jaar een duet gaan doen. Van de winter gaat hij het fluiten op zijn eigen manier bestuderen. Ik ben benieuwd!

Julia was semiboos en zei: “Als je nog eens wat weet, nu moet ik elke dag gaan wandelen als hij gaat oefenen. Mehmet, je neemt dat ding maar mooi mee als je gaat vissen!” Maar aan haar ogen konden we zien, dat ze het leuk voor Mehmet vond. Omdat we nu toch in Maantjes Muziekland aangekomen waren, heb ik ook nog een paar accordeonstukjes gespeeld. Dit vonden ze erg leuk.

Daarna werden de rollen leraar en leerling omgedraaid en was ík de klos. “Handen wassen, schort om en hier komen zitten. We gaan nu eindelijk die verdammte Tzatziki van jou maken!” Ze fleurde helemaal op toen we hiermee aan de gang gingen. “Koken is echt mijn passie en dit moet je dan ook met al je zintuigen doen en beleven. Het is veel meer dan alleen maar in een pannetje roeren en eten.” Kortom, hier was een echte kok aan het woord!

Onder het strenge toezicht van superkok Juul is het me aardig gelukt om een goede tzatziki te maken. Hij blijkt gebaseerd te zijn op twee geheimen. Het ene geheim is de speciale Turkse, extra dikke yoghurt, die je waarschijnlijk in Nederland niet kunt krijgen. Vandaar dat het bij mij altijd tzatzikisoep wordt! En het andere geheim? Tja, dat mag ik van Juul niet vertellen.

Terwijl Julia en ik met de tzatziki bezig waren, zorgde dj Geri voor gezellige muziek. Toen de tzatziki af was, werd het de hoogste tijd voor Mehmets specialiteit: een mooi kampvuur stoken. Nou, laat dat maar aan hem over. En de sandwiches die hij erboven maakt met geroosterde worst zijn helemaal subliem! Juul vertelde dat ze bij die kampvuren toch wel dubbele gevoelens heeft. Het doet haar heel erg denken aan die ellendige jaren in de tent, waarin ze altijd moesten sprokkelen en stoken. Vooral de kleinere vuren, doen deze gedachten bij haar herleven. Gelukkig hadden we vanavond een mega groot vreugdevuur! We hadden een heerlijke avond. Echt zo een waarop er geen verleden meer is en morgen nog oneindig ver weg lijkt. Het was in één woord fantastisch!